Vrijdag was een dag met wat nieuwigheden omtrent de dieren. Ik mocht 'staff only' dieren verzorgen zoals 'the great blue herron'. Die was niet echt onder de indruk en wapperde met zijn vleugels. Met veel kabaal begon hij boven mijn hoofd te vliegen, verbazend dat het vliegen van een reiger zoveel geluid maakt, je zou denken dat ze een beetje subtiel willen omspringen met het achtervolgen van potentiële prooien. (daarmee bedoel ik niet dat ik een potentiële prooi ben, ik bedoelde gewoon in het algemeen)
Later die dag werd een 'eastern cottontail' binnengebracht in het centrum, een lief klein konijntje dus. Het arme schaap was aangevallen door kraaien, maar vermoedelijk was hij al gewond voor hij door de vernielzuchtige beesten werd geataceerd. Ik had een sterk vermoeden dat hij het niet ging maken, en ik had gelijk. Toen ik vandaag naar het konijntje vroeg zeiden ze dat hij niet genoeg huid overhad om het te hechten, het was dus echt wel zwaargewond. Meer interessante dieren kwamen binnen: een nieuw stinkdier en een eekhoorn. (Alle dieren zijn interessant, maar de een al wat meer dan de andere).
Ook deze ochtend kreeg ik weer wat interessante dieren te zien. Een kleine wasbeer, aangereden door een auto. We testen hem om te zien hoe het met zijn evenwicht en dergelijke gesteld was. Hij kon duidelijk nog niet op zijn pootjes staan en rolde een beetje in het rond. Het was een zielig en schattig zicht tegelijkertijd: het was duidelijk een jong wasbeertje, nog niet volgroeid. Even later werd een klein stinkdiertje verzorgd. Hij was enkele dagen eerder binnengebracht met een verpakking voor een sixpack rond zijn nek. Hij heeft een grote snij-/schuurwonde rond zijn nek. Het diertje ruikt dan misschien slecht, maar het aanzicht van het mini stinkdiertje laat je hart, misschien niet smelten, maar toch lichtjes ontdooien.
Even later mocht ik voor de eerste keer meehelpen met een onderzoek van een nieuw binnengebrachte vogel. In dit geval een rock pigeon. Het arme dier werd helemaal bepoteld door mij, voelend en zoekend naar breuken, scheen met lichtjes in de ogen, de huid en veren afspeurend voor bloed. Veel was er niet te vinden, geen breuken of wonden, maar toen we hem voor verder onderzoek op de grond zetten bleek hij toch niet op zijn pootjes te kunnen staan. Dat wijst op hoofdtrauma (m.a.w. een hersenschudding), dus vermoedelijk is hij ergens tegen gevlogen. Het werd tijd om de medicijnen toe te dienen. Ik was er die ochtend al bij toen een meeuw zijn spalk werd verwijderd, daarvoor moest de meeuw onder verdoving worden gebracht, en bij het aanzicht van de naald in de meeuw zijn poot voelde ik me al niet goed, maar wonderbaarlijk, als je het zelf toepast is er helemaal niets engs aan. Ik spoot de medicijnen in de duif en voelde me erg trots, weer een hindernis overwonnen, geen angst meer voor naalden. (misschien wel nog als de naald in mij zou moeten gaan). Maar dat was nog niet het enige, het duifje was uitgedroogd, dus vloeistof moest worden toegebracht. Dit gebeurde met een ijzeren buisje die ik diep in het keelgat van de duif schoof, tot in zijn 'crop'. De crop is iets wat duiven hebben en andere vogels niet. Ze houden er hun eten in vast, dus nadat ik de vloeistof had toegediend voelde de crop aan als een waterzak.
De reiger die vrijdag boven men hoofd vloog was vrijgelaten, dus Susu begon zijn 'pen' uit te kuisen en te ontsmetten. Het gekke was dat er nog steeds een muisje rondliep in de kooi. Het werd het middelpunt van de belangstelling eenmaal het gevangen werd. Iedereen keek hem aan met medelijden in de ogen, want we wisten wat zijn lotsbestemming was: voer voor de reiger. Ik wou hem adopteren als huisdier, maar plots klonken mama's woorden scherp in mijn oren: "Jij neemt geen dieren mee uit Canada!"
maandag 31 augustus 2009
donderdag 27 augustus 2009
vrijheid voor de eenden
Zondagavond werd een Koraanse maaltijd voorbereid bij Allison's tante. Haar dochter (Allison's nicht dus) had een Ierse gast op bezoek, namelijk de zus van haar kamergenote. Het klinkt misschien wat ingewikkeld, maar als je het niet begrijpt, lees het dan nog een keer. Het werd dus een gezellige avond met heerlijk eten. Vanaf het appartement hadden we een prachtig uitzicht op het water. Uiteraard vergat ik mijn fototoestel op de dag van de oogstreling. Emma had haar camera wel mee, maar het overgrote deel van de foto's die genomen werden waren van Cashew. Ik weet dat ze schattig en lief is, maar het uitzicht interesseerde me toch net iets meer.
De volgende ochtend was het weer werken geblazen, maar niet voor Benedicte, die zat nog in Tauphino, een surfersdorp zo'n 5-6 uur hier vandaan.
Op dinsdag was ze ook weer terug, met een roodverbrand hoofd. Dat kwam door het walvis kijken. Ik hoop het misschien ook te doen voor ik vertrek, maar het is kostelijk. Maar geef toe, walvissen en orka's zien is toch wel een erg unieke ervaring.
Momenteel hebben we het schattigste vogeltje ooit in het centrum. Een kleine cedar waxwing. Hij is nog steeds een fledgling, dus dat is hetgeen hem schattig maakt. Klein, pluizig, mollig, niet bang, heeft een gigantische mond,... Eenmaal de kleintjes wat groter worden worden ze banger, gemener en dus niet meer schattig. Hij is zo enthousiast elke keer zijn kooi opengaat, en springt op je hand, 'twiet' zo hard hij kan, en rekt ze mond wijdopen.
Woensdag was helaas al Benedicte's laatste dag, en er was taart! heerlijke taart. Nu weet ik al ongeveer wat te verwachten bij mijn afscheid. Bovendien kwam er nog een aangename verrassing. We mochten mee met Linda om eenden vrij te laten. Normaal laten wij geen vogels vrij, omdat we geen auto hebben om naar de plaatsen te rijden voor de vrijlating. De eenden waren erg lief, maar degene waarvan ik de kennel opende bleven er liever in, om wat verder slapen. Dus moesten we er een beetje mee schudden voor ze doorhadden wat van hen verwacht werd. Het is erg leuk te weten dat de eendjes binnenkwamen als weesjes en buiten gingen als gezonde en vrije vogels.
Na het werk trokken Benedicte en ik de stad in. Ik heb me toch weer laten verleiden door koopjes, en besef nu dat er me nog een verplicht koopje te wachten staat: een extra tas.
Vanavond is Benedictes laatste avond en bovendien is het haar verjaardag, dus gaan we met de vrienden van het centrum naar de karaoke. Benieuwd hoe dat gaat aflopen...
De volgende ochtend was het weer werken geblazen, maar niet voor Benedicte, die zat nog in Tauphino, een surfersdorp zo'n 5-6 uur hier vandaan.
Op dinsdag was ze ook weer terug, met een roodverbrand hoofd. Dat kwam door het walvis kijken. Ik hoop het misschien ook te doen voor ik vertrek, maar het is kostelijk. Maar geef toe, walvissen en orka's zien is toch wel een erg unieke ervaring.
Momenteel hebben we het schattigste vogeltje ooit in het centrum. Een kleine cedar waxwing. Hij is nog steeds een fledgling, dus dat is hetgeen hem schattig maakt. Klein, pluizig, mollig, niet bang, heeft een gigantische mond,... Eenmaal de kleintjes wat groter worden worden ze banger, gemener en dus niet meer schattig. Hij is zo enthousiast elke keer zijn kooi opengaat, en springt op je hand, 'twiet' zo hard hij kan, en rekt ze mond wijdopen.
Woensdag was helaas al Benedicte's laatste dag, en er was taart! heerlijke taart. Nu weet ik al ongeveer wat te verwachten bij mijn afscheid. Bovendien kwam er nog een aangename verrassing. We mochten mee met Linda om eenden vrij te laten. Normaal laten wij geen vogels vrij, omdat we geen auto hebben om naar de plaatsen te rijden voor de vrijlating. De eenden waren erg lief, maar degene waarvan ik de kennel opende bleven er liever in, om wat verder slapen. Dus moesten we er een beetje mee schudden voor ze doorhadden wat van hen verwacht werd. Het is erg leuk te weten dat de eendjes binnenkwamen als weesjes en buiten gingen als gezonde en vrije vogels.
Na het werk trokken Benedicte en ik de stad in. Ik heb me toch weer laten verleiden door koopjes, en besef nu dat er me nog een verplicht koopje te wachten staat: een extra tas.
Vanavond is Benedictes laatste avond en bovendien is het haar verjaardag, dus gaan we met de vrienden van het centrum naar de karaoke. Benieuwd hoe dat gaat aflopen...
zondag 23 augustus 2009
frietjes met ijs
Het waren niet zo drukke dagen in het centrum. Veel nieuws is daar niet over te vertellen. Ik had ondertussen wel eens tijd om foto's te nemen van het centrum en van de vogeltjes. Tijdens de lunch donderdag viel het gespreksonderwerp op eten. Ik verzekerde mijn vrienden dat het eten in Europa wel degelijk beter is dan Amerikaans eten. Alleen ons donuts kunnen niet tippen aan de Amerikaanse. Volgens Antin en Alicia is ijs met frietjes overheerlijk. Ik geloofde er niets van, dus we besloten om vrijdag na het werk het eens uit te proberen. Vrijdag reden we in Alicia's Jeep (met open dak! mijn eerste keer in een open dak auto). Het enige nadeel was: vrijdag was een soort van warmtepauze. Het is al de hele week warm, behalve op vrijdag, dus met al die wind was het toch vrij frisjes in de auto. Vertwijfeld dipte ik mijn eerste frietje in het ijs, en al bij al viel het best nog mee. Het was geen culinaire hoogstand, maar het was ook geen culinaire laagstand. In mijn onprofessionele mening moet je frietjes en ijs apart eten, maar he, het kan geen kwaad om het eens te proberen.
Zaterdag was de eerste dag van de PNE fair. Dat wil zeggen: kraampjes, shows, veel eten, kermis,... We spraken af met Allison's collega's David en Ken die elk hun kindje meenamen. Later kwam ook nog Annabel, de nicht van Allison. Er was heel erg veel volk, maar al bij al was het een heel gezellige dag waar ik me niet liet verleiden door alle koopjes die er te vinden waren. In de namiddag gingen Allison, Annabel en ik naar de show 'Superdogs'. Daar kunnen Cashew en Ludwig nog wat van leren. Er was onderandere een dalmatiër bij die over de balken moest springen. Helaas, hij struikelde en rolde een paar keer over, maar hij herstelde zich al rap en kreeg een dikke knuffel van zijn trainer. De dalmatiër leek erg op Ludwig, of misschien was dat omdat hij beneden stond ik een stuk hoger op mijn stoeltje zat.
Bij een van de competities (zo snel mogelijk door de tunnels lopen) was het uiteraard een Belgische hond, een mechelse scheper, die het snelste was.
Het waren stuk voor stuk prachtige honden, en de een presteerde al wat beter dan de andere, maar bijna alle honden in de show zijn gered uit het asiel, dus het was tegelijkertijd ook een goede zaak.
Zaterdag was de eerste dag van de PNE fair. Dat wil zeggen: kraampjes, shows, veel eten, kermis,... We spraken af met Allison's collega's David en Ken die elk hun kindje meenamen. Later kwam ook nog Annabel, de nicht van Allison. Er was heel erg veel volk, maar al bij al was het een heel gezellige dag waar ik me niet liet verleiden door alle koopjes die er te vinden waren. In de namiddag gingen Allison, Annabel en ik naar de show 'Superdogs'. Daar kunnen Cashew en Ludwig nog wat van leren. Er was onderandere een dalmatiër bij die over de balken moest springen. Helaas, hij struikelde en rolde een paar keer over, maar hij herstelde zich al rap en kreeg een dikke knuffel van zijn trainer. De dalmatiër leek erg op Ludwig, of misschien was dat omdat hij beneden stond ik een stuk hoger op mijn stoeltje zat.
Bij een van de competities (zo snel mogelijk door de tunnels lopen) was het uiteraard een Belgische hond, een mechelse scheper, die het snelste was.
Het waren stuk voor stuk prachtige honden, en de een presteerde al wat beter dan de andere, maar bijna alle honden in de show zijn gered uit het asiel, dus het was tegelijkertijd ook een goede zaak.
Kolibri
Western Tanager
Yellow Warbler
Fries and ice-cream
Wildlife Rescue Centre
woensdag 19 augustus 2009
de grote eendenvangst
Op maandag kon ik terug aan het werk, en ik vloog er meteen in met de kleine 'fledglings'. Ik werd daarbij gepest door een kleine huismus. Die was namelijk zo jaloers dat als je de andere musjes probeerde te voeren hij gemeen in je hand begon te pikken. Diezelfde dag testen we de gemene huismus nog op 'self feeding', en bleek dat hij mij helemaal niet nodig had om te eten. Maar toch bleef hij elke ronde mij en zelfs de andere vogeltjes bijten, hij had het systeem nog niet helemaal door: als je zelf kan eten krijg je het niet meer in je mond gepropt.
Grappig hoe je in elke vogel een soort van karakter kan vinden, je hebt verlegen, gemene, bazige, overmoedige,... vogels. Er zijn er die elke keer opnieuw op je hand vliegen, op je hoofd, en er zijn de echte ontsnappingskampioenen, die kunnen je echt helemaal gek maken als ze voor de 5de keer op rij ontsnappen.
In de namiddag stond ik mijn fledglings af aan iemand anders en gingen Benedicte en ik op eendenjacht. 21 eenden moesten verhuisd worden van duck pen 3 naar duck pen 2. Iemand had ruwe kiezels gestrooid in het eendenverblijf, wat gevaarlijk is voor hun pootjes. Ze kunnen er snijwonden aan opdoen, dus mochten wij ze allemaal, 21 stuks, vangen in een doos stoppen en verhuizen. Het was complete chaos. Eenden waren overal, water, veren, modder, en eendenviezigheid vlogen in het rond, maar het voelde wel goed elke keer een eend in de doos zat. Stinkend en zwetend kregen we uiteindelijk toch alle 21 eenden verhuisd.
Op dinsdagmiddag maakten we zowaar alle voedingen voor de volgende shift. Ik was zo trots op mezelf, en kon maar niet stoppen met me euforisch te voelen om het feit de vogeltjes gelukkig te maken met eten die ik vol liefde bereid had.
Op de weg naar huis kwam ik een vogel tegen, en ik herkende hem zowaar! Ik leer hier veel bij, helaas kan ik de kennis van de vogelrassen niet helemaal meenemen, want in Europa hebben we niet dezelfde vogels. (buiten kraaien, eenden, mussen, meeuwen, maar die kan iedereen herkennen). Nu kan ik niet slim overkomen en elke vogel benoemen die ik tegenkom als ik terug ben, helaas...
Grappig hoe je in elke vogel een soort van karakter kan vinden, je hebt verlegen, gemene, bazige, overmoedige,... vogels. Er zijn er die elke keer opnieuw op je hand vliegen, op je hoofd, en er zijn de echte ontsnappingskampioenen, die kunnen je echt helemaal gek maken als ze voor de 5de keer op rij ontsnappen.
In de namiddag stond ik mijn fledglings af aan iemand anders en gingen Benedicte en ik op eendenjacht. 21 eenden moesten verhuisd worden van duck pen 3 naar duck pen 2. Iemand had ruwe kiezels gestrooid in het eendenverblijf, wat gevaarlijk is voor hun pootjes. Ze kunnen er snijwonden aan opdoen, dus mochten wij ze allemaal, 21 stuks, vangen in een doos stoppen en verhuizen. Het was complete chaos. Eenden waren overal, water, veren, modder, en eendenviezigheid vlogen in het rond, maar het voelde wel goed elke keer een eend in de doos zat. Stinkend en zwetend kregen we uiteindelijk toch alle 21 eenden verhuisd.
Op dinsdagmiddag maakten we zowaar alle voedingen voor de volgende shift. Ik was zo trots op mezelf, en kon maar niet stoppen met me euforisch te voelen om het feit de vogeltjes gelukkig te maken met eten die ik vol liefde bereid had.
Op de weg naar huis kwam ik een vogel tegen, en ik herkende hem zowaar! Ik leer hier veel bij, helaas kan ik de kennis van de vogelrassen niet helemaal meenemen, want in Europa hebben we niet dezelfde vogels. (buiten kraaien, eenden, mussen, meeuwen, maar die kan iedereen herkennen). Nu kan ik niet slim overkomen en elke vogel benoemen die ik tegenkom als ik terug ben, helaas...
zondag 16 augustus 2009
100 op 100
Zaterdagavond hadden Steven en Allison een gast op bezoek: Ken. Hij is de collega van Allison, en best grappig. Hij probeerde iets te vinden dat hij wist over Belgie, maar al snel werd het duidelijk dat hij niets van België kende. Alles wat hij zei had te maken met Duitsland. Zoals de vraag: "herinner je je de val van de Berlijnse muur?" Aangezien ik toen nog niet geboren was, en Berlijn bij mijn weten niet in België ligt, neen. Bovendien was Ken vrij impulsief. Toen hij hoorde dat ik nog nooit echt karaoke had gezongen vond hij toch echt wel dat ik dat eens gedaan moest hebben tijdens mijn verblijf in Canada. In Azië is karaoke blijkbaar razend populair. Maar we vonden het toch een raar idee die avond te gaan. Even later viel het gespreksonderwerp op bowling, en dankzij de impulsiviteit zaten Allison, Ken en ik even later in de auto op weg naar de bowlinghall. We waren duidelijk niet de enigen met het prachtige idee te gaan bowlen, want de wachttijden waren te lang naar onze zin. Het werd uiteindelijk toch karaoke.
Het was niet zomaar een karaokebar, het was een Koreaanse karaokebar. Daar moet je je niet doodschamen en voor een hele zaal meekwelen, maar krijg je je eigen karaoketoestel en kamer. Aangezien ik geen Koreaanse of Chinese muziek ken werd het voor mij toch Engelse muziek. Het was een heel gezellige, grappige, adembenemende (ja met al dat zingen) avond, en ik kreeg zelfs 100% op sommige van mijn liedjes. Ik weet niet precies hoe het berekend word, misschien is het de valsheidsfactor. Deze avond is zeker voor herhaling vatbaar, dus we besloten nu al gezamenlijk om te proberen mijn afscheid in karaokestijl af te sluiten.
De volgende dag moest ik vroeg uit de veren. Benedicte en haar ouders (die vrijdag zijn toegekomen) hadden me uitgenodigd om mee te gaan op uitstap vandaag. Ik had niet veel zin om mijn zondag binnenshuis door te brengen (zeker met de tijdelijke weersverbetering) dus ik nam het voorstel gretig aan. Ons programma begon met Lynn Canyon. Een prachtig bos dat doorboord wordt door een prachtige blauwe rivier. De rivier werd op zijn beurt overbrugd door een wiebelige brug. Ik was zo dankbaar eindelijk eens in een echt natuurgebied te zitten. Je voelt gewoon dat de lucht die je inademt zo fris en zuiver is. Overal hingen papieren dat deze dinsdag er een foto's gingen nemen voor de twilight films. Lynn Valley is blijkbaar de setting voor deze films. Benedicte vond het fantastisch, maar ik weet eigenlijk niets over de films of boeken, dus het bleef voor mij een gewoon bos, terwijl het voor Benedicte het "dit is waar de twilight films spelen, haaaaa, wat fantastisch' bos was.
Het was wel spannend want in dat bos lopen beren en poema's rond, maar die ben ik toch niet tegen gekomen, wel een kleine schattige eekhoorn
Na de lunch was het op naar Capilano river, waar de zalmen omhoog zwemmen. Maar om het toeristisch aantrekkelijk te maken waren er speciaal ontworpen omhoogzwemaqaria ontworpen. Het was ergens wel jammer geen zalmen te zien zwemmen in de rivier, maar het was wel leuk ze te zien springen in de aquaria. Sommigen waren wel wat zielig, en kaatsten terug bij hun poging een niveautje hoger te komen.
Hierna reden we naar de vuurtoren en het bij de vuurtoren aanleunende bos, waar we tevens onze 2de wandeltocht deden. Het weer heeft ook eindelijk zijn balans geworden, het was zo ongeveer perfect: zonnig, niet te warm of te koud,...
Na de wandeltochten was het ijsjestijd. We brachten een bezoekje aan het 218 smaken ijssalon, en deze keer waagde ik me toch aan de meer speciale smaken zoals chocolade chilli ijs (heet en koud tegelijkertijd, wat een contradictie!), peer en gorgonzola, currieijs (smaakte eigenlijk best nog lekker). Maar na veel geproef kwam caramel candy apple als winnaar uit de bus.
Ik bedankte Benedicte en haar ouders voor de fijne dag, kwam thuis, en plofte lekker lui in de zetel met de pc op mijn schoot.
Het was niet zomaar een karaokebar, het was een Koreaanse karaokebar. Daar moet je je niet doodschamen en voor een hele zaal meekwelen, maar krijg je je eigen karaoketoestel en kamer. Aangezien ik geen Koreaanse of Chinese muziek ken werd het voor mij toch Engelse muziek. Het was een heel gezellige, grappige, adembenemende (ja met al dat zingen) avond, en ik kreeg zelfs 100% op sommige van mijn liedjes. Ik weet niet precies hoe het berekend word, misschien is het de valsheidsfactor. Deze avond is zeker voor herhaling vatbaar, dus we besloten nu al gezamenlijk om te proberen mijn afscheid in karaokestijl af te sluiten.
De volgende dag moest ik vroeg uit de veren. Benedicte en haar ouders (die vrijdag zijn toegekomen) hadden me uitgenodigd om mee te gaan op uitstap vandaag. Ik had niet veel zin om mijn zondag binnenshuis door te brengen (zeker met de tijdelijke weersverbetering) dus ik nam het voorstel gretig aan. Ons programma begon met Lynn Canyon. Een prachtig bos dat doorboord wordt door een prachtige blauwe rivier. De rivier werd op zijn beurt overbrugd door een wiebelige brug. Ik was zo dankbaar eindelijk eens in een echt natuurgebied te zitten. Je voelt gewoon dat de lucht die je inademt zo fris en zuiver is. Overal hingen papieren dat deze dinsdag er een foto's gingen nemen voor de twilight films. Lynn Valley is blijkbaar de setting voor deze films. Benedicte vond het fantastisch, maar ik weet eigenlijk niets over de films of boeken, dus het bleef voor mij een gewoon bos, terwijl het voor Benedicte het "dit is waar de twilight films spelen, haaaaa, wat fantastisch' bos was.
Het was wel spannend want in dat bos lopen beren en poema's rond, maar die ben ik toch niet tegen gekomen, wel een kleine schattige eekhoorn
Na de lunch was het op naar Capilano river, waar de zalmen omhoog zwemmen. Maar om het toeristisch aantrekkelijk te maken waren er speciaal ontworpen omhoogzwemaqaria ontworpen. Het was ergens wel jammer geen zalmen te zien zwemmen in de rivier, maar het was wel leuk ze te zien springen in de aquaria. Sommigen waren wel wat zielig, en kaatsten terug bij hun poging een niveautje hoger te komen.
Hierna reden we naar de vuurtoren en het bij de vuurtoren aanleunende bos, waar we tevens onze 2de wandeltocht deden. Het weer heeft ook eindelijk zijn balans geworden, het was zo ongeveer perfect: zonnig, niet te warm of te koud,...
Na de wandeltochten was het ijsjestijd. We brachten een bezoekje aan het 218 smaken ijssalon, en deze keer waagde ik me toch aan de meer speciale smaken zoals chocolade chilli ijs (heet en koud tegelijkertijd, wat een contradictie!), peer en gorgonzola, currieijs (smaakte eigenlijk best nog lekker). Maar na veel geproef kwam caramel candy apple als winnaar uit de bus.
Ik bedankte Benedicte en haar ouders voor de fijne dag, kwam thuis, en plofte lekker lui in de zetel met de pc op mijn schoot.
donderdag 13 augustus 2009
stinkdierstank
Op maandag was het weer op zijn ergste, het was al enkele dagen koud, maar nu kwam daar ook nog eens een volledige dag regen bij. Maar ik was dapper, dus met mijn regenjas en regenbroek (prachtig zicht trouwens) daalde ik 's morgens de heuvel af met de fiets. Ik voelde de regen in koude straaltjes mijn schoenen inlopen en vervloekte mezelf dat ik geen extra schoenen of sokken mee had genomen. Eenmaal aangekomen in het centrum merkte ik dat mijn sokken en schoenen niet de enige natte kledingstukken waren, de regenkleding was niet zo waterdicht als ze hoorde te zijn. Dus waar het op neerkwam was dat ik halfverzopen mocht beginnen werken. Dankzij de regen was ik ook al te laat op mijn werk, dus de lekker droge taak om binnen de vogels te verzorgen was uiteraard al ingenomen, en de kleintjes kregen eten van iemand anders. Er zat dus niets anders op dan buiten te gaan werken, ochja, ik was nu toch al doorweekt...
Het was toch niet helemaal mijn dagje, maar de avond zou wel leuker worden. Tegen de middag kwam er een stinkdier binnen in het centrum, en raad eens wat die deed? De stank was ver-schri-ke-lijk, en mijn maag keerde om. Plotseling was het heel aantrekkelijk om buiten in de regen te gaan staan. Dus ik en Benedicte stonden als 2 zielige vogeltjes buiten in de koude en de regen te wachten tot de stank een beetje zou wegtrekken.
Toch neem ik het beestje niets kwalijk, in zijn plaats zou ik waarschijnlijk juist hetzelfde gedaan hebben (moest ik een stinkdier zijn he, en dat ben ik hoegenaamd niet). Het is hun manier van verdediging.
Na het werk hadden Benedicte en ik afgesproken samen naar mijn huis te komen. Benedicte heeft een Chinees gastgezin, en daar krijgt ze 2 keer per dag rijst, elke dag opnieuw en opnieuw. Dus die rijst begint haar lichtelijk de keel uit te hangen. Ik had Steven en Allison ingelicht over Benedictes culinaire situatie, dus kregen we als avondeten Italiaanse pasta met roomsaus, gebakken groentjes, gefrituurde oesters (waar ik me toch maar niet aan waagde), scampi's,... Het was dus eens iets volledig anders dan Chinees eten. Bovendien werden de chips en de M&M's geplunderd. Ze bedankte ons vele keren voor het heerlijke eten. We verdienden wel een stevig maal na onze weg naar huis. We hebben de heuvel te voet in de regen afgelegd, en met natte schoenen en sokken krijg je, ja blaren op je voeten. Maar nu had ik mijn lesje wel geleerd om extra schoenen en sokken mee te nemen naar het werk. Dus de volgende dag was ik volledig voorbereid, ik nam zelfs eens de bus (eigenlijk 2 bussen) naar het werk. Maar het was zo typisch, dinsdag was het weer mooi weer, ondanks de voorspellingen dat het de volledige week ging regenen. Vertrouw nooit op de weerberichten. Het was natuurlijk wel even een opluchting niet bergop te moeten fietsen.
De dag erop werd ik wakker maar een golf van misselijkheid overspoelde me, dus ziekjes kroop ik terug men bed in (nadat ik het centrum verwittigd had), en vandaag ben ik nog steeds aan mijn bedje (correctie, groot bed!) gekluisterd. Maar ik ben heel blij met een laptop, kan ik toch uitrusten en schrijven tegelijkertijd. Hopelijk ben ik morgen in staat te werken, maar met een verzwakte weerstand mag je niet met zieke vogels werken, dus beter hier me wat vervelen dan nog zieker worden.
Het was toch niet helemaal mijn dagje, maar de avond zou wel leuker worden. Tegen de middag kwam er een stinkdier binnen in het centrum, en raad eens wat die deed? De stank was ver-schri-ke-lijk, en mijn maag keerde om. Plotseling was het heel aantrekkelijk om buiten in de regen te gaan staan. Dus ik en Benedicte stonden als 2 zielige vogeltjes buiten in de koude en de regen te wachten tot de stank een beetje zou wegtrekken.
Toch neem ik het beestje niets kwalijk, in zijn plaats zou ik waarschijnlijk juist hetzelfde gedaan hebben (moest ik een stinkdier zijn he, en dat ben ik hoegenaamd niet). Het is hun manier van verdediging.
Na het werk hadden Benedicte en ik afgesproken samen naar mijn huis te komen. Benedicte heeft een Chinees gastgezin, en daar krijgt ze 2 keer per dag rijst, elke dag opnieuw en opnieuw. Dus die rijst begint haar lichtelijk de keel uit te hangen. Ik had Steven en Allison ingelicht over Benedictes culinaire situatie, dus kregen we als avondeten Italiaanse pasta met roomsaus, gebakken groentjes, gefrituurde oesters (waar ik me toch maar niet aan waagde), scampi's,... Het was dus eens iets volledig anders dan Chinees eten. Bovendien werden de chips en de M&M's geplunderd. Ze bedankte ons vele keren voor het heerlijke eten. We verdienden wel een stevig maal na onze weg naar huis. We hebben de heuvel te voet in de regen afgelegd, en met natte schoenen en sokken krijg je, ja blaren op je voeten. Maar nu had ik mijn lesje wel geleerd om extra schoenen en sokken mee te nemen naar het werk. Dus de volgende dag was ik volledig voorbereid, ik nam zelfs eens de bus (eigenlijk 2 bussen) naar het werk. Maar het was zo typisch, dinsdag was het weer mooi weer, ondanks de voorspellingen dat het de volledige week ging regenen. Vertrouw nooit op de weerberichten. Het was natuurlijk wel even een opluchting niet bergop te moeten fietsen.
De dag erop werd ik wakker maar een golf van misselijkheid overspoelde me, dus ziekjes kroop ik terug men bed in (nadat ik het centrum verwittigd had), en vandaag ben ik nog steeds aan mijn bedje (correctie, groot bed!) gekluisterd. Maar ik ben heel blij met een laptop, kan ik toch uitrusten en schrijven tegelijkertijd. Hopelijk ben ik morgen in staat te werken, maar met een verzwakte weerstand mag je niet met zieke vogels werken, dus beter hier me wat vervelen dan nog zieker worden.
zaterdag 8 augustus 2009
goudvisjes voor de meeuwen
Op dinsdag was Benedicte ongeveer genezen, en mocht ik weer de 'fledglings' verzorgen. Het bleek toch wat lastiger te zijn dan eerst gedacht. Als sommige vogeltjes elke 45 minuten eten moeten krijgen, wil dat zeggen dat je niet zo veel tijd meer over hebt om hun voeding te bereiden, hun huisjes schoon te maken, en ik werd er helemaal gestresseerd van met die timer rond te lopen, en zo je tijd te zien wegtikken. Ik keek uit naar Benedicte haar training zodat ze mij wat kon helpen met de kleintjes, maar de volgende dag ging alles vanzelf. Je leert al snel om rapper te werken, en hoe je tijd kan sparen. Ik had deze keer altijd tijd over tussen mijn voedingen, en ik had alweer iets nieuws geleerd: 'the fledgeboard'. De kleintjes moeten goed opgevolgd worden, kijken of ze geen gewicht verliezen, en als ze veel bijkomen kunnen ze verhuisd worden naar de voeding om de 90 minuten, en uiteindelijk zouden ze zichzelf moeten leren eten geven. Ook moet worden nagekeken of ze niet uitgedroogd zijn, hoe hun 'bodycondition' is,...
De slimmere dieren en vogels in het centrum krijgen extraatjes, zodat ze hun hersenen kunnen trainen, en zich niet vervelen. Helaas is een van de extraatjes goudvisjes voor de meeuwen. Ik moest lieve kleine goudvisjes vangen en daarna voor de leeuwen euh, ik bedoel meeuwen gooien. Ik keek ze vol medelijden aan, Alicia en Antin hadden me nog zo gewaarschuwd: DON'T LOOK AT THEM!, je mag ze nooit aankijken, dan krijg je medelijden. Ochja, het is nog niet zo erg als muizen aan de reigers voeren.
Om een of andere reden moesten de meeuwen ook wat beweging krijgen. Er stond:' chase the gulls'. U vraagt, wij leveren. Benedicte begon als een halvegare achter de meeuwen te lopen met een borstel in haar hand, en ik kon me ondertussen niet houden van het lachen.
Ondertussen had Benedicte ook geleerd zorg te dragen voor de fledglings, en ze was overgelukkig, maar ze begon al serieus af te zien na haar eerste ronde. "I'm stressed! don't have enough time". Ik hielp haar een beetje met de voeding, en verzekerde haar dat alles de volgende keer beter ging gaan, zo was het bij mij tenminste ook gegaan. Maandag wordt afwachten.
's avonds konden we samen ontspannen en gingen we samen naar de film Julie en Julia, oeps, ik zal maar niet te veel goeie reclame maken, want de film komt pas in oktober uit in België. Maar het was een leuke film, goed om samen even weg te zijn van het werk.
En vandaag ben ik gaan shoppen, ai, gevaarlijk. Je vindt nu eenmaal alles (wat je wil maar niet nodig hebt) in het gigantische shoppingcenter, en Amerika is toch ook wel iets goedkoper dan Europa. Het weer is hier bovendien plotseling overgeslagen, het ging van snikheet naar koud. Dus heb ik me wat lekker warme kleren bijgekocht, ja, ik probeer mijn aankopen gewoon goed te praten...
Nelle en de timer
De slimmere dieren en vogels in het centrum krijgen extraatjes, zodat ze hun hersenen kunnen trainen, en zich niet vervelen. Helaas is een van de extraatjes goudvisjes voor de meeuwen. Ik moest lieve kleine goudvisjes vangen en daarna voor de leeuwen euh, ik bedoel meeuwen gooien. Ik keek ze vol medelijden aan, Alicia en Antin hadden me nog zo gewaarschuwd: DON'T LOOK AT THEM!, je mag ze nooit aankijken, dan krijg je medelijden. Ochja, het is nog niet zo erg als muizen aan de reigers voeren.
Om een of andere reden moesten de meeuwen ook wat beweging krijgen. Er stond:' chase the gulls'. U vraagt, wij leveren. Benedicte begon als een halvegare achter de meeuwen te lopen met een borstel in haar hand, en ik kon me ondertussen niet houden van het lachen.
Ondertussen had Benedicte ook geleerd zorg te dragen voor de fledglings, en ze was overgelukkig, maar ze begon al serieus af te zien na haar eerste ronde. "I'm stressed! don't have enough time". Ik hielp haar een beetje met de voeding, en verzekerde haar dat alles de volgende keer beter ging gaan, zo was het bij mij tenminste ook gegaan. Maandag wordt afwachten.
's avonds konden we samen ontspannen en gingen we samen naar de film Julie en Julia, oeps, ik zal maar niet te veel goeie reclame maken, want de film komt pas in oktober uit in België. Maar het was een leuke film, goed om samen even weg te zijn van het werk.
En vandaag ben ik gaan shoppen, ai, gevaarlijk. Je vindt nu eenmaal alles (wat je wil maar niet nodig hebt) in het gigantische shoppingcenter, en Amerika is toch ook wel iets goedkoper dan Europa. Het weer is hier bovendien plotseling overgeslagen, het ging van snikheet naar koud. Dus heb ik me wat lekker warme kleren bijgekocht, ja, ik probeer mijn aankopen gewoon goed te praten...
Benedicte en de meeuwen
Nelle en de timer
maandag 3 augustus 2009
250.000 mensen op het strand
Mijn vrijdag en zaterdagavond waren goed gevuld: vrijdag cinema en zaterdag vuurwerk. Vuurwerk in Vancouver is een 2 weken durend festival met 4 vuurwerkvoorstellingen in totaal. Jammergenoeg was zaterdag al de laatste voorstelling met als thema, China. Het vuurwerk is een geweldig evenement in Vancouver. Er komen rond de 250.000 mensen naar kijken, het was een drukte vanjewelste. Ondertussen leerde ik ook Christina en Jeroen kennen, vrienden van Benedicte die hier aan een ander vrijwilligersproject werken. Christina komt van Duitsland en Jeroen, wel je hoort het een beetje, van België. Het werd heel raar toen ik voor het eerst in 2 weken weer Vlaams praatte. Ik sprak een mengelmoes tussen Engels en Vlaams en vond het eigenlijk wel erg mijn eigen taal even als vreemde taal te ervaren. Maar dat is nu eenmaal een van de doelstellingen van deze reis, een taalbad krijgen.
Het vuurwerk was spectaculair, het moment dat het vuurwerk begon werden alle 250.000 toeschouwers stil, het was adembenemend kippenvelgevend mooi, en ik kreeg al zoveel spijt de vorige 3 show's niet gezien te hebben.
Voor Jeroen en Christina was het de laatste avond in Vancouver, maar voor mij komen er nog 6 werkende weken aan. Ik ben blij als ik bezig ben, raar dat het goed kan voelen te werken, al is dit voor mij natuurlijk nog niet hetzelfde als een beroep uitoefenen. Dit is geen gewone werkomgeving, dit is speciaal, dit is CANADA. Ik moet mezelf er soms nog aan herinneren hoe gelukkig ik mezelf mag prijzen dat ik de kans krijg hier te zijn.
Vandaag was eigenlijk een officiële feestdag in Canada: labour day. Maar voor mij was het werken geblazen, en tegelijkertijd was mijn werkmaatje Benedicte ziek. Toch was het werk aangenaam vandaag. Ik hielp de eekhoorn vangen, want die was klaar voor vrijlating, en ik leerde zorg dragen voor de kleine vogels. Niet de allerkleinsten (dat is de volgende stap) maar de vogels die leren vliegen. Die kunnen nog steeds niet zelf eten, dus om de 45 minuten mag je eten in hun keel proppen. Het klinkt minder leuk dan het eigenlijk is. Die kleintjes zijn zo dankbaar, de grote vogels, je ploft hun eten in de kooi, en dat is het.
Voor de slimme vogels zoals kraaien moet je een vermomming dragen, een soort van doek met gaas voor je ogen, want als je het niet draagt zien die kraaien je als je mama, en als ze zelf een gezin moeten stichten dan zouden ze op zoek gaan naar iemand van hun mama's soort, en we willen nu eenmaal niet dat de kraaien die het centrum verlaten mensen aanvallen.
Het vuurwerk was spectaculair, het moment dat het vuurwerk begon werden alle 250.000 toeschouwers stil, het was adembenemend kippenvelgevend mooi, en ik kreeg al zoveel spijt de vorige 3 show's niet gezien te hebben.
Voor Jeroen en Christina was het de laatste avond in Vancouver, maar voor mij komen er nog 6 werkende weken aan. Ik ben blij als ik bezig ben, raar dat het goed kan voelen te werken, al is dit voor mij natuurlijk nog niet hetzelfde als een beroep uitoefenen. Dit is geen gewone werkomgeving, dit is speciaal, dit is CANADA. Ik moet mezelf er soms nog aan herinneren hoe gelukkig ik mezelf mag prijzen dat ik de kans krijg hier te zijn.
Vandaag was eigenlijk een officiële feestdag in Canada: labour day. Maar voor mij was het werken geblazen, en tegelijkertijd was mijn werkmaatje Benedicte ziek. Toch was het werk aangenaam vandaag. Ik hielp de eekhoorn vangen, want die was klaar voor vrijlating, en ik leerde zorg dragen voor de kleine vogels. Niet de allerkleinsten (dat is de volgende stap) maar de vogels die leren vliegen. Die kunnen nog steeds niet zelf eten, dus om de 45 minuten mag je eten in hun keel proppen. Het klinkt minder leuk dan het eigenlijk is. Die kleintjes zijn zo dankbaar, de grote vogels, je ploft hun eten in de kooi, en dat is het.
Voor de slimme vogels zoals kraaien moet je een vermomming dragen, een soort van doek met gaas voor je ogen, want als je het niet draagt zien die kraaien je als je mama, en als ze zelf een gezin moeten stichten dan zouden ze op zoek gaan naar iemand van hun mama's soort, en we willen nu eenmaal niet dat de kraaien die het centrum verlaten mensen aanvallen.
zaterdag 1 augustus 2009
drama bij de meeuwen
Na mijn vrije dag ging ik weer aan het werk. Ik hoorde dat de nerts nog steeds niet gevangen was gevangen. Het beestje was blijkbaar erg intelligent, want hij at het eten uit de val, maar hij zat er nooit in vast.
Ik voelde me die dag zoals mama zich waarschijnlijk voelt als ze terug komt van vakantie. Er was een gigantische berg was, en ik vouwde welgeteld 5 grote zakken was handdoeken op. Tegelijkertijd werden er vogeltjes gewogen, en elke 20 minuten hoorde ik "bird out". Na de middag was de was er dan toch door de berg geraakt, maar er vond zich een drama plaats.
De kleine eendjes en meeuwen mogen overdag in een omheining buiten zitten, een beetje genieten van de zon. De nerts had zich een weg geknaagd en gegraven naar de babymeeuwen, en had er eentje doodgebeten. Er werd een nieuwe val geplaatst en de dode meeuw kon nog zijn nut bewijzen door als nieuw lokaas te dienen. Ondertussen redde ik de kleine eendjes en plaatste ze terug binnen in hun kleine huisje met hun teddybeer.
De nerts werd gevangen en verder weg uitgezet. Nu kunnen we alleen maar hopen dat hij niet terugkomt, met zulke slimme beesten weet je nooit. Voor alle zekerheid werden alle baby's nog een dagje binnengehouden, hoe jammer dat ook was met het mooie warme weer.
De dag na het watersproeier avontuur werd er een hek rond het footballfield geplaatst. We vroegen ons af of het misschien verboden was een verfrissing te nemen op een dodelijk hete dag, maar later kwamen we te weten dat er zich een binnenkort een groot evenement gaat plaatsvinden, dus het hek was niet geplaatst om oververhitte tieners buiten te houden. We waren alweer aan het smelten, maar we vonden het niet gepast over het hek te klimmen. Dus stonden we aan de rand te wachten tot een van de watersproeiers over het hek kwam piepen, en zo vonden we alweer verfrissing.
Ik voelde me die dag zoals mama zich waarschijnlijk voelt als ze terug komt van vakantie. Er was een gigantische berg was, en ik vouwde welgeteld 5 grote zakken was handdoeken op. Tegelijkertijd werden er vogeltjes gewogen, en elke 20 minuten hoorde ik "bird out". Na de middag was de was er dan toch door de berg geraakt, maar er vond zich een drama plaats.
De kleine eendjes en meeuwen mogen overdag in een omheining buiten zitten, een beetje genieten van de zon. De nerts had zich een weg geknaagd en gegraven naar de babymeeuwen, en had er eentje doodgebeten. Er werd een nieuwe val geplaatst en de dode meeuw kon nog zijn nut bewijzen door als nieuw lokaas te dienen. Ondertussen redde ik de kleine eendjes en plaatste ze terug binnen in hun kleine huisje met hun teddybeer.
De nerts werd gevangen en verder weg uitgezet. Nu kunnen we alleen maar hopen dat hij niet terugkomt, met zulke slimme beesten weet je nooit. Voor alle zekerheid werden alle baby's nog een dagje binnengehouden, hoe jammer dat ook was met het mooie warme weer.
De dag na het watersproeier avontuur werd er een hek rond het footballfield geplaatst. We vroegen ons af of het misschien verboden was een verfrissing te nemen op een dodelijk hete dag, maar later kwamen we te weten dat er zich een binnenkort een groot evenement gaat plaatsvinden, dus het hek was niet geplaatst om oververhitte tieners buiten te houden. We waren alweer aan het smelten, maar we vonden het niet gepast over het hek te klimmen. Dus stonden we aan de rand te wachten tot een van de watersproeiers over het hek kwam piepen, en zo vonden we alweer verfrissing.
Abonneren op:
Posts (Atom)
