De dagen in het centrum liepen zo stilaan naar het einde toe, maar er kwamen nog enkele leuke dieren binnen. Voornamelijk babyeekhoorns. Blijkbaar krijgen eekhoorns 2 keer per jaar kleintjes, maar dan enkel als de weersomstandigheden in de zomer goed waren, en daarover kunnen we hier zeker niet klagen. Jammergenoeg blijven de baby's maar even bij ons, als tijdelijke opvangplaats. Omdat ze zo klein zijn hebben ze 24h per dag verzorging nodig hebben, en die kunnen wij niet bieden. Dus ze blijven maximum 2 dagen bij ons. Ik mocht ze wel verzorgen, drinken geven,... Ongelofelijk leuk om zo een diertje te verzorgen, maar wel, hoe zal ik het zeggen, kriebelachtig. Ik denk niet dat de vlooien op mij zijn overgesprongen, maar je blijft wel het gevoel hebben dat het overal jeukt.
Een ander mooi dier was een 'nighthawk'. Het zou beter beschreven worden als een zwaluw, want het is niet echt een havik. Het is een vrij kleine vogel die jaagt op insecten. Omdat ze gewend zijn insecten te vangen terwijl ze vliegen kunnen ze zichzelf niet voeden in gevangenschap. Ik mocht dus helpen met zijn voeding, wat hij niet echt apprecieerde. Deze vogel heeft een heel klein snaveltje, maar als hij ze opent is zijn mond gigantisch. Ze hebben een enorm gevoelige snavel, onze kleine vriend had een snavelbreuk en een gebroken vleugel.
Voor de rest was het ongeveer de rest als mijn andere dagen. Eten maken, verschonen, kuisen, vangen, wegen, verdoven, verzorgen, onderzoeken,...
Mijn laatste werkdag werd gekenmerkt door gietende regen, Het viel met bakken uit de lucht. Mijn regenjas bleek dan ook nog eens niet waterdicht te zijn. Wat eigenlijk ongelofelijk belachelijk is, het is een REGENjas. Die horen je te beschermen van de natte weersomstandigheden.
Even een onderbreking voor Belgisch tennisnieuws. terwijl ik dit schrijf staat de tv op US open tennis afgesteld. Ze bereiden zich voor op de match tussen Kim Clijsters en Serena Williams. Ze beschrijven Clijsters als de veteraan, de ex nummer 1. Ze zeggen dat ze een uitzonderlijk verhaal is. Ondertussen zijn ze hun eerste match van 1999 aan het samenvatten. Grappig dat ze er zo over bezig zijn. Ze wordt geprezen door de Amerikaanse tenniswereld.
Nu terug naar mijn laatste werkdag. Het begon als een gewone dag, maar er kwam een politieman langs, met een uitzonderlijk verhaal. Hij had 2 kraaien in beslag genomen die gehouden werden als huisdier door een mevrouw. Een van de slechtste dingen die je kan doen met wilde dieren is ze houden als huisdier. Ze had ze als jonge vogels gevonden en meegenomen naar haar huis waar ze ze zelf heeft opgevoed. Uiteraard waren ze gehecht geraakt aan de mevrouw die ze opgevoed had, en dat is niet goed. Als ze zouden worden vrijgelaten zouden ze mensen gaan lastigvallen. Maar helaas, deze kraaien konden niet meer gered worden. Hun vleugels en staartveren waren geknipt. Het duurt een volledig jaar voor ze weer ruiven, en het centrum mag wettelijk gezien een vogel in gevangenschap houden voor 9 maanden. Na een volledig onderzoek bleek een van de kraaien ook nog 'avian pox' te hebben, een zeer besmettelijke ziekte waar geen vogel van kan genezen. Vooral kraaien zijn hier het slachtoffer van omdat ze in grote groepen samen leven. Als 1 kraai het had, dan zou de andere kraai het binnen de 2 weken ook vertonen. De kraaien werden dus met spijt in het hard in slaap gebracht. Maar hier eindigde het verhaal nog niet. De 'eigenaar' van de kraaien telefoneerde even later om te zeggen dat pozzie en foxie (of zoiets) verlatingsangst hebben, en ze mogen zeker niet gescheiden worden, en foxie moet met de hand gevoederd worden. Iedereen was erg aangedaan met dit verhaal, dus onthoud, je doet wilde vogels geen goed door ze zelf te proberen opvoeden.
Gelukkig waren er ook leuke dingen op mijn laatste dag: taart! Worteltaart zelfs. Blijkbaar is het typisch Noord-Amerikaans om worteltaart te eten, en het smaakte best wel goed eigenlijk. Met spijt in mijn hart moest ik afscheid nemen van iedereen. In totaal heb ik 256 uur gewerkt in WRA. Dat is toch al wat werkervaring die kan tellen.
En ondertussen is het valiezen maken begonnen. Vanavond is er nog afscheid van een vriendin (we gaan chocoladecake bakken), en morgen afscheid van Allison en Steven. Het volgende bericht zal hopelijk vertellen hoe fantastisch goed de reis ging, zonder vertragingen of problemen.
donderdag 10 september 2009
donderdag 3 september 2009
de suikerbom
Eerst en vooral: ik bedenk me hier dat ik niets over mijn weekend heb prijsgegeven. Bovendien werd een van mijn vorige berichten beëindigd met de vraag hoe de karaoke zou aflopen. Het antwoord is: goed! Het was vooral heel gezellig, maar ook wel een beetje jammer. Benedicte is terug in Frankrijk, en al het zomerpersoneel is ook verdwenen uit het centrum. Zij zorgden vooral voor de baby's en soms voor de fledgelings. Maar het babyseizoen is afgelopen, en de studenten moeten weer naar school. Dat wil ook zeggen dat het deze week soms erg stilletjes is in het centrum. Geen giechelende meiden meer in de keuken, geen gezellige lunchpauzes meer,...
Op zaterdag was er eigenlijk niets gepland, tot Steven vroeg of ik mee wou naar de winkel, een wc terug gaan brengen... Dit klonk me maar raar in de oren, maar omdat een dag thuis zitten nog net iets saaier is dan met een toilet in de auto rondrijden, besloot ik toch maar mee te gaan. De wc behoorde toe aan Steven's vader, waarvoor Steven momenteel verbouwingen aan het doen is. We namen Cashew mee op avontuur, die op men schoot zat in de auto. Haar hobby is haar hoofd uit het raam steken. Dat geeft het effect van een facelift: haar haar in het gezicht wordt strak naar achter gestreken, en haar oortjes flapperen in de wind.
Na de inlevering van het toilet reden we half Vancouver door om Stevens werknemer te vinden, we vonden hem uiteindelijk een gigantisch huis schilderend. Zo kwam ik ook in aanraking met de rijke buurt van Vancouver. Huisprijzen STARTEN bij 1 miljoen dollar. Eerlijk gezegd, de straten waren mooi, groen, net, gezellig, maar toch ook niet zo speciaal dat je er een fortuin zou voor betalen.
Hierna kwam een bezoek aan UBC: University of Brittish Colombia. Dit is 1 van de 2 Vancouverse universiteiten. Over Simon Fraser heb ik eerder al verteld. Deze universiteit was zeer verschillend. Gelegen aan de zee (met prachtige uitzichten), en gigantisch groot! Ze willen hun eigen stad vormen, en het lukt ze aardig. Ze hebben alles: huizen, winkels, fastfoodketens, sportgelegenheden, bibliotheken,... Ik was onder de indruk van deze 'stad'. Jammergenoeg was mijn fototoestel aan het opladen, dus helaas, weer geen foto's...
Op zondag ging ik (alweer) naar de cinema. Deze keer naar inglorious basterds, de nieuwe Tarantino film. Ik kan niet zeggen dat het mijn stijl was, maar lachen deed ik toch. Maar in mijn mening is het niet ik, maar mijn broers en papa die deze film echt zouden appreciëren. Eerder hun humorstijl. Hierna gingen we chickenwings eten. Daar had ik natuurlijk niet veel aan, ik verlangde al lang naar mijn bed, werken is geen lachertje, slaap is noodzakelijk. Ik had niet echt een keuze aangezien Steven en Allison mijn vervoer waren, en ik kreeg toch yum-fries aangeboden. Ik nam ze dankbaar aan en vroeg me af wat yum-fries nu eigenlijk precies waren. Het zijn frietjes gemaakt van zoete aardappel. Deze zoet en zout combinatie was geslaagder dan ice-cream and fries.
Maandag was Steven's verjaardag, en ocharme, hij moest toch weer hard werken. Hij werkt nu al meer dan een maand 7 dagen per week. Om toch ietwat troost te bieden gingen we naar het Chinese restaurant. De service was uitstekend. Ik klungelde een beetje met de stokjes (ja, chinees restaurant, geen niet-aziatisch persoon te zien, buiten ik dan), gooide mijn stokjes uiteindelijk (per ongeluk wel te verstaan!) op de grond, en in 10 seconden lag er al een nieuw paar naast mijn bord. Ook fijn dat je na de maaltijd gewoon al de restjes laat inpakken en meeneemt naar huis. Steven vond toch dat er nog iets miste op zijn verjaardag. We hadden geen taart gehad, maar hij droomde van vanille ijs, chocoladesaus en pinda's, dus ik besloot te trakteren op ijsjes. Excuseer, IJS! De plaats waar wij gingen gaf je gigantische ijscoupes. Ze smeerden me een medium aan want die was goedkoper op maandag. Een medium is een beker van zo'n halve liter (of was het meer?). Ik besloot met het chocolade-vanille ijs met brownie en chocoladepinda's te gaan. Het was fantastisch. Misschien zelfs het beste ijs dat ik ooit geproefd heb. Maar dat durf ik niet helemaal toe te geven, aangezien dat een belediging zou zijn voor het Italiaanse ijs ik al gegeten heb. 1 ding is zeker: zulk ijs vind je niet in Europa, dit was suikerbom - Amerikaanse portie - calorierijk - ijs. Na al die chocolade kroop ik met buikpijn in bed, en werd wel 10 keer wakker. Het is waar wat ze zeggen: ga niet met een volle maag naar bed.
Toch verlang ik naar meer van dat ijs, maar dit wijst op mogelijks verslavingsgevaar.
Op zaterdag was er eigenlijk niets gepland, tot Steven vroeg of ik mee wou naar de winkel, een wc terug gaan brengen... Dit klonk me maar raar in de oren, maar omdat een dag thuis zitten nog net iets saaier is dan met een toilet in de auto rondrijden, besloot ik toch maar mee te gaan. De wc behoorde toe aan Steven's vader, waarvoor Steven momenteel verbouwingen aan het doen is. We namen Cashew mee op avontuur, die op men schoot zat in de auto. Haar hobby is haar hoofd uit het raam steken. Dat geeft het effect van een facelift: haar haar in het gezicht wordt strak naar achter gestreken, en haar oortjes flapperen in de wind.
Na de inlevering van het toilet reden we half Vancouver door om Stevens werknemer te vinden, we vonden hem uiteindelijk een gigantisch huis schilderend. Zo kwam ik ook in aanraking met de rijke buurt van Vancouver. Huisprijzen STARTEN bij 1 miljoen dollar. Eerlijk gezegd, de straten waren mooi, groen, net, gezellig, maar toch ook niet zo speciaal dat je er een fortuin zou voor betalen.
Hierna kwam een bezoek aan UBC: University of Brittish Colombia. Dit is 1 van de 2 Vancouverse universiteiten. Over Simon Fraser heb ik eerder al verteld. Deze universiteit was zeer verschillend. Gelegen aan de zee (met prachtige uitzichten), en gigantisch groot! Ze willen hun eigen stad vormen, en het lukt ze aardig. Ze hebben alles: huizen, winkels, fastfoodketens, sportgelegenheden, bibliotheken,... Ik was onder de indruk van deze 'stad'. Jammergenoeg was mijn fototoestel aan het opladen, dus helaas, weer geen foto's...
Op zondag ging ik (alweer) naar de cinema. Deze keer naar inglorious basterds, de nieuwe Tarantino film. Ik kan niet zeggen dat het mijn stijl was, maar lachen deed ik toch. Maar in mijn mening is het niet ik, maar mijn broers en papa die deze film echt zouden appreciëren. Eerder hun humorstijl. Hierna gingen we chickenwings eten. Daar had ik natuurlijk niet veel aan, ik verlangde al lang naar mijn bed, werken is geen lachertje, slaap is noodzakelijk. Ik had niet echt een keuze aangezien Steven en Allison mijn vervoer waren, en ik kreeg toch yum-fries aangeboden. Ik nam ze dankbaar aan en vroeg me af wat yum-fries nu eigenlijk precies waren. Het zijn frietjes gemaakt van zoete aardappel. Deze zoet en zout combinatie was geslaagder dan ice-cream and fries.
Maandag was Steven's verjaardag, en ocharme, hij moest toch weer hard werken. Hij werkt nu al meer dan een maand 7 dagen per week. Om toch ietwat troost te bieden gingen we naar het Chinese restaurant. De service was uitstekend. Ik klungelde een beetje met de stokjes (ja, chinees restaurant, geen niet-aziatisch persoon te zien, buiten ik dan), gooide mijn stokjes uiteindelijk (per ongeluk wel te verstaan!) op de grond, en in 10 seconden lag er al een nieuw paar naast mijn bord. Ook fijn dat je na de maaltijd gewoon al de restjes laat inpakken en meeneemt naar huis. Steven vond toch dat er nog iets miste op zijn verjaardag. We hadden geen taart gehad, maar hij droomde van vanille ijs, chocoladesaus en pinda's, dus ik besloot te trakteren op ijsjes. Excuseer, IJS! De plaats waar wij gingen gaf je gigantische ijscoupes. Ze smeerden me een medium aan want die was goedkoper op maandag. Een medium is een beker van zo'n halve liter (of was het meer?). Ik besloot met het chocolade-vanille ijs met brownie en chocoladepinda's te gaan. Het was fantastisch. Misschien zelfs het beste ijs dat ik ooit geproefd heb. Maar dat durf ik niet helemaal toe te geven, aangezien dat een belediging zou zijn voor het Italiaanse ijs ik al gegeten heb. 1 ding is zeker: zulk ijs vind je niet in Europa, dit was suikerbom - Amerikaanse portie - calorierijk - ijs. Na al die chocolade kroop ik met buikpijn in bed, en werd wel 10 keer wakker. Het is waar wat ze zeggen: ga niet met een volle maag naar bed.
Toch verlang ik naar meer van dat ijs, maar dit wijst op mogelijks verslavingsgevaar.
maandag 31 augustus 2009
duif met een hersenschudding
Vrijdag was een dag met wat nieuwigheden omtrent de dieren. Ik mocht 'staff only' dieren verzorgen zoals 'the great blue herron'. Die was niet echt onder de indruk en wapperde met zijn vleugels. Met veel kabaal begon hij boven mijn hoofd te vliegen, verbazend dat het vliegen van een reiger zoveel geluid maakt, je zou denken dat ze een beetje subtiel willen omspringen met het achtervolgen van potentiële prooien. (daarmee bedoel ik niet dat ik een potentiële prooi ben, ik bedoelde gewoon in het algemeen)
Later die dag werd een 'eastern cottontail' binnengebracht in het centrum, een lief klein konijntje dus. Het arme schaap was aangevallen door kraaien, maar vermoedelijk was hij al gewond voor hij door de vernielzuchtige beesten werd geataceerd. Ik had een sterk vermoeden dat hij het niet ging maken, en ik had gelijk. Toen ik vandaag naar het konijntje vroeg zeiden ze dat hij niet genoeg huid overhad om het te hechten, het was dus echt wel zwaargewond. Meer interessante dieren kwamen binnen: een nieuw stinkdier en een eekhoorn. (Alle dieren zijn interessant, maar de een al wat meer dan de andere).
Ook deze ochtend kreeg ik weer wat interessante dieren te zien. Een kleine wasbeer, aangereden door een auto. We testen hem om te zien hoe het met zijn evenwicht en dergelijke gesteld was. Hij kon duidelijk nog niet op zijn pootjes staan en rolde een beetje in het rond. Het was een zielig en schattig zicht tegelijkertijd: het was duidelijk een jong wasbeertje, nog niet volgroeid. Even later werd een klein stinkdiertje verzorgd. Hij was enkele dagen eerder binnengebracht met een verpakking voor een sixpack rond zijn nek. Hij heeft een grote snij-/schuurwonde rond zijn nek. Het diertje ruikt dan misschien slecht, maar het aanzicht van het mini stinkdiertje laat je hart, misschien niet smelten, maar toch lichtjes ontdooien.
Even later mocht ik voor de eerste keer meehelpen met een onderzoek van een nieuw binnengebrachte vogel. In dit geval een rock pigeon. Het arme dier werd helemaal bepoteld door mij, voelend en zoekend naar breuken, scheen met lichtjes in de ogen, de huid en veren afspeurend voor bloed. Veel was er niet te vinden, geen breuken of wonden, maar toen we hem voor verder onderzoek op de grond zetten bleek hij toch niet op zijn pootjes te kunnen staan. Dat wijst op hoofdtrauma (m.a.w. een hersenschudding), dus vermoedelijk is hij ergens tegen gevlogen. Het werd tijd om de medicijnen toe te dienen. Ik was er die ochtend al bij toen een meeuw zijn spalk werd verwijderd, daarvoor moest de meeuw onder verdoving worden gebracht, en bij het aanzicht van de naald in de meeuw zijn poot voelde ik me al niet goed, maar wonderbaarlijk, als je het zelf toepast is er helemaal niets engs aan. Ik spoot de medicijnen in de duif en voelde me erg trots, weer een hindernis overwonnen, geen angst meer voor naalden. (misschien wel nog als de naald in mij zou moeten gaan). Maar dat was nog niet het enige, het duifje was uitgedroogd, dus vloeistof moest worden toegebracht. Dit gebeurde met een ijzeren buisje die ik diep in het keelgat van de duif schoof, tot in zijn 'crop'. De crop is iets wat duiven hebben en andere vogels niet. Ze houden er hun eten in vast, dus nadat ik de vloeistof had toegediend voelde de crop aan als een waterzak.
De reiger die vrijdag boven men hoofd vloog was vrijgelaten, dus Susu begon zijn 'pen' uit te kuisen en te ontsmetten. Het gekke was dat er nog steeds een muisje rondliep in de kooi. Het werd het middelpunt van de belangstelling eenmaal het gevangen werd. Iedereen keek hem aan met medelijden in de ogen, want we wisten wat zijn lotsbestemming was: voer voor de reiger. Ik wou hem adopteren als huisdier, maar plots klonken mama's woorden scherp in mijn oren: "Jij neemt geen dieren mee uit Canada!"
Later die dag werd een 'eastern cottontail' binnengebracht in het centrum, een lief klein konijntje dus. Het arme schaap was aangevallen door kraaien, maar vermoedelijk was hij al gewond voor hij door de vernielzuchtige beesten werd geataceerd. Ik had een sterk vermoeden dat hij het niet ging maken, en ik had gelijk. Toen ik vandaag naar het konijntje vroeg zeiden ze dat hij niet genoeg huid overhad om het te hechten, het was dus echt wel zwaargewond. Meer interessante dieren kwamen binnen: een nieuw stinkdier en een eekhoorn. (Alle dieren zijn interessant, maar de een al wat meer dan de andere).
Ook deze ochtend kreeg ik weer wat interessante dieren te zien. Een kleine wasbeer, aangereden door een auto. We testen hem om te zien hoe het met zijn evenwicht en dergelijke gesteld was. Hij kon duidelijk nog niet op zijn pootjes staan en rolde een beetje in het rond. Het was een zielig en schattig zicht tegelijkertijd: het was duidelijk een jong wasbeertje, nog niet volgroeid. Even later werd een klein stinkdiertje verzorgd. Hij was enkele dagen eerder binnengebracht met een verpakking voor een sixpack rond zijn nek. Hij heeft een grote snij-/schuurwonde rond zijn nek. Het diertje ruikt dan misschien slecht, maar het aanzicht van het mini stinkdiertje laat je hart, misschien niet smelten, maar toch lichtjes ontdooien.
Even later mocht ik voor de eerste keer meehelpen met een onderzoek van een nieuw binnengebrachte vogel. In dit geval een rock pigeon. Het arme dier werd helemaal bepoteld door mij, voelend en zoekend naar breuken, scheen met lichtjes in de ogen, de huid en veren afspeurend voor bloed. Veel was er niet te vinden, geen breuken of wonden, maar toen we hem voor verder onderzoek op de grond zetten bleek hij toch niet op zijn pootjes te kunnen staan. Dat wijst op hoofdtrauma (m.a.w. een hersenschudding), dus vermoedelijk is hij ergens tegen gevlogen. Het werd tijd om de medicijnen toe te dienen. Ik was er die ochtend al bij toen een meeuw zijn spalk werd verwijderd, daarvoor moest de meeuw onder verdoving worden gebracht, en bij het aanzicht van de naald in de meeuw zijn poot voelde ik me al niet goed, maar wonderbaarlijk, als je het zelf toepast is er helemaal niets engs aan. Ik spoot de medicijnen in de duif en voelde me erg trots, weer een hindernis overwonnen, geen angst meer voor naalden. (misschien wel nog als de naald in mij zou moeten gaan). Maar dat was nog niet het enige, het duifje was uitgedroogd, dus vloeistof moest worden toegebracht. Dit gebeurde met een ijzeren buisje die ik diep in het keelgat van de duif schoof, tot in zijn 'crop'. De crop is iets wat duiven hebben en andere vogels niet. Ze houden er hun eten in vast, dus nadat ik de vloeistof had toegediend voelde de crop aan als een waterzak.
De reiger die vrijdag boven men hoofd vloog was vrijgelaten, dus Susu begon zijn 'pen' uit te kuisen en te ontsmetten. Het gekke was dat er nog steeds een muisje rondliep in de kooi. Het werd het middelpunt van de belangstelling eenmaal het gevangen werd. Iedereen keek hem aan met medelijden in de ogen, want we wisten wat zijn lotsbestemming was: voer voor de reiger. Ik wou hem adopteren als huisdier, maar plots klonken mama's woorden scherp in mijn oren: "Jij neemt geen dieren mee uit Canada!"
donderdag 27 augustus 2009
vrijheid voor de eenden
Zondagavond werd een Koraanse maaltijd voorbereid bij Allison's tante. Haar dochter (Allison's nicht dus) had een Ierse gast op bezoek, namelijk de zus van haar kamergenote. Het klinkt misschien wat ingewikkeld, maar als je het niet begrijpt, lees het dan nog een keer. Het werd dus een gezellige avond met heerlijk eten. Vanaf het appartement hadden we een prachtig uitzicht op het water. Uiteraard vergat ik mijn fototoestel op de dag van de oogstreling. Emma had haar camera wel mee, maar het overgrote deel van de foto's die genomen werden waren van Cashew. Ik weet dat ze schattig en lief is, maar het uitzicht interesseerde me toch net iets meer.
De volgende ochtend was het weer werken geblazen, maar niet voor Benedicte, die zat nog in Tauphino, een surfersdorp zo'n 5-6 uur hier vandaan.
Op dinsdag was ze ook weer terug, met een roodverbrand hoofd. Dat kwam door het walvis kijken. Ik hoop het misschien ook te doen voor ik vertrek, maar het is kostelijk. Maar geef toe, walvissen en orka's zien is toch wel een erg unieke ervaring.
Momenteel hebben we het schattigste vogeltje ooit in het centrum. Een kleine cedar waxwing. Hij is nog steeds een fledgling, dus dat is hetgeen hem schattig maakt. Klein, pluizig, mollig, niet bang, heeft een gigantische mond,... Eenmaal de kleintjes wat groter worden worden ze banger, gemener en dus niet meer schattig. Hij is zo enthousiast elke keer zijn kooi opengaat, en springt op je hand, 'twiet' zo hard hij kan, en rekt ze mond wijdopen.
Woensdag was helaas al Benedicte's laatste dag, en er was taart! heerlijke taart. Nu weet ik al ongeveer wat te verwachten bij mijn afscheid. Bovendien kwam er nog een aangename verrassing. We mochten mee met Linda om eenden vrij te laten. Normaal laten wij geen vogels vrij, omdat we geen auto hebben om naar de plaatsen te rijden voor de vrijlating. De eenden waren erg lief, maar degene waarvan ik de kennel opende bleven er liever in, om wat verder slapen. Dus moesten we er een beetje mee schudden voor ze doorhadden wat van hen verwacht werd. Het is erg leuk te weten dat de eendjes binnenkwamen als weesjes en buiten gingen als gezonde en vrije vogels.
Na het werk trokken Benedicte en ik de stad in. Ik heb me toch weer laten verleiden door koopjes, en besef nu dat er me nog een verplicht koopje te wachten staat: een extra tas.
Vanavond is Benedictes laatste avond en bovendien is het haar verjaardag, dus gaan we met de vrienden van het centrum naar de karaoke. Benieuwd hoe dat gaat aflopen...
De volgende ochtend was het weer werken geblazen, maar niet voor Benedicte, die zat nog in Tauphino, een surfersdorp zo'n 5-6 uur hier vandaan.
Op dinsdag was ze ook weer terug, met een roodverbrand hoofd. Dat kwam door het walvis kijken. Ik hoop het misschien ook te doen voor ik vertrek, maar het is kostelijk. Maar geef toe, walvissen en orka's zien is toch wel een erg unieke ervaring.
Momenteel hebben we het schattigste vogeltje ooit in het centrum. Een kleine cedar waxwing. Hij is nog steeds een fledgling, dus dat is hetgeen hem schattig maakt. Klein, pluizig, mollig, niet bang, heeft een gigantische mond,... Eenmaal de kleintjes wat groter worden worden ze banger, gemener en dus niet meer schattig. Hij is zo enthousiast elke keer zijn kooi opengaat, en springt op je hand, 'twiet' zo hard hij kan, en rekt ze mond wijdopen.
Woensdag was helaas al Benedicte's laatste dag, en er was taart! heerlijke taart. Nu weet ik al ongeveer wat te verwachten bij mijn afscheid. Bovendien kwam er nog een aangename verrassing. We mochten mee met Linda om eenden vrij te laten. Normaal laten wij geen vogels vrij, omdat we geen auto hebben om naar de plaatsen te rijden voor de vrijlating. De eenden waren erg lief, maar degene waarvan ik de kennel opende bleven er liever in, om wat verder slapen. Dus moesten we er een beetje mee schudden voor ze doorhadden wat van hen verwacht werd. Het is erg leuk te weten dat de eendjes binnenkwamen als weesjes en buiten gingen als gezonde en vrije vogels.
Na het werk trokken Benedicte en ik de stad in. Ik heb me toch weer laten verleiden door koopjes, en besef nu dat er me nog een verplicht koopje te wachten staat: een extra tas.
Vanavond is Benedictes laatste avond en bovendien is het haar verjaardag, dus gaan we met de vrienden van het centrum naar de karaoke. Benieuwd hoe dat gaat aflopen...
zondag 23 augustus 2009
frietjes met ijs
Het waren niet zo drukke dagen in het centrum. Veel nieuws is daar niet over te vertellen. Ik had ondertussen wel eens tijd om foto's te nemen van het centrum en van de vogeltjes. Tijdens de lunch donderdag viel het gespreksonderwerp op eten. Ik verzekerde mijn vrienden dat het eten in Europa wel degelijk beter is dan Amerikaans eten. Alleen ons donuts kunnen niet tippen aan de Amerikaanse. Volgens Antin en Alicia is ijs met frietjes overheerlijk. Ik geloofde er niets van, dus we besloten om vrijdag na het werk het eens uit te proberen. Vrijdag reden we in Alicia's Jeep (met open dak! mijn eerste keer in een open dak auto). Het enige nadeel was: vrijdag was een soort van warmtepauze. Het is al de hele week warm, behalve op vrijdag, dus met al die wind was het toch vrij frisjes in de auto. Vertwijfeld dipte ik mijn eerste frietje in het ijs, en al bij al viel het best nog mee. Het was geen culinaire hoogstand, maar het was ook geen culinaire laagstand. In mijn onprofessionele mening moet je frietjes en ijs apart eten, maar he, het kan geen kwaad om het eens te proberen.
Zaterdag was de eerste dag van de PNE fair. Dat wil zeggen: kraampjes, shows, veel eten, kermis,... We spraken af met Allison's collega's David en Ken die elk hun kindje meenamen. Later kwam ook nog Annabel, de nicht van Allison. Er was heel erg veel volk, maar al bij al was het een heel gezellige dag waar ik me niet liet verleiden door alle koopjes die er te vinden waren. In de namiddag gingen Allison, Annabel en ik naar de show 'Superdogs'. Daar kunnen Cashew en Ludwig nog wat van leren. Er was onderandere een dalmatiër bij die over de balken moest springen. Helaas, hij struikelde en rolde een paar keer over, maar hij herstelde zich al rap en kreeg een dikke knuffel van zijn trainer. De dalmatiër leek erg op Ludwig, of misschien was dat omdat hij beneden stond ik een stuk hoger op mijn stoeltje zat.
Bij een van de competities (zo snel mogelijk door de tunnels lopen) was het uiteraard een Belgische hond, een mechelse scheper, die het snelste was.
Het waren stuk voor stuk prachtige honden, en de een presteerde al wat beter dan de andere, maar bijna alle honden in de show zijn gered uit het asiel, dus het was tegelijkertijd ook een goede zaak.
Zaterdag was de eerste dag van de PNE fair. Dat wil zeggen: kraampjes, shows, veel eten, kermis,... We spraken af met Allison's collega's David en Ken die elk hun kindje meenamen. Later kwam ook nog Annabel, de nicht van Allison. Er was heel erg veel volk, maar al bij al was het een heel gezellige dag waar ik me niet liet verleiden door alle koopjes die er te vinden waren. In de namiddag gingen Allison, Annabel en ik naar de show 'Superdogs'. Daar kunnen Cashew en Ludwig nog wat van leren. Er was onderandere een dalmatiër bij die over de balken moest springen. Helaas, hij struikelde en rolde een paar keer over, maar hij herstelde zich al rap en kreeg een dikke knuffel van zijn trainer. De dalmatiër leek erg op Ludwig, of misschien was dat omdat hij beneden stond ik een stuk hoger op mijn stoeltje zat.
Bij een van de competities (zo snel mogelijk door de tunnels lopen) was het uiteraard een Belgische hond, een mechelse scheper, die het snelste was.
Het waren stuk voor stuk prachtige honden, en de een presteerde al wat beter dan de andere, maar bijna alle honden in de show zijn gered uit het asiel, dus het was tegelijkertijd ook een goede zaak.
Kolibri
Western Tanager
Yellow Warbler
Fries and ice-cream
Wildlife Rescue Centre
woensdag 19 augustus 2009
de grote eendenvangst
Op maandag kon ik terug aan het werk, en ik vloog er meteen in met de kleine 'fledglings'. Ik werd daarbij gepest door een kleine huismus. Die was namelijk zo jaloers dat als je de andere musjes probeerde te voeren hij gemeen in je hand begon te pikken. Diezelfde dag testen we de gemene huismus nog op 'self feeding', en bleek dat hij mij helemaal niet nodig had om te eten. Maar toch bleef hij elke ronde mij en zelfs de andere vogeltjes bijten, hij had het systeem nog niet helemaal door: als je zelf kan eten krijg je het niet meer in je mond gepropt.
Grappig hoe je in elke vogel een soort van karakter kan vinden, je hebt verlegen, gemene, bazige, overmoedige,... vogels. Er zijn er die elke keer opnieuw op je hand vliegen, op je hoofd, en er zijn de echte ontsnappingskampioenen, die kunnen je echt helemaal gek maken als ze voor de 5de keer op rij ontsnappen.
In de namiddag stond ik mijn fledglings af aan iemand anders en gingen Benedicte en ik op eendenjacht. 21 eenden moesten verhuisd worden van duck pen 3 naar duck pen 2. Iemand had ruwe kiezels gestrooid in het eendenverblijf, wat gevaarlijk is voor hun pootjes. Ze kunnen er snijwonden aan opdoen, dus mochten wij ze allemaal, 21 stuks, vangen in een doos stoppen en verhuizen. Het was complete chaos. Eenden waren overal, water, veren, modder, en eendenviezigheid vlogen in het rond, maar het voelde wel goed elke keer een eend in de doos zat. Stinkend en zwetend kregen we uiteindelijk toch alle 21 eenden verhuisd.
Op dinsdagmiddag maakten we zowaar alle voedingen voor de volgende shift. Ik was zo trots op mezelf, en kon maar niet stoppen met me euforisch te voelen om het feit de vogeltjes gelukkig te maken met eten die ik vol liefde bereid had.
Op de weg naar huis kwam ik een vogel tegen, en ik herkende hem zowaar! Ik leer hier veel bij, helaas kan ik de kennis van de vogelrassen niet helemaal meenemen, want in Europa hebben we niet dezelfde vogels. (buiten kraaien, eenden, mussen, meeuwen, maar die kan iedereen herkennen). Nu kan ik niet slim overkomen en elke vogel benoemen die ik tegenkom als ik terug ben, helaas...
Grappig hoe je in elke vogel een soort van karakter kan vinden, je hebt verlegen, gemene, bazige, overmoedige,... vogels. Er zijn er die elke keer opnieuw op je hand vliegen, op je hoofd, en er zijn de echte ontsnappingskampioenen, die kunnen je echt helemaal gek maken als ze voor de 5de keer op rij ontsnappen.
In de namiddag stond ik mijn fledglings af aan iemand anders en gingen Benedicte en ik op eendenjacht. 21 eenden moesten verhuisd worden van duck pen 3 naar duck pen 2. Iemand had ruwe kiezels gestrooid in het eendenverblijf, wat gevaarlijk is voor hun pootjes. Ze kunnen er snijwonden aan opdoen, dus mochten wij ze allemaal, 21 stuks, vangen in een doos stoppen en verhuizen. Het was complete chaos. Eenden waren overal, water, veren, modder, en eendenviezigheid vlogen in het rond, maar het voelde wel goed elke keer een eend in de doos zat. Stinkend en zwetend kregen we uiteindelijk toch alle 21 eenden verhuisd.
Op dinsdagmiddag maakten we zowaar alle voedingen voor de volgende shift. Ik was zo trots op mezelf, en kon maar niet stoppen met me euforisch te voelen om het feit de vogeltjes gelukkig te maken met eten die ik vol liefde bereid had.
Op de weg naar huis kwam ik een vogel tegen, en ik herkende hem zowaar! Ik leer hier veel bij, helaas kan ik de kennis van de vogelrassen niet helemaal meenemen, want in Europa hebben we niet dezelfde vogels. (buiten kraaien, eenden, mussen, meeuwen, maar die kan iedereen herkennen). Nu kan ik niet slim overkomen en elke vogel benoemen die ik tegenkom als ik terug ben, helaas...
zondag 16 augustus 2009
100 op 100
Zaterdagavond hadden Steven en Allison een gast op bezoek: Ken. Hij is de collega van Allison, en best grappig. Hij probeerde iets te vinden dat hij wist over Belgie, maar al snel werd het duidelijk dat hij niets van België kende. Alles wat hij zei had te maken met Duitsland. Zoals de vraag: "herinner je je de val van de Berlijnse muur?" Aangezien ik toen nog niet geboren was, en Berlijn bij mijn weten niet in België ligt, neen. Bovendien was Ken vrij impulsief. Toen hij hoorde dat ik nog nooit echt karaoke had gezongen vond hij toch echt wel dat ik dat eens gedaan moest hebben tijdens mijn verblijf in Canada. In Azië is karaoke blijkbaar razend populair. Maar we vonden het toch een raar idee die avond te gaan. Even later viel het gespreksonderwerp op bowling, en dankzij de impulsiviteit zaten Allison, Ken en ik even later in de auto op weg naar de bowlinghall. We waren duidelijk niet de enigen met het prachtige idee te gaan bowlen, want de wachttijden waren te lang naar onze zin. Het werd uiteindelijk toch karaoke.
Het was niet zomaar een karaokebar, het was een Koreaanse karaokebar. Daar moet je je niet doodschamen en voor een hele zaal meekwelen, maar krijg je je eigen karaoketoestel en kamer. Aangezien ik geen Koreaanse of Chinese muziek ken werd het voor mij toch Engelse muziek. Het was een heel gezellige, grappige, adembenemende (ja met al dat zingen) avond, en ik kreeg zelfs 100% op sommige van mijn liedjes. Ik weet niet precies hoe het berekend word, misschien is het de valsheidsfactor. Deze avond is zeker voor herhaling vatbaar, dus we besloten nu al gezamenlijk om te proberen mijn afscheid in karaokestijl af te sluiten.
De volgende dag moest ik vroeg uit de veren. Benedicte en haar ouders (die vrijdag zijn toegekomen) hadden me uitgenodigd om mee te gaan op uitstap vandaag. Ik had niet veel zin om mijn zondag binnenshuis door te brengen (zeker met de tijdelijke weersverbetering) dus ik nam het voorstel gretig aan. Ons programma begon met Lynn Canyon. Een prachtig bos dat doorboord wordt door een prachtige blauwe rivier. De rivier werd op zijn beurt overbrugd door een wiebelige brug. Ik was zo dankbaar eindelijk eens in een echt natuurgebied te zitten. Je voelt gewoon dat de lucht die je inademt zo fris en zuiver is. Overal hingen papieren dat deze dinsdag er een foto's gingen nemen voor de twilight films. Lynn Valley is blijkbaar de setting voor deze films. Benedicte vond het fantastisch, maar ik weet eigenlijk niets over de films of boeken, dus het bleef voor mij een gewoon bos, terwijl het voor Benedicte het "dit is waar de twilight films spelen, haaaaa, wat fantastisch' bos was.
Het was wel spannend want in dat bos lopen beren en poema's rond, maar die ben ik toch niet tegen gekomen, wel een kleine schattige eekhoorn
Na de lunch was het op naar Capilano river, waar de zalmen omhoog zwemmen. Maar om het toeristisch aantrekkelijk te maken waren er speciaal ontworpen omhoogzwemaqaria ontworpen. Het was ergens wel jammer geen zalmen te zien zwemmen in de rivier, maar het was wel leuk ze te zien springen in de aquaria. Sommigen waren wel wat zielig, en kaatsten terug bij hun poging een niveautje hoger te komen.
Hierna reden we naar de vuurtoren en het bij de vuurtoren aanleunende bos, waar we tevens onze 2de wandeltocht deden. Het weer heeft ook eindelijk zijn balans geworden, het was zo ongeveer perfect: zonnig, niet te warm of te koud,...
Na de wandeltochten was het ijsjestijd. We brachten een bezoekje aan het 218 smaken ijssalon, en deze keer waagde ik me toch aan de meer speciale smaken zoals chocolade chilli ijs (heet en koud tegelijkertijd, wat een contradictie!), peer en gorgonzola, currieijs (smaakte eigenlijk best nog lekker). Maar na veel geproef kwam caramel candy apple als winnaar uit de bus.
Ik bedankte Benedicte en haar ouders voor de fijne dag, kwam thuis, en plofte lekker lui in de zetel met de pc op mijn schoot.
Het was niet zomaar een karaokebar, het was een Koreaanse karaokebar. Daar moet je je niet doodschamen en voor een hele zaal meekwelen, maar krijg je je eigen karaoketoestel en kamer. Aangezien ik geen Koreaanse of Chinese muziek ken werd het voor mij toch Engelse muziek. Het was een heel gezellige, grappige, adembenemende (ja met al dat zingen) avond, en ik kreeg zelfs 100% op sommige van mijn liedjes. Ik weet niet precies hoe het berekend word, misschien is het de valsheidsfactor. Deze avond is zeker voor herhaling vatbaar, dus we besloten nu al gezamenlijk om te proberen mijn afscheid in karaokestijl af te sluiten.
De volgende dag moest ik vroeg uit de veren. Benedicte en haar ouders (die vrijdag zijn toegekomen) hadden me uitgenodigd om mee te gaan op uitstap vandaag. Ik had niet veel zin om mijn zondag binnenshuis door te brengen (zeker met de tijdelijke weersverbetering) dus ik nam het voorstel gretig aan. Ons programma begon met Lynn Canyon. Een prachtig bos dat doorboord wordt door een prachtige blauwe rivier. De rivier werd op zijn beurt overbrugd door een wiebelige brug. Ik was zo dankbaar eindelijk eens in een echt natuurgebied te zitten. Je voelt gewoon dat de lucht die je inademt zo fris en zuiver is. Overal hingen papieren dat deze dinsdag er een foto's gingen nemen voor de twilight films. Lynn Valley is blijkbaar de setting voor deze films. Benedicte vond het fantastisch, maar ik weet eigenlijk niets over de films of boeken, dus het bleef voor mij een gewoon bos, terwijl het voor Benedicte het "dit is waar de twilight films spelen, haaaaa, wat fantastisch' bos was.
Het was wel spannend want in dat bos lopen beren en poema's rond, maar die ben ik toch niet tegen gekomen, wel een kleine schattige eekhoorn
Na de lunch was het op naar Capilano river, waar de zalmen omhoog zwemmen. Maar om het toeristisch aantrekkelijk te maken waren er speciaal ontworpen omhoogzwemaqaria ontworpen. Het was ergens wel jammer geen zalmen te zien zwemmen in de rivier, maar het was wel leuk ze te zien springen in de aquaria. Sommigen waren wel wat zielig, en kaatsten terug bij hun poging een niveautje hoger te komen.
Hierna reden we naar de vuurtoren en het bij de vuurtoren aanleunende bos, waar we tevens onze 2de wandeltocht deden. Het weer heeft ook eindelijk zijn balans geworden, het was zo ongeveer perfect: zonnig, niet te warm of te koud,...
Na de wandeltochten was het ijsjestijd. We brachten een bezoekje aan het 218 smaken ijssalon, en deze keer waagde ik me toch aan de meer speciale smaken zoals chocolade chilli ijs (heet en koud tegelijkertijd, wat een contradictie!), peer en gorgonzola, currieijs (smaakte eigenlijk best nog lekker). Maar na veel geproef kwam caramel candy apple als winnaar uit de bus.
Ik bedankte Benedicte en haar ouders voor de fijne dag, kwam thuis, en plofte lekker lui in de zetel met de pc op mijn schoot.
donderdag 13 augustus 2009
stinkdierstank
Op maandag was het weer op zijn ergste, het was al enkele dagen koud, maar nu kwam daar ook nog eens een volledige dag regen bij. Maar ik was dapper, dus met mijn regenjas en regenbroek (prachtig zicht trouwens) daalde ik 's morgens de heuvel af met de fiets. Ik voelde de regen in koude straaltjes mijn schoenen inlopen en vervloekte mezelf dat ik geen extra schoenen of sokken mee had genomen. Eenmaal aangekomen in het centrum merkte ik dat mijn sokken en schoenen niet de enige natte kledingstukken waren, de regenkleding was niet zo waterdicht als ze hoorde te zijn. Dus waar het op neerkwam was dat ik halfverzopen mocht beginnen werken. Dankzij de regen was ik ook al te laat op mijn werk, dus de lekker droge taak om binnen de vogels te verzorgen was uiteraard al ingenomen, en de kleintjes kregen eten van iemand anders. Er zat dus niets anders op dan buiten te gaan werken, ochja, ik was nu toch al doorweekt...
Het was toch niet helemaal mijn dagje, maar de avond zou wel leuker worden. Tegen de middag kwam er een stinkdier binnen in het centrum, en raad eens wat die deed? De stank was ver-schri-ke-lijk, en mijn maag keerde om. Plotseling was het heel aantrekkelijk om buiten in de regen te gaan staan. Dus ik en Benedicte stonden als 2 zielige vogeltjes buiten in de koude en de regen te wachten tot de stank een beetje zou wegtrekken.
Toch neem ik het beestje niets kwalijk, in zijn plaats zou ik waarschijnlijk juist hetzelfde gedaan hebben (moest ik een stinkdier zijn he, en dat ben ik hoegenaamd niet). Het is hun manier van verdediging.
Na het werk hadden Benedicte en ik afgesproken samen naar mijn huis te komen. Benedicte heeft een Chinees gastgezin, en daar krijgt ze 2 keer per dag rijst, elke dag opnieuw en opnieuw. Dus die rijst begint haar lichtelijk de keel uit te hangen. Ik had Steven en Allison ingelicht over Benedictes culinaire situatie, dus kregen we als avondeten Italiaanse pasta met roomsaus, gebakken groentjes, gefrituurde oesters (waar ik me toch maar niet aan waagde), scampi's,... Het was dus eens iets volledig anders dan Chinees eten. Bovendien werden de chips en de M&M's geplunderd. Ze bedankte ons vele keren voor het heerlijke eten. We verdienden wel een stevig maal na onze weg naar huis. We hebben de heuvel te voet in de regen afgelegd, en met natte schoenen en sokken krijg je, ja blaren op je voeten. Maar nu had ik mijn lesje wel geleerd om extra schoenen en sokken mee te nemen naar het werk. Dus de volgende dag was ik volledig voorbereid, ik nam zelfs eens de bus (eigenlijk 2 bussen) naar het werk. Maar het was zo typisch, dinsdag was het weer mooi weer, ondanks de voorspellingen dat het de volledige week ging regenen. Vertrouw nooit op de weerberichten. Het was natuurlijk wel even een opluchting niet bergop te moeten fietsen.
De dag erop werd ik wakker maar een golf van misselijkheid overspoelde me, dus ziekjes kroop ik terug men bed in (nadat ik het centrum verwittigd had), en vandaag ben ik nog steeds aan mijn bedje (correctie, groot bed!) gekluisterd. Maar ik ben heel blij met een laptop, kan ik toch uitrusten en schrijven tegelijkertijd. Hopelijk ben ik morgen in staat te werken, maar met een verzwakte weerstand mag je niet met zieke vogels werken, dus beter hier me wat vervelen dan nog zieker worden.
Het was toch niet helemaal mijn dagje, maar de avond zou wel leuker worden. Tegen de middag kwam er een stinkdier binnen in het centrum, en raad eens wat die deed? De stank was ver-schri-ke-lijk, en mijn maag keerde om. Plotseling was het heel aantrekkelijk om buiten in de regen te gaan staan. Dus ik en Benedicte stonden als 2 zielige vogeltjes buiten in de koude en de regen te wachten tot de stank een beetje zou wegtrekken.
Toch neem ik het beestje niets kwalijk, in zijn plaats zou ik waarschijnlijk juist hetzelfde gedaan hebben (moest ik een stinkdier zijn he, en dat ben ik hoegenaamd niet). Het is hun manier van verdediging.
Na het werk hadden Benedicte en ik afgesproken samen naar mijn huis te komen. Benedicte heeft een Chinees gastgezin, en daar krijgt ze 2 keer per dag rijst, elke dag opnieuw en opnieuw. Dus die rijst begint haar lichtelijk de keel uit te hangen. Ik had Steven en Allison ingelicht over Benedictes culinaire situatie, dus kregen we als avondeten Italiaanse pasta met roomsaus, gebakken groentjes, gefrituurde oesters (waar ik me toch maar niet aan waagde), scampi's,... Het was dus eens iets volledig anders dan Chinees eten. Bovendien werden de chips en de M&M's geplunderd. Ze bedankte ons vele keren voor het heerlijke eten. We verdienden wel een stevig maal na onze weg naar huis. We hebben de heuvel te voet in de regen afgelegd, en met natte schoenen en sokken krijg je, ja blaren op je voeten. Maar nu had ik mijn lesje wel geleerd om extra schoenen en sokken mee te nemen naar het werk. Dus de volgende dag was ik volledig voorbereid, ik nam zelfs eens de bus (eigenlijk 2 bussen) naar het werk. Maar het was zo typisch, dinsdag was het weer mooi weer, ondanks de voorspellingen dat het de volledige week ging regenen. Vertrouw nooit op de weerberichten. Het was natuurlijk wel even een opluchting niet bergop te moeten fietsen.
De dag erop werd ik wakker maar een golf van misselijkheid overspoelde me, dus ziekjes kroop ik terug men bed in (nadat ik het centrum verwittigd had), en vandaag ben ik nog steeds aan mijn bedje (correctie, groot bed!) gekluisterd. Maar ik ben heel blij met een laptop, kan ik toch uitrusten en schrijven tegelijkertijd. Hopelijk ben ik morgen in staat te werken, maar met een verzwakte weerstand mag je niet met zieke vogels werken, dus beter hier me wat vervelen dan nog zieker worden.
zaterdag 8 augustus 2009
goudvisjes voor de meeuwen
Op dinsdag was Benedicte ongeveer genezen, en mocht ik weer de 'fledglings' verzorgen. Het bleek toch wat lastiger te zijn dan eerst gedacht. Als sommige vogeltjes elke 45 minuten eten moeten krijgen, wil dat zeggen dat je niet zo veel tijd meer over hebt om hun voeding te bereiden, hun huisjes schoon te maken, en ik werd er helemaal gestresseerd van met die timer rond te lopen, en zo je tijd te zien wegtikken. Ik keek uit naar Benedicte haar training zodat ze mij wat kon helpen met de kleintjes, maar de volgende dag ging alles vanzelf. Je leert al snel om rapper te werken, en hoe je tijd kan sparen. Ik had deze keer altijd tijd over tussen mijn voedingen, en ik had alweer iets nieuws geleerd: 'the fledgeboard'. De kleintjes moeten goed opgevolgd worden, kijken of ze geen gewicht verliezen, en als ze veel bijkomen kunnen ze verhuisd worden naar de voeding om de 90 minuten, en uiteindelijk zouden ze zichzelf moeten leren eten geven. Ook moet worden nagekeken of ze niet uitgedroogd zijn, hoe hun 'bodycondition' is,...
De slimmere dieren en vogels in het centrum krijgen extraatjes, zodat ze hun hersenen kunnen trainen, en zich niet vervelen. Helaas is een van de extraatjes goudvisjes voor de meeuwen. Ik moest lieve kleine goudvisjes vangen en daarna voor de leeuwen euh, ik bedoel meeuwen gooien. Ik keek ze vol medelijden aan, Alicia en Antin hadden me nog zo gewaarschuwd: DON'T LOOK AT THEM!, je mag ze nooit aankijken, dan krijg je medelijden. Ochja, het is nog niet zo erg als muizen aan de reigers voeren.
Om een of andere reden moesten de meeuwen ook wat beweging krijgen. Er stond:' chase the gulls'. U vraagt, wij leveren. Benedicte begon als een halvegare achter de meeuwen te lopen met een borstel in haar hand, en ik kon me ondertussen niet houden van het lachen.
Ondertussen had Benedicte ook geleerd zorg te dragen voor de fledglings, en ze was overgelukkig, maar ze begon al serieus af te zien na haar eerste ronde. "I'm stressed! don't have enough time". Ik hielp haar een beetje met de voeding, en verzekerde haar dat alles de volgende keer beter ging gaan, zo was het bij mij tenminste ook gegaan. Maandag wordt afwachten.
's avonds konden we samen ontspannen en gingen we samen naar de film Julie en Julia, oeps, ik zal maar niet te veel goeie reclame maken, want de film komt pas in oktober uit in België. Maar het was een leuke film, goed om samen even weg te zijn van het werk.
En vandaag ben ik gaan shoppen, ai, gevaarlijk. Je vindt nu eenmaal alles (wat je wil maar niet nodig hebt) in het gigantische shoppingcenter, en Amerika is toch ook wel iets goedkoper dan Europa. Het weer is hier bovendien plotseling overgeslagen, het ging van snikheet naar koud. Dus heb ik me wat lekker warme kleren bijgekocht, ja, ik probeer mijn aankopen gewoon goed te praten...
Nelle en de timer
De slimmere dieren en vogels in het centrum krijgen extraatjes, zodat ze hun hersenen kunnen trainen, en zich niet vervelen. Helaas is een van de extraatjes goudvisjes voor de meeuwen. Ik moest lieve kleine goudvisjes vangen en daarna voor de leeuwen euh, ik bedoel meeuwen gooien. Ik keek ze vol medelijden aan, Alicia en Antin hadden me nog zo gewaarschuwd: DON'T LOOK AT THEM!, je mag ze nooit aankijken, dan krijg je medelijden. Ochja, het is nog niet zo erg als muizen aan de reigers voeren.
Om een of andere reden moesten de meeuwen ook wat beweging krijgen. Er stond:' chase the gulls'. U vraagt, wij leveren. Benedicte begon als een halvegare achter de meeuwen te lopen met een borstel in haar hand, en ik kon me ondertussen niet houden van het lachen.
Ondertussen had Benedicte ook geleerd zorg te dragen voor de fledglings, en ze was overgelukkig, maar ze begon al serieus af te zien na haar eerste ronde. "I'm stressed! don't have enough time". Ik hielp haar een beetje met de voeding, en verzekerde haar dat alles de volgende keer beter ging gaan, zo was het bij mij tenminste ook gegaan. Maandag wordt afwachten.
's avonds konden we samen ontspannen en gingen we samen naar de film Julie en Julia, oeps, ik zal maar niet te veel goeie reclame maken, want de film komt pas in oktober uit in België. Maar het was een leuke film, goed om samen even weg te zijn van het werk.
En vandaag ben ik gaan shoppen, ai, gevaarlijk. Je vindt nu eenmaal alles (wat je wil maar niet nodig hebt) in het gigantische shoppingcenter, en Amerika is toch ook wel iets goedkoper dan Europa. Het weer is hier bovendien plotseling overgeslagen, het ging van snikheet naar koud. Dus heb ik me wat lekker warme kleren bijgekocht, ja, ik probeer mijn aankopen gewoon goed te praten...
Benedicte en de meeuwen
Nelle en de timer
maandag 3 augustus 2009
250.000 mensen op het strand
Mijn vrijdag en zaterdagavond waren goed gevuld: vrijdag cinema en zaterdag vuurwerk. Vuurwerk in Vancouver is een 2 weken durend festival met 4 vuurwerkvoorstellingen in totaal. Jammergenoeg was zaterdag al de laatste voorstelling met als thema, China. Het vuurwerk is een geweldig evenement in Vancouver. Er komen rond de 250.000 mensen naar kijken, het was een drukte vanjewelste. Ondertussen leerde ik ook Christina en Jeroen kennen, vrienden van Benedicte die hier aan een ander vrijwilligersproject werken. Christina komt van Duitsland en Jeroen, wel je hoort het een beetje, van België. Het werd heel raar toen ik voor het eerst in 2 weken weer Vlaams praatte. Ik sprak een mengelmoes tussen Engels en Vlaams en vond het eigenlijk wel erg mijn eigen taal even als vreemde taal te ervaren. Maar dat is nu eenmaal een van de doelstellingen van deze reis, een taalbad krijgen.
Het vuurwerk was spectaculair, het moment dat het vuurwerk begon werden alle 250.000 toeschouwers stil, het was adembenemend kippenvelgevend mooi, en ik kreeg al zoveel spijt de vorige 3 show's niet gezien te hebben.
Voor Jeroen en Christina was het de laatste avond in Vancouver, maar voor mij komen er nog 6 werkende weken aan. Ik ben blij als ik bezig ben, raar dat het goed kan voelen te werken, al is dit voor mij natuurlijk nog niet hetzelfde als een beroep uitoefenen. Dit is geen gewone werkomgeving, dit is speciaal, dit is CANADA. Ik moet mezelf er soms nog aan herinneren hoe gelukkig ik mezelf mag prijzen dat ik de kans krijg hier te zijn.
Vandaag was eigenlijk een officiële feestdag in Canada: labour day. Maar voor mij was het werken geblazen, en tegelijkertijd was mijn werkmaatje Benedicte ziek. Toch was het werk aangenaam vandaag. Ik hielp de eekhoorn vangen, want die was klaar voor vrijlating, en ik leerde zorg dragen voor de kleine vogels. Niet de allerkleinsten (dat is de volgende stap) maar de vogels die leren vliegen. Die kunnen nog steeds niet zelf eten, dus om de 45 minuten mag je eten in hun keel proppen. Het klinkt minder leuk dan het eigenlijk is. Die kleintjes zijn zo dankbaar, de grote vogels, je ploft hun eten in de kooi, en dat is het.
Voor de slimme vogels zoals kraaien moet je een vermomming dragen, een soort van doek met gaas voor je ogen, want als je het niet draagt zien die kraaien je als je mama, en als ze zelf een gezin moeten stichten dan zouden ze op zoek gaan naar iemand van hun mama's soort, en we willen nu eenmaal niet dat de kraaien die het centrum verlaten mensen aanvallen.
Het vuurwerk was spectaculair, het moment dat het vuurwerk begon werden alle 250.000 toeschouwers stil, het was adembenemend kippenvelgevend mooi, en ik kreeg al zoveel spijt de vorige 3 show's niet gezien te hebben.
Voor Jeroen en Christina was het de laatste avond in Vancouver, maar voor mij komen er nog 6 werkende weken aan. Ik ben blij als ik bezig ben, raar dat het goed kan voelen te werken, al is dit voor mij natuurlijk nog niet hetzelfde als een beroep uitoefenen. Dit is geen gewone werkomgeving, dit is speciaal, dit is CANADA. Ik moet mezelf er soms nog aan herinneren hoe gelukkig ik mezelf mag prijzen dat ik de kans krijg hier te zijn.
Vandaag was eigenlijk een officiële feestdag in Canada: labour day. Maar voor mij was het werken geblazen, en tegelijkertijd was mijn werkmaatje Benedicte ziek. Toch was het werk aangenaam vandaag. Ik hielp de eekhoorn vangen, want die was klaar voor vrijlating, en ik leerde zorg dragen voor de kleine vogels. Niet de allerkleinsten (dat is de volgende stap) maar de vogels die leren vliegen. Die kunnen nog steeds niet zelf eten, dus om de 45 minuten mag je eten in hun keel proppen. Het klinkt minder leuk dan het eigenlijk is. Die kleintjes zijn zo dankbaar, de grote vogels, je ploft hun eten in de kooi, en dat is het.
Voor de slimme vogels zoals kraaien moet je een vermomming dragen, een soort van doek met gaas voor je ogen, want als je het niet draagt zien die kraaien je als je mama, en als ze zelf een gezin moeten stichten dan zouden ze op zoek gaan naar iemand van hun mama's soort, en we willen nu eenmaal niet dat de kraaien die het centrum verlaten mensen aanvallen.
zaterdag 1 augustus 2009
drama bij de meeuwen
Na mijn vrije dag ging ik weer aan het werk. Ik hoorde dat de nerts nog steeds niet gevangen was gevangen. Het beestje was blijkbaar erg intelligent, want hij at het eten uit de val, maar hij zat er nooit in vast.
Ik voelde me die dag zoals mama zich waarschijnlijk voelt als ze terug komt van vakantie. Er was een gigantische berg was, en ik vouwde welgeteld 5 grote zakken was handdoeken op. Tegelijkertijd werden er vogeltjes gewogen, en elke 20 minuten hoorde ik "bird out". Na de middag was de was er dan toch door de berg geraakt, maar er vond zich een drama plaats.
De kleine eendjes en meeuwen mogen overdag in een omheining buiten zitten, een beetje genieten van de zon. De nerts had zich een weg geknaagd en gegraven naar de babymeeuwen, en had er eentje doodgebeten. Er werd een nieuwe val geplaatst en de dode meeuw kon nog zijn nut bewijzen door als nieuw lokaas te dienen. Ondertussen redde ik de kleine eendjes en plaatste ze terug binnen in hun kleine huisje met hun teddybeer.
De nerts werd gevangen en verder weg uitgezet. Nu kunnen we alleen maar hopen dat hij niet terugkomt, met zulke slimme beesten weet je nooit. Voor alle zekerheid werden alle baby's nog een dagje binnengehouden, hoe jammer dat ook was met het mooie warme weer.
De dag na het watersproeier avontuur werd er een hek rond het footballfield geplaatst. We vroegen ons af of het misschien verboden was een verfrissing te nemen op een dodelijk hete dag, maar later kwamen we te weten dat er zich een binnenkort een groot evenement gaat plaatsvinden, dus het hek was niet geplaatst om oververhitte tieners buiten te houden. We waren alweer aan het smelten, maar we vonden het niet gepast over het hek te klimmen. Dus stonden we aan de rand te wachten tot een van de watersproeiers over het hek kwam piepen, en zo vonden we alweer verfrissing.
Ik voelde me die dag zoals mama zich waarschijnlijk voelt als ze terug komt van vakantie. Er was een gigantische berg was, en ik vouwde welgeteld 5 grote zakken was handdoeken op. Tegelijkertijd werden er vogeltjes gewogen, en elke 20 minuten hoorde ik "bird out". Na de middag was de was er dan toch door de berg geraakt, maar er vond zich een drama plaats.
De kleine eendjes en meeuwen mogen overdag in een omheining buiten zitten, een beetje genieten van de zon. De nerts had zich een weg geknaagd en gegraven naar de babymeeuwen, en had er eentje doodgebeten. Er werd een nieuwe val geplaatst en de dode meeuw kon nog zijn nut bewijzen door als nieuw lokaas te dienen. Ondertussen redde ik de kleine eendjes en plaatste ze terug binnen in hun kleine huisje met hun teddybeer.
De nerts werd gevangen en verder weg uitgezet. Nu kunnen we alleen maar hopen dat hij niet terugkomt, met zulke slimme beesten weet je nooit. Voor alle zekerheid werden alle baby's nog een dagje binnengehouden, hoe jammer dat ook was met het mooie warme weer.
De dag na het watersproeier avontuur werd er een hek rond het footballfield geplaatst. We vroegen ons af of het misschien verboden was een verfrissing te nemen op een dodelijk hete dag, maar later kwamen we te weten dat er zich een binnenkort een groot evenement gaat plaatsvinden, dus het hek was niet geplaatst om oververhitte tieners buiten te houden. We waren alweer aan het smelten, maar we vonden het niet gepast over het hek te klimmen. Dus stonden we aan de rand te wachten tot een van de watersproeiers over het hek kwam piepen, en zo vonden we alweer verfrissing.
woensdag 29 juli 2009
verfrissing in het veld
Hittegolf in Vancouver en omstreken. Werken in deze hete temperaturen is uitputtend. Maar ik blijf toch doorbijten, en fiets nog steeds elke dag die heuvel op, zwetend, hijgend en met een knalrood gezicht kom ik zo keer op keer thuis.
Maandag had ik wat problemen met een 'robin'. Die was er op een of andere manier in geslaagd om in zijn vogelhuis tussen de 2 netten vast te zitten. Met 3 zochten we naar een gat in het net, we vroegen ons sterk af hoe hij daar terrecht gekomen was. Omdat we maar geen opening vonden besloten we een gat te knippen om de robin te bevrijden. Het ietwat domme vogeltje hupte telkens voorbij het gat, viel er dan bijna door, maar hipte vlug terug in het net. Benedicte die het na 10 minuten wel genoeg vond, plukte het vogeltje uit het net en gaf het zijn vrijheid (in de kooi) terug. Toen ik die middag terug naar het vogelhuis ging zag ik tot mijn verwondering maar 3 vogels in plaats van 4. Weer was de robin verdwenen. Ik zocht en zocht en zocht naar de vogel die mijn dag erg spannend maakte, want als de vogel effectief uit zijn kooi geraakt was dan moest er een zoekteam opgesteld worden om hem terug te vangen.
Na heel lang zoeken vond ik het sluwe vogeltje, het had zich zowaar verstopt tussen de takken van een den, en zonder de takken te verschuiven kon je de vogel niet zien. Ik was al lang blij dat de vogel niet echt verdwenen was, maar ik hoopte ook dat het kleine vogeltje geen streken meer met ons uithaalde.
Gisteren zagen ik en benedict bij het duivenkot een nerts lopen. Het dier leek niet bang van ons te zijn, en keek ons doordringend aan. Toen we hem 10 minuten later een poging zagen ondernemen om binnen te breken in het eendenhok besloten we dat het tijd werd iemand te waarschuwen. Ik wist niet veel over nertsen, maar als ze proberen inbreken kan dat geen goed nieuws zijn. Wat bleek dus, als een nerts binnengeraakt in een vogelkooi zal hij alle vogels doden, er werd dus een val gezet voor het beestje te vangen. Helaas, als het een wijfje blijkt te zijn kunnen ze haar niet ergens anders uitzetten, want dan heeft ze misschien kleintjes. Voorzover ik weet is de nerts nog niet gevangen, en vandaag is mijn vrije dag, dus ik hoop vurig dat het een mannetje is en dat ze hem vangen. Ik vind het zo'n eng idee, wat er kan gebeuren als dat beest bij de vogels binnengeraakt.
Het was gisteren ook de piekdag voor het weer. Ik vond dat het tijd werd voor een serieuze verfrissing. Naast de weg naar huis bevindt zich een groot footballveld, waar de grote watersproeiers elke dag aanstaan. Ik probeerde benedicte er van te overtuigen dat het goed zou doen, maar ze had toch zo haar twijfels, mogen we wel het veld betreden, en dan zijn we helemaal nat... Dat kon me niet deren, alles wat ik op dat moment wou was verfrissing. Ik liep dus na het werk het veld in, op een hete dag als toen, was het gevoel van het ijskoude water het beste gevoel ooit. Bendicte gaf achteraf toe dat het inderdaad een goed idee geweest, ik voelde voor heel even de hitte niet meer. Ik moest wel kompleet doorweekt de heuvel op fietsen, maar in de tijd dat ik thuis was waren mijn kleren al half opgedroogd.
Maandag had ik wat problemen met een 'robin'. Die was er op een of andere manier in geslaagd om in zijn vogelhuis tussen de 2 netten vast te zitten. Met 3 zochten we naar een gat in het net, we vroegen ons sterk af hoe hij daar terrecht gekomen was. Omdat we maar geen opening vonden besloten we een gat te knippen om de robin te bevrijden. Het ietwat domme vogeltje hupte telkens voorbij het gat, viel er dan bijna door, maar hipte vlug terug in het net. Benedicte die het na 10 minuten wel genoeg vond, plukte het vogeltje uit het net en gaf het zijn vrijheid (in de kooi) terug. Toen ik die middag terug naar het vogelhuis ging zag ik tot mijn verwondering maar 3 vogels in plaats van 4. Weer was de robin verdwenen. Ik zocht en zocht en zocht naar de vogel die mijn dag erg spannend maakte, want als de vogel effectief uit zijn kooi geraakt was dan moest er een zoekteam opgesteld worden om hem terug te vangen.
Na heel lang zoeken vond ik het sluwe vogeltje, het had zich zowaar verstopt tussen de takken van een den, en zonder de takken te verschuiven kon je de vogel niet zien. Ik was al lang blij dat de vogel niet echt verdwenen was, maar ik hoopte ook dat het kleine vogeltje geen streken meer met ons uithaalde.
Gisteren zagen ik en benedict bij het duivenkot een nerts lopen. Het dier leek niet bang van ons te zijn, en keek ons doordringend aan. Toen we hem 10 minuten later een poging zagen ondernemen om binnen te breken in het eendenhok besloten we dat het tijd werd iemand te waarschuwen. Ik wist niet veel over nertsen, maar als ze proberen inbreken kan dat geen goed nieuws zijn. Wat bleek dus, als een nerts binnengeraakt in een vogelkooi zal hij alle vogels doden, er werd dus een val gezet voor het beestje te vangen. Helaas, als het een wijfje blijkt te zijn kunnen ze haar niet ergens anders uitzetten, want dan heeft ze misschien kleintjes. Voorzover ik weet is de nerts nog niet gevangen, en vandaag is mijn vrije dag, dus ik hoop vurig dat het een mannetje is en dat ze hem vangen. Ik vind het zo'n eng idee, wat er kan gebeuren als dat beest bij de vogels binnengeraakt.
Het was gisteren ook de piekdag voor het weer. Ik vond dat het tijd werd voor een serieuze verfrissing. Naast de weg naar huis bevindt zich een groot footballveld, waar de grote watersproeiers elke dag aanstaan. Ik probeerde benedicte er van te overtuigen dat het goed zou doen, maar ze had toch zo haar twijfels, mogen we wel het veld betreden, en dan zijn we helemaal nat... Dat kon me niet deren, alles wat ik op dat moment wou was verfrissing. Ik liep dus na het werk het veld in, op een hete dag als toen, was het gevoel van het ijskoude water het beste gevoel ooit. Bendicte gaf achteraf toe dat het inderdaad een goed idee geweest, ik voelde voor heel even de hitte niet meer. Ik moest wel kompleet doorweekt de heuvel op fietsen, maar in de tijd dat ik thuis was waren mijn kleren al half opgedroogd.
zondag 26 juli 2009
Belgian fries
Ik had dringend T-shirts nodig die vuil mochten worden. Ik heb donderdag een van mijn t-shirts vernietigd met olie voor de meeuwen. We gingen dus op jacht naar 2de hands t-shirts.
2de hands winkels zijn gevaarlijk, na een klein uurtje wandelde ik buiten met 5 werk t-shirts, en kwam Allison buiten met 2 kommen, een theeservies en een golfstick. In de winkel kwamen we de vreemdste verkoopster tegen: eerst mompelde ze allerlei dingen tegen mij, ik verstond geen woord van wat ze zei, waarna ze heel hard begon te lachen. Allison en ik wisselden bedenkelijke gezichten uit.
De middag was broeierig warm, en niemand stond te springen om naar buiten te gaan. Uiteindelijk geraakten we toch bij metrotown, de mall. Het winkelcentrum was gigantisch groot, en erin verloren lopen was niet moeilijk. Oorspronkelijk gingen we er onze weekendinkopen doen, maar eenmaal je in het winkelcentrum bent kan je evengoed even rondkijken in de kledingwinkels. Uiteindelijk vonden we beiden kleren die we kochten, en kregen we een telefoontje van Steven: "where are you?! we have to go to my family". Oeps, geen tijd meer om de boodschappen te doen. We raceten naar huis, waar ik mijn eigen maaltje bijeenschraapte en me in de zetel nestelde om naar een spannende zaterdagavondfilm te kijken. Maar toen het onweer losbarstte (eerste regen sinds ik hier ben!) vond ik het toch iets minder leuk alleen te zijn in een donker huis.
De inkopen werden dus uitgesteld tot zondagochtend, jaja, de winkels zijn hier open op zondag. Iets wat ik nodig had waren washandjes, maar blijkbaar is een washandje iets typisch Europees, want Allison wist niet wat het was, en het was niet te vinden in de winkel. Mijn queeste naar een washandje gaat volgende week verder.
Van het onweer was er ondertussen niets meer te bespeuren, het beloofde weer een warme dag te worden. Het plan was om vandaag Granville Island te bezoeken. Een soort van eiland met allerlei kleine gezellige winkels en de verse producten, vis, groenten, fruit,...
We dachten dat het misschien beter zou zijn te wachten tot 4h tot het een beetje afgekoeld was. Rond 4h sprongen we de auto in, maar frisser was het hoegenaamd niet. We passeerden in een hyperverse viswinkel, waar veel verschillende types oesters verkocht werden. Ik dacht direct aan papa, de oesterfan, maar ik heb nog steeds niet geprobeerd oesters te eten.
Op Granville Island bevindt zich ook een lokale bierbrouwer. Officieel mag ik geen bier drinken in Canada (hier heb ik de volwassen leeftijd nog niet bereikt) maar ik mocht me toch een nipje wagen.
Hier in Vancouver hebben ze een plaats waar ze Belgian fries verkopen. Jeeeeej dacht ik, Belgische frietjes. Blijkbaar werkte er wel niemand die ook maar iets met België te maken heeft. De uitbater kwam blijkbaar uit Israël, de verkoopster uit Turkije, wat me toch ietwat verwonderde. De Belgische frietjes smaakten me wel, maar het kon niet tippen aan de echte Belgische frietjes.
2de hands winkels zijn gevaarlijk, na een klein uurtje wandelde ik buiten met 5 werk t-shirts, en kwam Allison buiten met 2 kommen, een theeservies en een golfstick. In de winkel kwamen we de vreemdste verkoopster tegen: eerst mompelde ze allerlei dingen tegen mij, ik verstond geen woord van wat ze zei, waarna ze heel hard begon te lachen. Allison en ik wisselden bedenkelijke gezichten uit.
De middag was broeierig warm, en niemand stond te springen om naar buiten te gaan. Uiteindelijk geraakten we toch bij metrotown, de mall. Het winkelcentrum was gigantisch groot, en erin verloren lopen was niet moeilijk. Oorspronkelijk gingen we er onze weekendinkopen doen, maar eenmaal je in het winkelcentrum bent kan je evengoed even rondkijken in de kledingwinkels. Uiteindelijk vonden we beiden kleren die we kochten, en kregen we een telefoontje van Steven: "where are you?! we have to go to my family". Oeps, geen tijd meer om de boodschappen te doen. We raceten naar huis, waar ik mijn eigen maaltje bijeenschraapte en me in de zetel nestelde om naar een spannende zaterdagavondfilm te kijken. Maar toen het onweer losbarstte (eerste regen sinds ik hier ben!) vond ik het toch iets minder leuk alleen te zijn in een donker huis.
De inkopen werden dus uitgesteld tot zondagochtend, jaja, de winkels zijn hier open op zondag. Iets wat ik nodig had waren washandjes, maar blijkbaar is een washandje iets typisch Europees, want Allison wist niet wat het was, en het was niet te vinden in de winkel. Mijn queeste naar een washandje gaat volgende week verder.
Van het onweer was er ondertussen niets meer te bespeuren, het beloofde weer een warme dag te worden. Het plan was om vandaag Granville Island te bezoeken. Een soort van eiland met allerlei kleine gezellige winkels en de verse producten, vis, groenten, fruit,...
We dachten dat het misschien beter zou zijn te wachten tot 4h tot het een beetje afgekoeld was. Rond 4h sprongen we de auto in, maar frisser was het hoegenaamd niet. We passeerden in een hyperverse viswinkel, waar veel verschillende types oesters verkocht werden. Ik dacht direct aan papa, de oesterfan, maar ik heb nog steeds niet geprobeerd oesters te eten.
Op Granville Island bevindt zich ook een lokale bierbrouwer. Officieel mag ik geen bier drinken in Canada (hier heb ik de volwassen leeftijd nog niet bereikt) maar ik mocht me toch een nipje wagen.
Hier in Vancouver hebben ze een plaats waar ze Belgian fries verkopen. Jeeeeej dacht ik, Belgische frietjes. Blijkbaar werkte er wel niemand die ook maar iets met België te maken heeft. De uitbater kwam blijkbaar uit Israël, de verkoopster uit Turkije, wat me toch ietwat verwonderde. De Belgische frietjes smaakten me wel, maar het kon niet tippen aan de echte Belgische frietjes.
zaterdag 25 juli 2009
bird out
De laatste 2 dagen was werken, werken en werken. Maar ik hou van mijn werk. Het is erg intensief, ik ben altijd uitgehongerd en moe als ik thuiskom, maar ik heb uiteraard mijn weekends om bij te komen. Ik heb alweer veel bijgeleerd.
Ik maakte bijvoorbeeld ducksalad, dat zijn gewoon gehakte wortels en sla gemengd, de eenden eten er tonnen van, dus moeten er ook tonnen gemaakt worden. Ik en Benedicte werkten er samen aan, het is de laatste dagen vrij rustig in het centrum, dus was het veel aangenamer samen te werken. Ik werk liever in groep dan helemaal alleen, we genieten beiden van iemand waarmee we de kunnen optrekken en lachen, lunchen en werken.
Maar nu terug naar de ducksalad. Je hakselt de groenten in een hele grote keukenrobot. Alles ging goed tot de spatel meedraaide met de groentjes. De machine was oke, maar de spatel kon enkel nog gebruikt worden als kapstok, of al kunstobject. We moeten beiden hard lachen, maar waren ook opgelucht dat we niets echt kapot hadden gemaakt. De machine is toch wel vrij stevig, 1 klein spateltje krijgt het niet kapot.
In de voorbije 2 dagen heb ik ook een eekhoorn verzorgd, die zijn van hun eigen al te gewend aan mensen. We proberen in het centrum de dieren zo weinig mogelijk te laten wennen aan mensen, maar de eekhoorns zijn gewoonweg brutaal. Je moet ze soms wegjagen voor je de deur kan openen.
Ik heb ook mijn eerste vogel laten ontsnappen, maar dat is oke, je roept gewoon bird out! en alle deuren worden gesloten tot de vogel weer gevangen is. Het gebeurt zo'n 2 keer per dag dus vermoedelijk zal het me nog wel eens overkomen.
Ik maakte ook een huisje klaar voor een heel zielig piepklein vogeltje. Hij had een trauma aan zijn nek, ruggengraat en hoofd, dus hij liep helemaal scheef en schuin. Ik hoop dat hij het overleeft, Benedicte vond gisteren 2 dode vogels in een half uur tijd. Jammergenoeg kunnen niet alle dieren overleven.
Ik maakte bijvoorbeeld ducksalad, dat zijn gewoon gehakte wortels en sla gemengd, de eenden eten er tonnen van, dus moeten er ook tonnen gemaakt worden. Ik en Benedicte werkten er samen aan, het is de laatste dagen vrij rustig in het centrum, dus was het veel aangenamer samen te werken. Ik werk liever in groep dan helemaal alleen, we genieten beiden van iemand waarmee we de kunnen optrekken en lachen, lunchen en werken.
Maar nu terug naar de ducksalad. Je hakselt de groenten in een hele grote keukenrobot. Alles ging goed tot de spatel meedraaide met de groentjes. De machine was oke, maar de spatel kon enkel nog gebruikt worden als kapstok, of al kunstobject. We moeten beiden hard lachen, maar waren ook opgelucht dat we niets echt kapot hadden gemaakt. De machine is toch wel vrij stevig, 1 klein spateltje krijgt het niet kapot.
In de voorbije 2 dagen heb ik ook een eekhoorn verzorgd, die zijn van hun eigen al te gewend aan mensen. We proberen in het centrum de dieren zo weinig mogelijk te laten wennen aan mensen, maar de eekhoorns zijn gewoonweg brutaal. Je moet ze soms wegjagen voor je de deur kan openen.
Ik heb ook mijn eerste vogel laten ontsnappen, maar dat is oke, je roept gewoon bird out! en alle deuren worden gesloten tot de vogel weer gevangen is. Het gebeurt zo'n 2 keer per dag dus vermoedelijk zal het me nog wel eens overkomen.
Ik maakte ook een huisje klaar voor een heel zielig piepklein vogeltje. Hij had een trauma aan zijn nek, ruggengraat en hoofd, dus hij liep helemaal scheef en schuin. Ik hoop dat hij het overleeft, Benedicte vond gisteren 2 dode vogels in een half uur tijd. Jammergenoeg kunnen niet alle dieren overleven.
donderdag 23 juli 2009
stofzuig het water
Het was mijn eerste dag in het centrum, het begin van nieuwe werkervaring. Op weg naar het centrum kruiste mijn pad dat van een wasbeer. Aan deer Lake sprong hij me letterlijk onder de wielen. Gelukkig was er een houten pad tussen het wiel en de wasbeer, of ik kon al direct een patiënt binnenbrengen op mijn eerste werkdag.
Lichtelijk bekomen van het verschiet begon ik aan het werk. Eerste ding in de voormiddag is voedertijd. Eenden, meeuwen, duiven, ganzen (de normale vogels) en dan waren er gelukkig ook nog mooiere en speciale vogels. Helaas ben ik niet goed in de namen van de namen. Er was bijvoorbeeld een vogel genaamd 'sapsucker', hij behoort tot de familie van de spechten. Voor hem mochten we heerlijk zoetig ruikend nectar klaarmaken.
De rest van de taken waren erg variërend. Kleine eendjes verzorgen, een zwembad stofzuigen (met een speciale waterstofzuiger! geweldig wat er allemaal uitgevonden wordt), een 'aviary' of vogelhuis terug klaarmaken voor gebruik nadat de vorige gebruiker het pand verlaten had, meeuwen verzorgen, afwassen, handdoeken wassen, vogels verversen, wasbeerrommel opruimen,...
In een dierencentrum is er vooral veel opruimwerk, maar het is uiteraard beter het op te ruimen dan het te laten liggen.
- Tijdens het typen (dit moment) wordt ik erg afgeleid door de kleine witte pluizenbol die blijkbaar vindt dat ik nog niet genoeg gewassen ben en mijn oren nek en handen zorgvuldig probeert schoon te maken. -
Maar goed, na het werk pufte ik in de hevige hitte de heuvel op. Eenmaal thuis aangekomen is het tijd voor lekker luieren en niets doen. We aten voor de eerste keer sinds mijn aankomst hamburgers, echt Amerikaans voedsel, en iedereen (zou dat mijn invloed zijn?) at vegetarische burgers. We moesten ze zelf nog samenstellen, en er was iets met de flessen die avond... ze haatten mij. Ookal vonden Allison en Steven het heel erg leuk dat ik hen entertainde, ik vond het minder leuk overal mosterd en ketchup in het rond te spreiden.
Lichtelijk bekomen van het verschiet begon ik aan het werk. Eerste ding in de voormiddag is voedertijd. Eenden, meeuwen, duiven, ganzen (de normale vogels) en dan waren er gelukkig ook nog mooiere en speciale vogels. Helaas ben ik niet goed in de namen van de namen. Er was bijvoorbeeld een vogel genaamd 'sapsucker', hij behoort tot de familie van de spechten. Voor hem mochten we heerlijk zoetig ruikend nectar klaarmaken.
De rest van de taken waren erg variërend. Kleine eendjes verzorgen, een zwembad stofzuigen (met een speciale waterstofzuiger! geweldig wat er allemaal uitgevonden wordt), een 'aviary' of vogelhuis terug klaarmaken voor gebruik nadat de vorige gebruiker het pand verlaten had, meeuwen verzorgen, afwassen, handdoeken wassen, vogels verversen, wasbeerrommel opruimen,...
In een dierencentrum is er vooral veel opruimwerk, maar het is uiteraard beter het op te ruimen dan het te laten liggen.
- Tijdens het typen (dit moment) wordt ik erg afgeleid door de kleine witte pluizenbol die blijkbaar vindt dat ik nog niet genoeg gewassen ben en mijn oren nek en handen zorgvuldig probeert schoon te maken. -
Maar goed, na het werk pufte ik in de hevige hitte de heuvel op. Eenmaal thuis aangekomen is het tijd voor lekker luieren en niets doen. We aten voor de eerste keer sinds mijn aankomst hamburgers, echt Amerikaans voedsel, en iedereen (zou dat mijn invloed zijn?) at vegetarische burgers. We moesten ze zelf nog samenstellen, en er was iets met de flessen die avond... ze haatten mij. Ookal vonden Allison en Steven het heel erg leuk dat ik hen entertainde, ik vond het minder leuk overal mosterd en ketchup in het rond te spreiden.
woensdag 22 juli 2009
kikkerdril met een rietje
Eindelijk, het was zover, ik mocht naar mijn centrum. Vandaag nog niet om te werken, maar wel voor een rondleiding en alle praktische informatie. Na de fietstocht waarbij de insecten het leuk vonden om in mijn oren en ogen te vliegen, kwam ik aan bij WRA Wildlife Rescue Association of BC. Ik maakte kennis met Linda, de vrijwilligersverantwoordelijke. Ik en Benedicte zijn de enige 2 vrijwilligers die full time als vrijwilliger werken. Benedicte is een franse en woont in Parijs. De rest van de vrijwilligers zijn mensen uit de regio die 1 maal per week 1 shift draaien. En dan zijn er ook de echte stafleden.
Na de volledige toer kwam klom ik weer de heuvel op. De temperaturen zijn hier nog steeds ondragelijk warm. Tegen dat ik boven was vertoonde mijn gezicht een sterke gelijkenis met een tomaat.
Na het avondeten reden we terug naar het centrum van Vancouver om de verhuur van het appartement verder te regelen. Door de hitte vonden we het een goed idee eerst nog een ijskoude koffie te halen, maar ik vergat even dat daar cafeïne in zit...
Na het papierwerk in het appartement dat meer aanvoelde als een sauna werd het tijd voor iets nieuws: een bubbel tea. Een bubbel tea is een soort van slushie, een aziatisch drankje (bestaat uit gecrushed ijs met gemixt fruit, en tapiocaparels). Tapioca kan vergeleken worden met kikkerdril, het ziet er hetzelfde uit en de textuur was lekker slijmerig. Een beetje twijfelachtig besloot ik dan toch een kansje te wagen. Het smaakt eigenlijk naar niets, maar de slijmerige substantie is toch vrij luguber om op te eten. Gelukkig smaakte het gecrushte ijs met mango heerlijk.
Eenmaal thuis moest ik nog een een geheel hoofdstuk uit de vrijwilligershandleiding lezen, en de cafeine veranderde plotsklaps van probleem naar voordeel.
Na de volledige toer kwam klom ik weer de heuvel op. De temperaturen zijn hier nog steeds ondragelijk warm. Tegen dat ik boven was vertoonde mijn gezicht een sterke gelijkenis met een tomaat.
Na het avondeten reden we terug naar het centrum van Vancouver om de verhuur van het appartement verder te regelen. Door de hitte vonden we het een goed idee eerst nog een ijskoude koffie te halen, maar ik vergat even dat daar cafeïne in zit...
Na het papierwerk in het appartement dat meer aanvoelde als een sauna werd het tijd voor iets nieuws: een bubbel tea. Een bubbel tea is een soort van slushie, een aziatisch drankje (bestaat uit gecrushed ijs met gemixt fruit, en tapiocaparels). Tapioca kan vergeleken worden met kikkerdril, het ziet er hetzelfde uit en de textuur was lekker slijmerig. Een beetje twijfelachtig besloot ik dan toch een kansje te wagen. Het smaakt eigenlijk naar niets, maar de slijmerige substantie is toch vrij luguber om op te eten. Gelukkig smaakte het gecrushte ijs met mango heerlijk.
Eenmaal thuis moest ik nog een een geheel hoofdstuk uit de vrijwilligershandleiding lezen, en de cafeine veranderde plotsklaps van probleem naar voordeel.
dinsdag 21 juli 2009
met de hond de heuvel op
Maandag was mijn dag om te bekomen van de reis, en mij hier wat te settelen. Ik bracht zowat de hele dag door in gezelschap van Cashew. Ik ga mijn schootverwarming missen eenmaal terug in België. Ik had een rustige dag, en kon genieten van het mooie, maar toch wel veel te warme weer. Ik werd die ochtend vroeg gewekt door het bonken en kloppen van hamers op het dak. Steven en zijn werkmannen zijn bezig met de hernieuwing van het dak. Hij had me de vorige avond verzekerd dat ik er niet veel last van ging ondervinden omdat het dak boven mijn kamer nog niet aan vernieuwing toewas. Om 7h stipt begon het lawaai, en of het nu boven mijn hoofd was of niet, wakker was ik toch. Ik redeneerde vrolijk, hoe vroeger je opstaat, hoe meer je aan je dag hebt, en sprong uit men bed.
Ik wilde me die middag een wandeling naar Deer Lake wagen, en vroeg Steven of Cashew deze wandeling aankon. Ze zou het wel halen als ik wat water meenam. In de brandende zon daalden Cashew en ik de heuvel af. Ik liep slechts een keer verkeerd, dus ik was in mijn nopjes toen ik bij Deer Lake aankwam. Cashew probeerde vrolijk achter de duiven aan te lopen die lekker dom als ze waren hysterisch wegvlogen. Nadat de duiven verjaagd waren richtte Cashew haar aandacht op de Canadese ganzen die gemeen begonnen te blazen. Ik had geen ambitie om het aan de stok te krijgen met de ganzen dus ik sleurde Cashew weg van de gevaartes.
Na water geslobberd te hebben werd het stilaan tijd om terug naar boven te klimmen. Na enkele honderden meters vond Cashew dat het wel genoeg was geweest en plofte ze in de schaduw neer, niet van plan nog een poot te verzetten. Ik sleepte haar een stukje mee, zwaar tegen haar zin. Op een bepaald punt werd het zo dramatisch dat ik besloot het kleine hondje op te pakken en een stuk de heuvel op de dragen. Zwaar hijgend zat ze in mijn armen, en ik vroeg me af of ze echt zo moe kon zijn van een uurtje wandelen, of dat ze gewoonweg komedie speelde. Na een blok of 2 vond ik het wel genoeg geweest en zette ik Cashew terug op de grond. Met tegenzin kreeg ik haar dan toch terug thuis, door haar stukjes te laten wandelen en stukjes te dragen. Ik was al lang blij dat ik geen sint bernardhond de heuvel op moest dragen. Eenmaal thuis plofte Cashew demonstratief neer op de grond en bleef hijgen voor minstens een half uur. Ikzelf was ook wel wat aangedaan door de warmte en het extra gewicht, en was heel blij met mijn op het eerste zicht overbodige luxe, de ventilator.
Die avond konden we aan tafel allen smakelijk lachen met mijn hondenavontuur. Na het de pasta en de crackers reden Allison en ik aan volle snelheid naar hartje Vancouver om een appartement te tonen aan 2 potentiële huurders. Ik sloeg achterover van de huurprijs voor een gemiddeld appartement in hartje Vancouver. De eerste bezoeker was een vrouw van iets oudere leeftijd die alles fantastisch vond, maar wel zei dat het hele appartement opnieuw gekuisd moest worden. Later toen Steven belde zei hij meteen:"neem de andere huurders". Hij had namelijk het appartement gekuist...
De volgende potentiële huurders waren 2, zoals ze ze hier noemen, Perzische jongeren. Allison probeerde haar uitlegje te doen, maar dat was niet nodig, alles was in orde, ze willen er gewoon zo vlug mogelijk in trekken.
Na de bezoekjes wandelden Allison en ik door de drukke winkelstraten naar English Bay. Het populaire strand waar regelmatig vuurwerk afgeschoten wordt. Zelf 's avonds laat zat het strand nog steeds volgepakt met voornamelijk jongeren.
Na deze extra wandeling vonden we dat we wel een ijsje verdienden, zeker omdat het ondanks het late uur nog steeds verzengend warm was. Iedereen blijft mij zeggen dat dit warme weer ongebruikelijk is voor Vancouver, maar ik heb toch sinds ik hier ben nog geen ander weer meegemaakt. Laat ik maar niet te veel klagen, ik heb geen zin in regenbuien.
We reden naar het befaamde 218 smaken ijssalon, een fantasiewereld voor de ijsjesliefhebber. Het allerleukste was dan nog dat je alles mocht proeven voor je besloot wat je precies wou. Ik probeerde champagne met aardbei, ice-tea,...
Uiteindelijk besloot ik de chocolade pindakaas en de Engelse toffee te nemen. Allison nam het avocadoijs. Aan sommige smaken waagde ik me toch maar niet, zoals die met de rode pepers.
Het is onvoorstelbaar, soms hebben ze lookijs, curryijs, peperijs, maanzaadijs,... misschien radijsijs?
Ik wilde me die middag een wandeling naar Deer Lake wagen, en vroeg Steven of Cashew deze wandeling aankon. Ze zou het wel halen als ik wat water meenam. In de brandende zon daalden Cashew en ik de heuvel af. Ik liep slechts een keer verkeerd, dus ik was in mijn nopjes toen ik bij Deer Lake aankwam. Cashew probeerde vrolijk achter de duiven aan te lopen die lekker dom als ze waren hysterisch wegvlogen. Nadat de duiven verjaagd waren richtte Cashew haar aandacht op de Canadese ganzen die gemeen begonnen te blazen. Ik had geen ambitie om het aan de stok te krijgen met de ganzen dus ik sleurde Cashew weg van de gevaartes.
Na water geslobberd te hebben werd het stilaan tijd om terug naar boven te klimmen. Na enkele honderden meters vond Cashew dat het wel genoeg was geweest en plofte ze in de schaduw neer, niet van plan nog een poot te verzetten. Ik sleepte haar een stukje mee, zwaar tegen haar zin. Op een bepaald punt werd het zo dramatisch dat ik besloot het kleine hondje op te pakken en een stuk de heuvel op de dragen. Zwaar hijgend zat ze in mijn armen, en ik vroeg me af of ze echt zo moe kon zijn van een uurtje wandelen, of dat ze gewoonweg komedie speelde. Na een blok of 2 vond ik het wel genoeg geweest en zette ik Cashew terug op de grond. Met tegenzin kreeg ik haar dan toch terug thuis, door haar stukjes te laten wandelen en stukjes te dragen. Ik was al lang blij dat ik geen sint bernardhond de heuvel op moest dragen. Eenmaal thuis plofte Cashew demonstratief neer op de grond en bleef hijgen voor minstens een half uur. Ikzelf was ook wel wat aangedaan door de warmte en het extra gewicht, en was heel blij met mijn op het eerste zicht overbodige luxe, de ventilator.
Die avond konden we aan tafel allen smakelijk lachen met mijn hondenavontuur. Na het de pasta en de crackers reden Allison en ik aan volle snelheid naar hartje Vancouver om een appartement te tonen aan 2 potentiële huurders. Ik sloeg achterover van de huurprijs voor een gemiddeld appartement in hartje Vancouver. De eerste bezoeker was een vrouw van iets oudere leeftijd die alles fantastisch vond, maar wel zei dat het hele appartement opnieuw gekuisd moest worden. Later toen Steven belde zei hij meteen:"neem de andere huurders". Hij had namelijk het appartement gekuist...
De volgende potentiële huurders waren 2, zoals ze ze hier noemen, Perzische jongeren. Allison probeerde haar uitlegje te doen, maar dat was niet nodig, alles was in orde, ze willen er gewoon zo vlug mogelijk in trekken.
Na de bezoekjes wandelden Allison en ik door de drukke winkelstraten naar English Bay. Het populaire strand waar regelmatig vuurwerk afgeschoten wordt. Zelf 's avonds laat zat het strand nog steeds volgepakt met voornamelijk jongeren.
Na deze extra wandeling vonden we dat we wel een ijsje verdienden, zeker omdat het ondanks het late uur nog steeds verzengend warm was. Iedereen blijft mij zeggen dat dit warme weer ongebruikelijk is voor Vancouver, maar ik heb toch sinds ik hier ben nog geen ander weer meegemaakt. Laat ik maar niet te veel klagen, ik heb geen zin in regenbuien.
We reden naar het befaamde 218 smaken ijssalon, een fantasiewereld voor de ijsjesliefhebber. Het allerleukste was dan nog dat je alles mocht proeven voor je besloot wat je precies wou. Ik probeerde champagne met aardbei, ice-tea,...
Uiteindelijk besloot ik de chocolade pindakaas en de Engelse toffee te nemen. Allison nam het avocadoijs. Aan sommige smaken waagde ik me toch maar niet, zoals die met de rode pepers.
Het is onvoorstelbaar, soms hebben ze lookijs, curryijs, peperijs, maanzaadijs,... misschien radijsijs?
maandag 20 juli 2009
heuvel op en af
Zondag hadden Allison en ik besloten de fietstocht naar mijn al eens wildlife centre te maken. De tocht ernaartoe ging heerlijk zijn, Allison en Steven wonen namelijk op de top van een heuvel.
De weg terug kon misschien wel eens tegenvallen. Maar we zaten vol energie en goede moed en begonnen vrolijk aan onze afdaling met onze spiksplinternieuwe fietshelmen. We bleven dalen en dalen en dalen, en ik werd al misselijk bij de gedachte straks terug naar boven te moeten fietsen. We fietsten door een wirwar van kleinere straten, het zou veel te gevaarlijk zijn de drukke hoofdweg te nemen. Ik vroeg me ondertussen ook af of mijn 'orientation skils' goed genoeg zouden zijn om effectief dinsdag alleen de weg naar het centrum te vinden. Ally verzekerde me dat dat geen probleem ging zijn: "Zolang je naar beneden gaat zit je goed"
GLC (mijn Canadese organisatie die me hier gekregen heeft) en mijn centrum hadden eigenlijk alle mogelijke manieren met bussen en sky-treinen al uitgestippeld, maar ik dacht, welja, het is slechts 5km, hoe erg kan het zijn met de fiets. En zoeiso, het laatste stuk moet je nog een heel eind wandelen, de fiets zou wel het handigst zijn.
In het centrum konden we even een korte blik werpen op de gebouwen, maar de echte kennismaking komt dinsdag.
We zetten ons schrap voor de terugtocht. Eenmaal de grote baan over was het 'all the way up to the top" (he, dat rijmt bijna, je moet gewoon top vervangen door tup, of up door op)
Het was nog niet zo erg als eerste instantie leek, het was de korte pijn, want het was (godzijdank) geen 5km bergop.
We beloonden onszelf met ijsjes, die toch ietwat anders bleken te zijn in België. Mijn ijsje leek op bevroren chocolade op een stokje, en dan nog niet eens lekkere chocolade. Ik heb het gevoel dat op culinair niveau wij in België allemaal rotverwend zijn.
De middag werd een heerlijke luilakmomentje. In de schaduw van de bomen boekjes lezen, muziek luisteren, blog schrijven,...
Ally en ik fietsten ook naar de mall, voor moest ik eens iets nodig hebben, dan kon ik er snel naartoe fietsen. De mall was weer zo iets typisch amerikaans, alle winkels en restaurants samengestampt, boompjes, fonteintjes,...
Na het avondeten gingen we nog wandelen langs het water, zo ongeveer waar we de vorige dag zicht op hadden van op Burnaby Mountain. De wandeling was mooi, langs strand en bos, en ik bleef me erover verbazen dat in en rond zo'n grote stad als Vancouver zich toch zoveel groen en natuur kon bevinden.
De weg terug kon misschien wel eens tegenvallen. Maar we zaten vol energie en goede moed en begonnen vrolijk aan onze afdaling met onze spiksplinternieuwe fietshelmen. We bleven dalen en dalen en dalen, en ik werd al misselijk bij de gedachte straks terug naar boven te moeten fietsen. We fietsten door een wirwar van kleinere straten, het zou veel te gevaarlijk zijn de drukke hoofdweg te nemen. Ik vroeg me ondertussen ook af of mijn 'orientation skils' goed genoeg zouden zijn om effectief dinsdag alleen de weg naar het centrum te vinden. Ally verzekerde me dat dat geen probleem ging zijn: "Zolang je naar beneden gaat zit je goed"
GLC (mijn Canadese organisatie die me hier gekregen heeft) en mijn centrum hadden eigenlijk alle mogelijke manieren met bussen en sky-treinen al uitgestippeld, maar ik dacht, welja, het is slechts 5km, hoe erg kan het zijn met de fiets. En zoeiso, het laatste stuk moet je nog een heel eind wandelen, de fiets zou wel het handigst zijn.
In het centrum konden we even een korte blik werpen op de gebouwen, maar de echte kennismaking komt dinsdag.
We zetten ons schrap voor de terugtocht. Eenmaal de grote baan over was het 'all the way up to the top" (he, dat rijmt bijna, je moet gewoon top vervangen door tup, of up door op)
Het was nog niet zo erg als eerste instantie leek, het was de korte pijn, want het was (godzijdank) geen 5km bergop.
We beloonden onszelf met ijsjes, die toch ietwat anders bleken te zijn in België. Mijn ijsje leek op bevroren chocolade op een stokje, en dan nog niet eens lekkere chocolade. Ik heb het gevoel dat op culinair niveau wij in België allemaal rotverwend zijn.
De middag werd een heerlijke luilakmomentje. In de schaduw van de bomen boekjes lezen, muziek luisteren, blog schrijven,...
Ally en ik fietsten ook naar de mall, voor moest ik eens iets nodig hebben, dan kon ik er snel naartoe fietsen. De mall was weer zo iets typisch amerikaans, alle winkels en restaurants samengestampt, boompjes, fonteintjes,...
Na het avondeten gingen we nog wandelen langs het water, zo ongeveer waar we de vorige dag zicht op hadden van op Burnaby Mountain. De wandeling was mooi, langs strand en bos, en ik bleef me erover verbazen dat in en rond zo'n grote stad als Vancouver zich toch zoveel groen en natuur kon bevinden.
Alles is groter
Zaterdag is boodschappendag. Omdat we veel nodig hadden reden we wel naar 5 verschillende winkels. Eerst en vooral hadden we fietshelmen nodig. Hier in British Columbia is het namelijk verplicht een fietshelm te dragen. Daarvoor reden we naar Walmart, het is nu eenmaal niet nodig een dure fietshelm te kopen om er hier 2 maandjes mee rond te crossen. We vonden goedkope fietshelmen, maar de enige die mij pasten waren die voor kinderen, typisch... Welja, de enige reden waarom je het hier draagt is omdat je anders in de problemen komt met de politie.
Na de aankoop van de helmen gingen we naar de groenten en fruit winkel, waar de beste verse producten kon krijgen, de meeste kwamen van telers uit de buurt. We overladen onszelf met de heerlijke verse groenten en fruit en reden naar de volgende stop, de bakker. Brood is hier niet wat het bij ons is, bijna alles wordt in fabrieken gemaakt. Om bij een degelijke bakker te geraken moet je al een serieus eindje rijden. De bakker hier is eerder een winkel, het is groot, ik denk zo'n 4 tot 6 keer groter dan onze gezellige, bakkers waar je dan ook nog een gezellig babbeltje kan slaan.
We hadden nu al brood, groenten, fruit en fietshelmen, maar daarmee kom je nog niet toe voor een week. We reden verder naar de supermarkt, waar het woord SUPER wel mag uitvergroot worden. De winkel was gigantisch, en de porties die ze verkopen waren nog gigantischer: pizza'als karrewielen, zakken chips die je gegarandeerd niet binnengesmokkeld krijgt in de cinema,...
Toen kreeg ik nog te horen dat deze porties wel meevallen, in de VS is alles blijkbaar nog gigantischer. Dat kon ik me maar moeilijk voorstellen, maar ja, dit is en blijft Amerika.
De laatste winkel was de 'grote hoeveelheidenwinkel'. Daar verkopen ze alles in nog grotere hoeveelheiden. Joepie, nog groter dacht ik!
Thuis aangekomen moest alles nog in hun koelkast en diepvriezer geplaatst worden. Volgens Amerikaanse normen is de koelkast in dit huis klein, maar ik kan je verzekeren dat de koelkast hier naar Europese maatstaven groot is, groter dan de meeste koelkasten die ik ken.
Alweer, dit is Amerika, alles is groot.
Die middag gingen we de toerist uithangen en het uitzicht van op Burnaby Mountain gaan bekijken. Het adembenemend. Wat Vancouver zo speciaal maakt is de combinatie van al dat water (geloof me, hier is heel veel water) en de bergen.
Volgende bezoekje was aan de Simon Fraser University. Vancouver heeft 2 universiteiten: 1 aan de kust en 1 in de bergen. SFU lag in de bergen, redelijk op de top van een berg. Blijkbaar zijn er dagen in de winter waar de studenten afgesloten zitten door de sneeuwval in de bergen. Duidelijk was dit niet zo'n tactische plaats om een universiteit te zetten.
De gebouwen waren zo nieuw! Het was ontworpen door een bekende architect waarvan ik de naam vergeten ben, en het bestond voornamelijk uit beton. Het zag er niet mis ontworpen uit. Ik heb het niet zo voor beton, maar vele stukken waren mooi ontworpen.
Na het avondeten gingen we nog een wandelingetje maken in de ikea. Ja hoor, dat hebben ze hier ook. Een beetje belachelijk dat je enkele kilometers door een winkel moet lopen enkel en alleen voor een klein serviesje, een badmat en een serviethouder.
Na de aankoop van de helmen gingen we naar de groenten en fruit winkel, waar de beste verse producten kon krijgen, de meeste kwamen van telers uit de buurt. We overladen onszelf met de heerlijke verse groenten en fruit en reden naar de volgende stop, de bakker. Brood is hier niet wat het bij ons is, bijna alles wordt in fabrieken gemaakt. Om bij een degelijke bakker te geraken moet je al een serieus eindje rijden. De bakker hier is eerder een winkel, het is groot, ik denk zo'n 4 tot 6 keer groter dan onze gezellige, bakkers waar je dan ook nog een gezellig babbeltje kan slaan.
We hadden nu al brood, groenten, fruit en fietshelmen, maar daarmee kom je nog niet toe voor een week. We reden verder naar de supermarkt, waar het woord SUPER wel mag uitvergroot worden. De winkel was gigantisch, en de porties die ze verkopen waren nog gigantischer: pizza'als karrewielen, zakken chips die je gegarandeerd niet binnengesmokkeld krijgt in de cinema,...
Toen kreeg ik nog te horen dat deze porties wel meevallen, in de VS is alles blijkbaar nog gigantischer. Dat kon ik me maar moeilijk voorstellen, maar ja, dit is en blijft Amerika.
De laatste winkel was de 'grote hoeveelheidenwinkel'. Daar verkopen ze alles in nog grotere hoeveelheiden. Joepie, nog groter dacht ik!
Thuis aangekomen moest alles nog in hun koelkast en diepvriezer geplaatst worden. Volgens Amerikaanse normen is de koelkast in dit huis klein, maar ik kan je verzekeren dat de koelkast hier naar Europese maatstaven groot is, groter dan de meeste koelkasten die ik ken.
Alweer, dit is Amerika, alles is groot.
Die middag gingen we de toerist uithangen en het uitzicht van op Burnaby Mountain gaan bekijken. Het adembenemend. Wat Vancouver zo speciaal maakt is de combinatie van al dat water (geloof me, hier is heel veel water) en de bergen.
Volgende bezoekje was aan de Simon Fraser University. Vancouver heeft 2 universiteiten: 1 aan de kust en 1 in de bergen. SFU lag in de bergen, redelijk op de top van een berg. Blijkbaar zijn er dagen in de winter waar de studenten afgesloten zitten door de sneeuwval in de bergen. Duidelijk was dit niet zo'n tactische plaats om een universiteit te zetten.
De gebouwen waren zo nieuw! Het was ontworpen door een bekende architect waarvan ik de naam vergeten ben, en het bestond voornamelijk uit beton. Het zag er niet mis ontworpen uit. Ik heb het niet zo voor beton, maar vele stukken waren mooi ontworpen.
Na het avondeten gingen we nog een wandelingetje maken in de ikea. Ja hoor, dat hebben ze hier ook. Een beetje belachelijk dat je enkele kilometers door een winkel moet lopen enkel en alleen voor een klein serviesje, een badmat en een serviethouder.
zondag 19 juli 2009
mijn plekje
De wandeling die ik gemaakt had bleek een miniem deeltje van Stanley park te bevatten. Een park hier is niet een petieterig grasperk met 5 boompjes en een schommel. Alles is groter in Amerika.
Om 18h kwam mijn gastmoeder me halen maar daarvoor moest ik eerst de 'skytrain' nemen. Ik kon me niet helemaal indenken hoe dat er uit ziet, dus eenmaal dat ik er op zat merkte ik dat het eigenlijk hetzelfde is als een metro, maar dan boven de grond ipv er onder. Toen besefte ik dat het misschien een beetje dom was dat ik dat zelf niet kon bedenken. SKY - TRAIN.
Ik was erg blij eindelijk mijn gastgezin te ontmoeten. Allison en Steven zijn een jong getrouwd koppel. Het klikte meteen. Ze zijn rustig, relaxt, vriendelijk en ze wonen mooi op de top van een heuvel, dicht bij Deer Lake en Burnaby lake. Eenmaal thuis aangekomen werd ik bestormd door een wit pluizig beestje. Haar naam is Cashew, een maltezerwijfje van 1,5 jaar oud, net zo oud als onze eigenste lieve ludwig. De eerste indruk van Cashew was niet erg positief. In haar enthousiasme krabde ze aan men benen, beet in men tenen, grommelde en grouwde, maar moet je ons nu zien, samen in de schaduw zitten, genietend van het warme weer. Ze ligt heerlijk te soezen op men schoot. Steven en Ally zeggen dat ze er een nieuwe beste vriend bij heeft, en zo lijkt het inderdaad te zijn. Als ze wil spelen dan bijt ze wel nog steeds in mijn tenen en vingers, maar weetje, als ze niet oppast dan bijt ik gewoon terug.
Ik was verrukt toen ik mijn slaapkamer en badkamer zag, mijn plekje. Het is groter dan mijn eigen kamer, en het bed... het is heerlijk zacht en groot. Het zou best eens kunnen dat ik enkele oncomfortabele nachten ga hebben eenmaal terug in Belgie, dat krijg je als je verwend wordt...
Mijn eerste maaltijd in het gezin werd iets Amerikaans: Pizzahut pizza. Eigenlijk best wel lekker. Gelukkig is het hier niet elke dag meeneemeten. Groenten en fruit kunnen hier ook nog geapprecieerd worden.
vrijdag 17 juli 2009
afscheid en aankomst
Gisteren was een zware dag. Ik ben nooit goed geweest in afscheid nemen, en al helemaal niet gewend om 2 maand geen vrienden of famillie te zien. Maar dat hoort nu eenmaal bij de ervaring, hoe zwaar het ook mag zijn.
Eenmaal op de 1ste vlucht had ik geluk. Ik schatte de kansen iemand te vinden die ook naar Vancouver moest reizen op zowat nul, maar ik had geluk, er waren zelfs 6 mensen die ook naar Canada moesten. Met het gezin van 6 uit de Antwepse regio trotseerde ik de chaos van London Heathrow. En zelfs daar had ik geluk, mijn ticket werd geupgrade naar business class. Ik was ten zeerste verbaas: "but I didn`t pay for business class?". Ze vertelden me toen dat dat soms gebeurt als je geluk hebt, dan krijg je gratis champagne enzo vertrouwden ze me toe.
Ik was volledig in de wolken met mijn luxeplaatsje, 1 nadeel, ik heb geen zin om op een gewone plaats te zitten op de terugweg. Misschien als ik heel heel heeeeeel veel geluk heb...
Ik genoot dus van mijn gratis drankjes (toch maar geen champagne, mijn maag is nu ook niet zooo sterk dat het vliegen en alcohol kan doorstaan), mijn tv, kussentje, ijsjes, handdoekjes, toiletzakje, en toch nog een comfortabel slaapje tussendoor.
Na een lange vlucht kwam ik dan uiteindelijk aan in Vancouver. Ondertussen had ik al bijna 24h dag gezien, en dat was toch wel een beetje een vreemde ervaring.
Mijn grootste angst, mijn bagage verliezen, kwam al niet tot uiting. Mijn rugzak kwam mooi en netjes aan op de rolband. Nee echt, ik was panisch dat ze in londen mijn rugzak gingen kwijtspelen. Nu moest ik juist nog naar de 'desk' van het busje zoeken.
Wat ze daar verstaan onder 'desk' is blijkbaar een miniem klein tafelachtig constructietje met een plakaatje boven, maar ik was al lang blij dat de chauffeur me aan de juiste plaats er af liet, en me bovendien de weg wees naar de jeugdherberg.
Daar aangekomen bleek dat ik met 3 Britse meisjes op de kamer lag. De kamer was een puinhoop en rook naar een mengeling van zo ongeveer 3 deo's, 3 verschillende soorten parfum, en dan nog een kakafonie van andere geuren erdoorheen gemengd. Bovendien was het snikheet in de kamer, zowat onmogelijk om geen hoofdpijn of maagkanteling te krijgen in die kamer.
Uiteindelijk kon ik gaan slapen zo tegen 23h, want dan gingen de 3 Britse meiden nog uit. Ik was dankbaar voor de rust die er plots heerste, want het had meer dan een uur geduurd voor ze eindelijk hadden beslist wat ze precies gingen aandoen, of ze een taxi gingen nemen, kijken welk kleedje het beste bij hun haar en teint past, zich opmaken, kortom, dingen waar ik me niet echt comfortabel bij voelde. Ik stak men neus dan maar in een boek, maar het was onmogelijk om je op een verhaal te concentreren als daar 3 blonde meiden staan te kwetteren dat het niet schoon meer is om te horen.
Het slapen ging gemakkelijker dan verwacht, die jetlag zal dus wel vlug weggewerkt zijn. Ik was wel om kwart voor 5 wakker, maar dat was geen ramp. Ik sloop iets na 7 weg voor het ontbijt, en probeerde me met boekjes en dergelijke dan toch nog tot kwart na 9 bezig te houden, aangezien pas om 10.00h in de GLC office moest zijn. Daar ben ik nu nog steeds eigenlijk. Ik heb vrije tijd tot 18.00h, en ben van plan strakjes Vancouver te gaan ontdekken, of toch allesinds Stanley park. Daar me in de schaduw met een boekje zetten, eten zoeken, de zee gaan bekijken, misschien een message in a bottle verzenden? Of hou ik het toch beter via e-mail en blog?
Eenmaal op de 1ste vlucht had ik geluk. Ik schatte de kansen iemand te vinden die ook naar Vancouver moest reizen op zowat nul, maar ik had geluk, er waren zelfs 6 mensen die ook naar Canada moesten. Met het gezin van 6 uit de Antwepse regio trotseerde ik de chaos van London Heathrow. En zelfs daar had ik geluk, mijn ticket werd geupgrade naar business class. Ik was ten zeerste verbaas: "but I didn`t pay for business class?". Ze vertelden me toen dat dat soms gebeurt als je geluk hebt, dan krijg je gratis champagne enzo vertrouwden ze me toe.
Ik was volledig in de wolken met mijn luxeplaatsje, 1 nadeel, ik heb geen zin om op een gewone plaats te zitten op de terugweg. Misschien als ik heel heel heeeeeel veel geluk heb...
Ik genoot dus van mijn gratis drankjes (toch maar geen champagne, mijn maag is nu ook niet zooo sterk dat het vliegen en alcohol kan doorstaan), mijn tv, kussentje, ijsjes, handdoekjes, toiletzakje, en toch nog een comfortabel slaapje tussendoor.
Na een lange vlucht kwam ik dan uiteindelijk aan in Vancouver. Ondertussen had ik al bijna 24h dag gezien, en dat was toch wel een beetje een vreemde ervaring.
Mijn grootste angst, mijn bagage verliezen, kwam al niet tot uiting. Mijn rugzak kwam mooi en netjes aan op de rolband. Nee echt, ik was panisch dat ze in londen mijn rugzak gingen kwijtspelen. Nu moest ik juist nog naar de 'desk' van het busje zoeken.
Wat ze daar verstaan onder 'desk' is blijkbaar een miniem klein tafelachtig constructietje met een plakaatje boven, maar ik was al lang blij dat de chauffeur me aan de juiste plaats er af liet, en me bovendien de weg wees naar de jeugdherberg.
Daar aangekomen bleek dat ik met 3 Britse meisjes op de kamer lag. De kamer was een puinhoop en rook naar een mengeling van zo ongeveer 3 deo's, 3 verschillende soorten parfum, en dan nog een kakafonie van andere geuren erdoorheen gemengd. Bovendien was het snikheet in de kamer, zowat onmogelijk om geen hoofdpijn of maagkanteling te krijgen in die kamer.
Uiteindelijk kon ik gaan slapen zo tegen 23h, want dan gingen de 3 Britse meiden nog uit. Ik was dankbaar voor de rust die er plots heerste, want het had meer dan een uur geduurd voor ze eindelijk hadden beslist wat ze precies gingen aandoen, of ze een taxi gingen nemen, kijken welk kleedje het beste bij hun haar en teint past, zich opmaken, kortom, dingen waar ik me niet echt comfortabel bij voelde. Ik stak men neus dan maar in een boek, maar het was onmogelijk om je op een verhaal te concentreren als daar 3 blonde meiden staan te kwetteren dat het niet schoon meer is om te horen.
Het slapen ging gemakkelijker dan verwacht, die jetlag zal dus wel vlug weggewerkt zijn. Ik was wel om kwart voor 5 wakker, maar dat was geen ramp. Ik sloop iets na 7 weg voor het ontbijt, en probeerde me met boekjes en dergelijke dan toch nog tot kwart na 9 bezig te houden, aangezien pas om 10.00h in de GLC office moest zijn. Daar ben ik nu nog steeds eigenlijk. Ik heb vrije tijd tot 18.00h, en ben van plan strakjes Vancouver te gaan ontdekken, of toch allesinds Stanley park. Daar me in de schaduw met een boekje zetten, eten zoeken, de zee gaan bekijken, misschien een message in a bottle verzenden? Of hou ik het toch beter via e-mail en blog?
korte mededeling
Ik ben gisteren rond 19.30h, lokale tijd toegekomen in Vancouver.
Ik heb de nacht doorgebracht in een jeugdherberg, en zal straks mijn gastgezin leren kennen.
Ik hoop dat ik dan tijd heb om daarna even een verslag van de vlucht en de trip te schrijven.
Ik heb de nacht doorgebracht in een jeugdherberg, en zal straks mijn gastgezin leren kennen.
Ik hoop dat ik dan tijd heb om daarna even een verslag van de vlucht en de trip te schrijven.
woensdag 15 juli 2009
het laatste avondmaal
Dit was mijn laatste dag in België, althans, hopelijk nog niet mijn allerlaatste. Als alles goed gaat wordt mijn volgende volledige dag in België 14 september.
Het voelde toch een beetje raar. Chocolade gaan kopen, afscheid van mijn 2 hele heeeele goed vriendinnen en nog steeds die rotte tas verder pakken, maar nu lucht het wel op om daar mee klaar te zijn. Ik ben zogoed als klaar voor het vertrek. Het enige wat ik nu nog kan vrezen is dat mijn bagage niet meereist met mij.
Omdat dit mijn laatste avondmaal ging worden kreeg ik de eer om te kiezen wat het werd. Ik koos dus voor een heel typisch Belgisch gerecht: Thais. Gelukkig kon ik deze delen met mijn vrienden en gezinnetje. Zelf Ludwig mocht meegenieten van de scampistaarten.
De kriebels in mijn buik beginnen echt wel de bovenhand te nemen. Over welgeteld 24h hang ik, als alles goed gaat, boven de Atlantische Oceaan, op weg naar mijn droomland hopend op avontuur, op ervaring, levenslessen, vriendschappen, zelfstandigheid,...
Het voelde toch een beetje raar. Chocolade gaan kopen, afscheid van mijn 2 hele heeeele goed vriendinnen en nog steeds die rotte tas verder pakken, maar nu lucht het wel op om daar mee klaar te zijn. Ik ben zogoed als klaar voor het vertrek. Het enige wat ik nu nog kan vrezen is dat mijn bagage niet meereist met mij.
Omdat dit mijn laatste avondmaal ging worden kreeg ik de eer om te kiezen wat het werd. Ik koos dus voor een heel typisch Belgisch gerecht: Thais. Gelukkig kon ik deze delen met mijn vrienden en gezinnetje. Zelf Ludwig mocht meegenieten van de scampistaarten.
De kriebels in mijn buik beginnen echt wel de bovenhand te nemen. Over welgeteld 24h hang ik, als alles goed gaat, boven de Atlantische Oceaan, op weg naar mijn droomland hopend op avontuur, op ervaring, levenslessen, vriendschappen, zelfstandigheid,...
maandag 13 juli 2009
De voorbereidingen
Het vertrek komt dichter en dichter. Toegegeven, deze reis maakt me best gespannen. Ik ben nooit erg goed geweest in valiezen maken.
Vandaag zal nog een rushdag worden om alles aan te schaffen wat nog noodzakelijk is. En oh ja, dat is ook nog waar, het is mijn verjaardag. Ik moet mezelf daar altijd aan helpen herinneren, want zoiets vergeet ik nogal gemakkelijk.
Wie had gedacht dat ik ooit volwassen ging worden. Als ik er over nadenk voel ik me nog steeds gewoon Nelle. Niet volwassen, geen kind, en eigenlijk ook geen tiener. Jammergenoeg is "Nelle" geen begrip in onze opvoedingsfases, dus laten we het officieel maar bij jongvolwassen houden.
Nuja, deze jongvolwassenheid en het 18-zijn zorgt er wel voor dat ik naar Canada mag vertrekken, dus zo erg kan het niet zijn om deze leeftijd te bereiken.
Maar zover als Canada zijn we nog niet. Eerst die vervelende tas in orde krijgen, en dan zal er al een last van men schouders vallen.
Eigenlijk is dit nu een misleidend berichtje. Er staat namelijk als titel bovenaan: "nelle in Canada", maar daar ben ik nog helemaal niet. Ik wou gewoon eens testen of ik in staat ben een blogbericht te schrijven...
Vandaag zal nog een rushdag worden om alles aan te schaffen wat nog noodzakelijk is. En oh ja, dat is ook nog waar, het is mijn verjaardag. Ik moet mezelf daar altijd aan helpen herinneren, want zoiets vergeet ik nogal gemakkelijk.
Wie had gedacht dat ik ooit volwassen ging worden. Als ik er over nadenk voel ik me nog steeds gewoon Nelle. Niet volwassen, geen kind, en eigenlijk ook geen tiener. Jammergenoeg is "Nelle" geen begrip in onze opvoedingsfases, dus laten we het officieel maar bij jongvolwassen houden.
Nuja, deze jongvolwassenheid en het 18-zijn zorgt er wel voor dat ik naar Canada mag vertrekken, dus zo erg kan het niet zijn om deze leeftijd te bereiken.
Maar zover als Canada zijn we nog niet. Eerst die vervelende tas in orde krijgen, en dan zal er al een last van men schouders vallen.
Eigenlijk is dit nu een misleidend berichtje. Er staat namelijk als titel bovenaan: "nelle in Canada", maar daar ben ik nog helemaal niet. Ik wou gewoon eens testen of ik in staat ben een blogbericht te schrijven...
Abonneren op:
Posts (Atom)
