snavelbreuk

De dagen in het centrum liepen zo stilaan naar het einde toe, maar er kwamen nog enkele leuke dieren binnen. Voornamelijk babyeekhoorns. Blijkbaar krijgen eekhoorns 2 keer per jaar kleintjes, maar dan enkel als de weersomstandigheden in de zomer goed waren, en daarover kunnen we hier zeker niet klagen. Jammergenoeg blijven de baby's maar even bij ons, als tijdelijke opvangplaats. Omdat ze zo klein zijn hebben ze 24h per dag verzorging nodig hebben, en die kunnen wij niet bieden. Dus ze blijven maximum 2 dagen bij ons. Ik mocht ze wel verzorgen, drinken geven,... Ongelofelijk leuk om zo een diertje te verzorgen, maar wel, hoe zal ik het zeggen, kriebelachtig. Ik denk niet dat de vlooien op mij zijn overgesprongen, maar je blijft wel het gevoel hebben dat het overal jeukt.
Een ander mooi dier was een 'nighthawk'. Het zou beter beschreven worden als een zwaluw, want het is niet echt een havik. Het is een vrij kleine vogel die jaagt op insecten. Omdat ze gewend zijn insecten te vangen terwijl ze vliegen kunnen ze zichzelf niet voeden in gevangenschap. Ik mocht dus helpen met zijn voeding, wat hij niet echt apprecieerde. Deze vogel heeft een heel klein snaveltje, maar als hij ze opent is zijn mond gigantisch. Ze hebben een enorm gevoelige snavel, onze kleine vriend had een snavelbreuk en een gebroken vleugel.
Voor de rest was het ongeveer de rest als mijn andere dagen. Eten maken, verschonen, kuisen, vangen, wegen, verdoven, verzorgen, onderzoeken,...
Mijn laatste werkdag werd gekenmerkt door gietende regen, Het viel met bakken uit de lucht. Mijn regenjas bleek dan ook nog eens niet waterdicht te zijn. Wat eigenlijk ongelofelijk belachelijk is, het is een REGENjas. Die horen je te beschermen van de natte weersomstandigheden.
Even een onderbreking voor Belgisch tennisnieuws. terwijl ik dit schrijf staat de tv op US open tennis afgesteld. Ze bereiden zich voor op de match tussen Kim Clijsters en Serena Williams. Ze beschrijven Clijsters als de veteraan, de ex nummer 1. Ze zeggen dat ze een uitzonderlijk verhaal is. Ondertussen zijn ze hun eerste match van 1999 aan het samenvatten. Grappig dat ze er zo over bezig zijn. Ze wordt geprezen door de Amerikaanse tenniswereld.
Nu terug naar mijn laatste werkdag. Het begon als een gewone dag, maar er kwam een politieman langs, met een uitzonderlijk verhaal. Hij had 2 kraaien in beslag genomen die gehouden werden als huisdier door een mevrouw. Een van de slechtste dingen die je kan doen met wilde dieren is ze houden als huisdier. Ze had ze als jonge vogels gevonden en meegenomen naar haar huis waar ze ze zelf heeft opgevoed. Uiteraard waren ze gehecht geraakt aan de mevrouw die ze opgevoed had, en dat is niet goed. Als ze zouden worden vrijgelaten zouden ze mensen gaan lastigvallen. Maar helaas, deze kraaien konden niet meer gered worden. Hun vleugels en staartveren waren geknipt. Het duurt een volledig jaar voor ze weer ruiven, en het centrum mag wettelijk gezien een vogel in gevangenschap houden voor 9 maanden. Na een volledig onderzoek bleek een van de kraaien ook nog 'avian pox' te hebben, een zeer besmettelijke ziekte waar geen vogel van kan genezen. Vooral kraaien zijn hier het slachtoffer van omdat ze in grote groepen samen leven. Als 1 kraai het had, dan zou de andere kraai het binnen de 2 weken ook vertonen. De kraaien werden dus met spijt in het hard in slaap gebracht. Maar hier eindigde het verhaal nog niet. De 'eigenaar' van de kraaien telefoneerde even later om te zeggen dat pozzie en foxie (of zoiets) verlatingsangst hebben, en ze mogen zeker niet gescheiden worden, en foxie moet met de hand gevoederd worden. Iedereen was erg aangedaan met dit verhaal, dus onthoud, je doet wilde vogels geen goed door ze zelf te proberen opvoeden.
Gelukkig waren er ook leuke dingen op mijn laatste dag: taart! Worteltaart zelfs. Blijkbaar is het typisch Noord-Amerikaans om worteltaart te eten, en het smaakte best wel goed eigenlijk. Met spijt in mijn hart moest ik afscheid nemen van iedereen. In totaal heb ik 256 uur gewerkt in WRA. Dat is toch al wat werkervaring die kan tellen.
En ondertussen is het valiezen maken begonnen. Vanavond is er nog afscheid van een vriendin (we gaan chocoladecake bakken), en morgen afscheid van Allison en Steven. Het volgende bericht zal hopelijk vertellen hoe fantastisch goed de reis ging, zonder vertragingen of problemen.

de suikerbom

Eerst en vooral: ik bedenk me hier dat ik niets over mijn weekend heb prijsgegeven. Bovendien werd een van mijn vorige berichten beëindigd met de vraag hoe de karaoke zou aflopen. Het antwoord is: goed! Het was vooral heel gezellig, maar ook wel een beetje jammer. Benedicte is terug in Frankrijk, en al het zomerpersoneel is ook verdwenen uit het centrum. Zij zorgden vooral voor de baby's en soms voor de fledgelings. Maar het babyseizoen is afgelopen, en de studenten moeten weer naar school. Dat wil ook zeggen dat het deze week soms erg stilletjes is in het centrum. Geen giechelende meiden meer in de keuken, geen gezellige lunchpauzes meer,...
Op zaterdag was er eigenlijk niets gepland, tot Steven vroeg of ik mee wou naar de winkel, een wc terug gaan brengen... Dit klonk me maar raar in de oren, maar omdat een dag thuis zitten nog net iets saaier is dan met een toilet in de auto rondrijden, besloot ik toch maar mee te gaan. De wc behoorde toe aan Steven's vader, waarvoor Steven momenteel verbouwingen aan het doen is. We namen Cashew mee op avontuur, die op men schoot zat in de auto. Haar hobby is haar hoofd uit het raam steken. Dat geeft het effect van een facelift: haar haar in het gezicht wordt strak naar achter gestreken, en haar oortjes flapperen in de wind.
Na de inlevering van het toilet reden we half Vancouver door om Stevens werknemer te vinden, we vonden hem uiteindelijk een gigantisch huis schilderend. Zo kwam ik ook in aanraking met de rijke buurt van Vancouver. Huisprijzen STARTEN bij 1 miljoen dollar. Eerlijk gezegd, de straten waren mooi, groen, net, gezellig, maar toch ook niet zo speciaal dat je er een fortuin zou voor betalen.
Hierna kwam een bezoek aan UBC: University of Brittish Colombia. Dit is 1 van de 2 Vancouverse universiteiten. Over Simon Fraser heb ik eerder al verteld. Deze universiteit was zeer verschillend. Gelegen aan de zee (met prachtige uitzichten), en gigantisch groot! Ze willen hun eigen stad vormen, en het lukt ze aardig. Ze hebben alles: huizen, winkels, fastfoodketens, sportgelegenheden, bibliotheken,... Ik was onder de indruk van deze 'stad'. Jammergenoeg was mijn fototoestel aan het opladen, dus helaas, weer geen foto's...
Op zondag ging ik (alweer) naar de cinema. Deze keer naar inglorious basterds, de nieuwe Tarantino film. Ik kan niet zeggen dat het mijn stijl was, maar lachen deed ik toch. Maar in mijn mening is het niet ik, maar mijn broers en papa die deze film echt zouden appreciëren. Eerder hun humorstijl. Hierna gingen we chickenwings eten. Daar had ik natuurlijk niet veel aan, ik verlangde al lang naar mijn bed, werken is geen lachertje, slaap is noodzakelijk. Ik had niet echt een keuze aangezien Steven en Allison mijn vervoer waren, en ik kreeg toch yum-fries aangeboden. Ik nam ze dankbaar aan en vroeg me af wat yum-fries nu eigenlijk precies waren. Het zijn frietjes gemaakt van zoete aardappel. Deze zoet en zout combinatie was geslaagder dan ice-cream and fries.
Maandag was Steven's verjaardag, en ocharme, hij moest toch weer hard werken. Hij werkt nu al meer dan een maand 7 dagen per week. Om toch ietwat troost te bieden gingen we naar het Chinese restaurant. De service was uitstekend. Ik klungelde een beetje met de stokjes (ja, chinees restaurant, geen niet-aziatisch persoon te zien, buiten ik dan), gooide mijn stokjes uiteindelijk (per ongeluk wel te verstaan!) op de grond, en in 10 seconden lag er al een nieuw paar naast mijn bord. Ook fijn dat je na de maaltijd gewoon al de restjes laat inpakken en meeneemt naar huis. Steven vond toch dat er nog iets miste op zijn verjaardag. We hadden geen taart gehad, maar hij droomde van vanille ijs, chocoladesaus en pinda's, dus ik besloot te trakteren op ijsjes. Excuseer, IJS! De plaats waar wij gingen gaf je gigantische ijscoupes. Ze smeerden me een medium aan want die was goedkoper op maandag. Een medium is een beker van zo'n halve liter (of was het meer?). Ik besloot met het chocolade-vanille ijs met brownie en chocoladepinda's te gaan. Het was fantastisch. Misschien zelfs het beste ijs dat ik ooit geproefd heb. Maar dat durf ik niet helemaal toe te geven, aangezien dat een belediging zou zijn voor het Italiaanse ijs ik al gegeten heb. 1 ding is zeker: zulk ijs vind je niet in Europa, dit was suikerbom - Amerikaanse portie - calorierijk - ijs. Na al die chocolade kroop ik met buikpijn in bed, en werd wel 10 keer wakker. Het is waar wat ze zeggen: ga niet met een volle maag naar bed.
Toch verlang ik naar meer van dat ijs, maar dit wijst op mogelijks verslavingsgevaar.