snavelbreuk

De dagen in het centrum liepen zo stilaan naar het einde toe, maar er kwamen nog enkele leuke dieren binnen. Voornamelijk babyeekhoorns. Blijkbaar krijgen eekhoorns 2 keer per jaar kleintjes, maar dan enkel als de weersomstandigheden in de zomer goed waren, en daarover kunnen we hier zeker niet klagen. Jammergenoeg blijven de baby's maar even bij ons, als tijdelijke opvangplaats. Omdat ze zo klein zijn hebben ze 24h per dag verzorging nodig hebben, en die kunnen wij niet bieden. Dus ze blijven maximum 2 dagen bij ons. Ik mocht ze wel verzorgen, drinken geven,... Ongelofelijk leuk om zo een diertje te verzorgen, maar wel, hoe zal ik het zeggen, kriebelachtig. Ik denk niet dat de vlooien op mij zijn overgesprongen, maar je blijft wel het gevoel hebben dat het overal jeukt.
Een ander mooi dier was een 'nighthawk'. Het zou beter beschreven worden als een zwaluw, want het is niet echt een havik. Het is een vrij kleine vogel die jaagt op insecten. Omdat ze gewend zijn insecten te vangen terwijl ze vliegen kunnen ze zichzelf niet voeden in gevangenschap. Ik mocht dus helpen met zijn voeding, wat hij niet echt apprecieerde. Deze vogel heeft een heel klein snaveltje, maar als hij ze opent is zijn mond gigantisch. Ze hebben een enorm gevoelige snavel, onze kleine vriend had een snavelbreuk en een gebroken vleugel.
Voor de rest was het ongeveer de rest als mijn andere dagen. Eten maken, verschonen, kuisen, vangen, wegen, verdoven, verzorgen, onderzoeken,...
Mijn laatste werkdag werd gekenmerkt door gietende regen, Het viel met bakken uit de lucht. Mijn regenjas bleek dan ook nog eens niet waterdicht te zijn. Wat eigenlijk ongelofelijk belachelijk is, het is een REGENjas. Die horen je te beschermen van de natte weersomstandigheden.
Even een onderbreking voor Belgisch tennisnieuws. terwijl ik dit schrijf staat de tv op US open tennis afgesteld. Ze bereiden zich voor op de match tussen Kim Clijsters en Serena Williams. Ze beschrijven Clijsters als de veteraan, de ex nummer 1. Ze zeggen dat ze een uitzonderlijk verhaal is. Ondertussen zijn ze hun eerste match van 1999 aan het samenvatten. Grappig dat ze er zo over bezig zijn. Ze wordt geprezen door de Amerikaanse tenniswereld.
Nu terug naar mijn laatste werkdag. Het begon als een gewone dag, maar er kwam een politieman langs, met een uitzonderlijk verhaal. Hij had 2 kraaien in beslag genomen die gehouden werden als huisdier door een mevrouw. Een van de slechtste dingen die je kan doen met wilde dieren is ze houden als huisdier. Ze had ze als jonge vogels gevonden en meegenomen naar haar huis waar ze ze zelf heeft opgevoed. Uiteraard waren ze gehecht geraakt aan de mevrouw die ze opgevoed had, en dat is niet goed. Als ze zouden worden vrijgelaten zouden ze mensen gaan lastigvallen. Maar helaas, deze kraaien konden niet meer gered worden. Hun vleugels en staartveren waren geknipt. Het duurt een volledig jaar voor ze weer ruiven, en het centrum mag wettelijk gezien een vogel in gevangenschap houden voor 9 maanden. Na een volledig onderzoek bleek een van de kraaien ook nog 'avian pox' te hebben, een zeer besmettelijke ziekte waar geen vogel van kan genezen. Vooral kraaien zijn hier het slachtoffer van omdat ze in grote groepen samen leven. Als 1 kraai het had, dan zou de andere kraai het binnen de 2 weken ook vertonen. De kraaien werden dus met spijt in het hard in slaap gebracht. Maar hier eindigde het verhaal nog niet. De 'eigenaar' van de kraaien telefoneerde even later om te zeggen dat pozzie en foxie (of zoiets) verlatingsangst hebben, en ze mogen zeker niet gescheiden worden, en foxie moet met de hand gevoederd worden. Iedereen was erg aangedaan met dit verhaal, dus onthoud, je doet wilde vogels geen goed door ze zelf te proberen opvoeden.
Gelukkig waren er ook leuke dingen op mijn laatste dag: taart! Worteltaart zelfs. Blijkbaar is het typisch Noord-Amerikaans om worteltaart te eten, en het smaakte best wel goed eigenlijk. Met spijt in mijn hart moest ik afscheid nemen van iedereen. In totaal heb ik 256 uur gewerkt in WRA. Dat is toch al wat werkervaring die kan tellen.
En ondertussen is het valiezen maken begonnen. Vanavond is er nog afscheid van een vriendin (we gaan chocoladecake bakken), en morgen afscheid van Allison en Steven. Het volgende bericht zal hopelijk vertellen hoe fantastisch goed de reis ging, zonder vertragingen of problemen.