verfrissing in het veld

Hittegolf in Vancouver en omstreken. Werken in deze hete temperaturen is uitputtend. Maar ik blijf toch doorbijten, en fiets nog steeds elke dag die heuvel op, zwetend, hijgend en met een knalrood gezicht kom ik zo keer op keer thuis.
Maandag had ik wat problemen met een 'robin'. Die was er op een of andere manier in geslaagd om in zijn vogelhuis tussen de 2 netten vast te zitten. Met 3 zochten we naar een gat in het net, we vroegen ons sterk af hoe hij daar terrecht gekomen was. Omdat we maar geen opening vonden besloten we een gat te knippen om de robin te bevrijden. Het ietwat domme vogeltje hupte telkens voorbij het gat, viel er dan bijna door, maar hipte vlug terug in het net. Benedicte die het na 10 minuten wel genoeg vond, plukte het vogeltje uit het net en gaf het zijn vrijheid (in de kooi) terug. Toen ik die middag terug naar het vogelhuis ging zag ik tot mijn verwondering maar 3 vogels in plaats van 4. Weer was de robin verdwenen. Ik zocht en zocht en zocht naar de vogel die mijn dag erg spannend maakte, want als de vogel effectief uit zijn kooi geraakt was dan moest er een zoekteam opgesteld worden om hem terug te vangen.
Na heel lang zoeken vond ik het sluwe vogeltje, het had zich zowaar verstopt tussen de takken van een den, en zonder de takken te verschuiven kon je de vogel niet zien. Ik was al lang blij dat de vogel niet echt verdwenen was, maar ik hoopte ook dat het kleine vogeltje geen streken meer met ons uithaalde.
Gisteren zagen ik en benedict bij het duivenkot een nerts lopen. Het dier leek niet bang van ons te zijn, en keek ons doordringend aan. Toen we hem 10 minuten later een poging zagen ondernemen om binnen te breken in het eendenhok besloten we dat het tijd werd iemand te waarschuwen. Ik wist niet veel over nertsen, maar als ze proberen inbreken kan dat geen goed nieuws zijn. Wat bleek dus, als een nerts binnengeraakt in een vogelkooi zal hij alle vogels doden, er werd dus een val gezet voor het beestje te vangen. Helaas, als het een wijfje blijkt te zijn kunnen ze haar niet ergens anders uitzetten, want dan heeft ze misschien kleintjes. Voorzover ik weet is de nerts nog niet gevangen, en vandaag is mijn vrije dag, dus ik hoop vurig dat het een mannetje is en dat ze hem vangen. Ik vind het zo'n eng idee, wat er kan gebeuren als dat beest bij de vogels binnengeraakt.
Het was gisteren ook de piekdag voor het weer. Ik vond dat het tijd werd voor een serieuze verfrissing. Naast de weg naar huis bevindt zich een groot footballveld, waar de grote watersproeiers elke dag aanstaan. Ik probeerde benedicte er van te overtuigen dat het goed zou doen, maar ze had toch zo haar twijfels, mogen we wel het veld betreden, en dan zijn we helemaal nat... Dat kon me niet deren, alles wat ik op dat moment wou was verfrissing. Ik liep dus na het werk het veld in, op een hete dag als toen, was het gevoel van het ijskoude water het beste gevoel ooit. Bendicte gaf achteraf toe dat het inderdaad een goed idee geweest, ik voelde voor heel even de hitte niet meer. Ik moest wel kompleet doorweekt de heuvel op fietsen, maar in de tijd dat ik thuis was waren mijn kleren al half opgedroogd.

Belgian fries

Ik had dringend T-shirts nodig die vuil mochten worden. Ik heb donderdag een van mijn t-shirts vernietigd met olie voor de meeuwen. We gingen dus op jacht naar 2de hands t-shirts.
2de hands winkels zijn gevaarlijk, na een klein uurtje wandelde ik buiten met 5 werk t-shirts, en kwam Allison buiten met 2 kommen, een theeservies en een golfstick. In de winkel kwamen we de vreemdste verkoopster tegen: eerst mompelde ze allerlei dingen tegen mij, ik verstond geen woord van wat ze zei, waarna ze heel hard begon te lachen. Allison en ik wisselden bedenkelijke gezichten uit.
De middag was broeierig warm, en niemand stond te springen om naar buiten te gaan. Uiteindelijk geraakten we toch bij metrotown, de mall. Het winkelcentrum was gigantisch groot, en erin verloren lopen was niet moeilijk. Oorspronkelijk gingen we er onze weekendinkopen doen, maar eenmaal je in het winkelcentrum bent kan je evengoed even rondkijken in de kledingwinkels. Uiteindelijk vonden we beiden kleren die we kochten, en kregen we een telefoontje van Steven: "where are you?! we have to go to my family". Oeps, geen tijd meer om de boodschappen te doen. We raceten naar huis, waar ik mijn eigen maaltje bijeenschraapte en me in de zetel nestelde om naar een spannende zaterdagavondfilm te kijken. Maar toen het onweer losbarstte (eerste regen sinds ik hier ben!) vond ik het toch iets minder leuk alleen te zijn in een donker huis.
De inkopen werden dus uitgesteld tot zondagochtend, jaja, de winkels zijn hier open op zondag. Iets wat ik nodig had waren washandjes, maar blijkbaar is een washandje iets typisch Europees, want Allison wist niet wat het was, en het was niet te vinden in de winkel. Mijn queeste naar een washandje gaat volgende week verder.
Van het onweer was er ondertussen niets meer te bespeuren, het beloofde weer een warme dag te worden. Het plan was om vandaag Granville Island te bezoeken. Een soort van eiland met allerlei kleine gezellige winkels en de verse producten, vis, groenten, fruit,...
We dachten dat het misschien beter zou zijn te wachten tot 4h tot het een beetje afgekoeld was. Rond 4h sprongen we de auto in, maar frisser was het hoegenaamd niet. We passeerden in een hyperverse viswinkel, waar veel verschillende types oesters verkocht werden. Ik dacht direct aan papa, de oesterfan, maar ik heb nog steeds niet geprobeerd oesters te eten.
Op Granville Island bevindt zich ook een lokale bierbrouwer. Officieel mag ik geen bier drinken in Canada (hier heb ik de volwassen leeftijd nog niet bereikt) maar ik mocht me toch een nipje wagen.
Hier in Vancouver hebben ze een plaats waar ze Belgian fries verkopen. Jeeeeej dacht ik, Belgische frietjes. Blijkbaar werkte er wel niemand die ook maar iets met België te maken heeft. De uitbater kwam blijkbaar uit Israël, de verkoopster uit Turkije, wat me toch ietwat verwonderde. De Belgische frietjes smaakten me wel, maar het kon niet tippen aan de echte Belgische frietjes.

bird out

De laatste 2 dagen was werken, werken en werken. Maar ik hou van mijn werk. Het is erg intensief, ik ben altijd uitgehongerd en moe als ik thuiskom, maar ik heb uiteraard mijn weekends om bij te komen. Ik heb alweer veel bijgeleerd.
Ik maakte bijvoorbeeld ducksalad, dat zijn gewoon gehakte wortels en sla gemengd, de eenden eten er tonnen van, dus moeten er ook tonnen gemaakt worden. Ik en Benedicte werkten er samen aan, het is de laatste dagen vrij rustig in het centrum, dus was het veel aangenamer samen te werken. Ik werk liever in groep dan helemaal alleen, we genieten beiden van iemand waarmee we de kunnen optrekken en lachen, lunchen en werken.
Maar nu terug naar de ducksalad. Je hakselt de groenten in een hele grote keukenrobot. Alles ging goed tot de spatel meedraaide met de groentjes. De machine was oke, maar de spatel kon enkel nog gebruikt worden als kapstok, of al kunstobject. We moeten beiden hard lachen, maar waren ook opgelucht dat we niets echt kapot hadden gemaakt. De machine is toch wel vrij stevig, 1 klein spateltje krijgt het niet kapot.
In de voorbije 2 dagen heb ik ook een eekhoorn verzorgd, die zijn van hun eigen al te gewend aan mensen. We proberen in het centrum de dieren zo weinig mogelijk te laten wennen aan mensen, maar de eekhoorns zijn gewoonweg brutaal. Je moet ze soms wegjagen voor je de deur kan openen.
Ik heb ook mijn eerste vogel laten ontsnappen, maar dat is oke, je roept gewoon bird out! en alle deuren worden gesloten tot de vogel weer gevangen is. Het gebeurt zo'n 2 keer per dag dus vermoedelijk zal het me nog wel eens overkomen.
Ik maakte ook een huisje klaar voor een heel zielig piepklein vogeltje. Hij had een trauma aan zijn nek, ruggengraat en hoofd, dus hij liep helemaal scheef en schuin. Ik hoop dat hij het overleeft, Benedicte vond gisteren 2 dode vogels in een half uur tijd. Jammergenoeg kunnen niet alle dieren overleven.

stofzuig het water

Het was mijn eerste dag in het centrum, het begin van nieuwe werkervaring. Op weg naar het centrum kruiste mijn pad dat van een wasbeer. Aan deer Lake sprong hij me letterlijk onder de wielen. Gelukkig was er een houten pad tussen het wiel en de wasbeer, of ik kon al direct een patiënt binnenbrengen op mijn eerste werkdag.
Lichtelijk bekomen van het verschiet begon ik aan het werk. Eerste ding in de voormiddag is voedertijd. Eenden, meeuwen, duiven, ganzen (de normale vogels) en dan waren er gelukkig ook nog mooiere en speciale vogels. Helaas ben ik niet goed in de namen van de namen. Er was bijvoorbeeld een vogel genaamd 'sapsucker', hij behoort tot de familie van de spechten. Voor hem mochten we heerlijk zoetig ruikend nectar klaarmaken.
De rest van de taken waren erg variërend. Kleine eendjes verzorgen, een zwembad stofzuigen (met een speciale waterstofzuiger! geweldig wat er allemaal uitgevonden wordt), een 'aviary' of vogelhuis terug klaarmaken voor gebruik nadat de vorige gebruiker het pand verlaten had, meeuwen verzorgen, afwassen, handdoeken wassen, vogels verversen, wasbeerrommel opruimen,...
In een dierencentrum is er vooral veel opruimwerk, maar het is uiteraard beter het op te ruimen dan het te laten liggen.
- Tijdens het typen (dit moment) wordt ik erg afgeleid door de kleine witte pluizenbol die blijkbaar vindt dat ik nog niet genoeg gewassen ben en mijn oren nek en handen zorgvuldig probeert schoon te maken. -
Maar goed, na het werk pufte ik in de hevige hitte de heuvel op. Eenmaal thuis aangekomen is het tijd voor lekker luieren en niets doen. We aten voor de eerste keer sinds mijn aankomst hamburgers, echt Amerikaans voedsel, en iedereen (zou dat mijn invloed zijn?) at vegetarische burgers. We moesten ze zelf nog samenstellen, en er was iets met de flessen die avond... ze haatten mij. Ookal vonden Allison en Steven het heel erg leuk dat ik hen entertainde, ik vond het minder leuk overal mosterd en ketchup in het rond te spreiden.

kikkerdril met een rietje

Eindelijk, het was zover, ik mocht naar mijn centrum. Vandaag nog niet om te werken, maar wel voor een rondleiding en alle praktische informatie. Na de fietstocht waarbij de insecten het leuk vonden om in mijn oren en ogen te vliegen, kwam ik aan bij WRA Wildlife Rescue Association of BC. Ik maakte kennis met Linda, de vrijwilligersverantwoordelijke. Ik en Benedicte zijn de enige 2 vrijwilligers die full time als vrijwilliger werken. Benedicte is een franse en woont in Parijs. De rest van de vrijwilligers zijn mensen uit de regio die 1 maal per week 1 shift draaien. En dan zijn er ook de echte stafleden.
Na de volledige toer kwam klom ik weer de heuvel op. De temperaturen zijn hier nog steeds ondragelijk warm. Tegen dat ik boven was vertoonde mijn gezicht een sterke gelijkenis met een tomaat.
Na het avondeten reden we terug naar het centrum van Vancouver om de verhuur van het appartement verder te regelen. Door de hitte vonden we het een goed idee eerst nog een ijskoude koffie te halen, maar ik vergat even dat daar cafeïne in zit...
Na het papierwerk in het appartement dat meer aanvoelde als een sauna werd het tijd voor iets nieuws: een bubbel tea. Een bubbel tea is een soort van slushie, een aziatisch drankje (bestaat uit gecrushed ijs met gemixt fruit, en tapiocaparels). Tapioca kan vergeleken worden met kikkerdril, het ziet er hetzelfde uit en de textuur was lekker slijmerig. Een beetje twijfelachtig besloot ik dan toch een kansje te wagen. Het smaakt eigenlijk naar niets, maar de slijmerige substantie is toch vrij luguber om op te eten. Gelukkig smaakte het gecrushte ijs met mango heerlijk.
Eenmaal thuis moest ik nog een een geheel hoofdstuk uit de vrijwilligershandleiding lezen, en de cafeine veranderde plotsklaps van probleem naar voordeel.

met de hond de heuvel op

Maandag was mijn dag om te bekomen van de reis, en mij hier wat te settelen. Ik bracht zowat de hele dag door in gezelschap van Cashew. Ik ga mijn schootverwarming missen eenmaal terug in België. Ik had een rustige dag, en kon genieten van het mooie, maar toch wel veel te warme weer. Ik werd die ochtend vroeg gewekt door het bonken en kloppen van hamers op het dak. Steven en zijn werkmannen zijn bezig met de hernieuwing van het dak. Hij had me de vorige avond verzekerd dat ik er niet veel last van ging ondervinden omdat het dak boven mijn kamer nog niet aan vernieuwing toewas. Om 7h stipt begon het lawaai, en of het nu boven mijn hoofd was of niet, wakker was ik toch. Ik redeneerde vrolijk, hoe vroeger je opstaat, hoe meer je aan je dag hebt, en sprong uit men bed.
Ik wilde me die middag een wandeling naar Deer Lake wagen, en vroeg Steven of Cashew deze wandeling aankon. Ze zou het wel halen als ik wat water meenam. In de brandende zon daalden Cashew en ik de heuvel af. Ik liep slechts een keer verkeerd, dus ik was in mijn nopjes toen ik bij Deer Lake aankwam. Cashew probeerde vrolijk achter de duiven aan te lopen die lekker dom als ze waren hysterisch wegvlogen. Nadat de duiven verjaagd waren richtte Cashew haar aandacht op de Canadese ganzen die gemeen begonnen te blazen. Ik had geen ambitie om het aan de stok te krijgen met de ganzen dus ik sleurde Cashew weg van de gevaartes.
Na water geslobberd te hebben werd het stilaan tijd om terug naar boven te klimmen. Na enkele honderden meters vond Cashew dat het wel genoeg was geweest en plofte ze in de schaduw neer, niet van plan nog een poot te verzetten. Ik sleepte haar een stukje mee, zwaar tegen haar zin. Op een bepaald punt werd het zo dramatisch dat ik besloot het kleine hondje op te pakken en een stuk de heuvel op de dragen. Zwaar hijgend zat ze in mijn armen, en ik vroeg me af of ze echt zo moe kon zijn van een uurtje wandelen, of dat ze gewoonweg komedie speelde. Na een blok of 2 vond ik het wel genoeg geweest en zette ik Cashew terug op de grond. Met tegenzin kreeg ik haar dan toch terug thuis, door haar stukjes te laten wandelen en stukjes te dragen. Ik was al lang blij dat ik geen sint bernardhond de heuvel op moest dragen. Eenmaal thuis plofte Cashew demonstratief neer op de grond en bleef hijgen voor minstens een half uur. Ikzelf was ook wel wat aangedaan door de warmte en het extra gewicht, en was heel blij met mijn op het eerste zicht overbodige luxe, de ventilator.
Die avond konden we aan tafel allen smakelijk lachen met mijn hondenavontuur. Na het de pasta en de crackers reden Allison en ik aan volle snelheid naar hartje Vancouver om een appartement te tonen aan 2 potentiële huurders. Ik sloeg achterover van de huurprijs voor een gemiddeld appartement in hartje Vancouver. De eerste bezoeker was een vrouw van iets oudere leeftijd die alles fantastisch vond, maar wel zei dat het hele appartement opnieuw gekuisd moest worden. Later toen Steven belde zei hij meteen:"neem de andere huurders". Hij had namelijk het appartement gekuist...
De volgende potentiële huurders waren 2, zoals ze ze hier noemen, Perzische jongeren. Allison probeerde haar uitlegje te doen, maar dat was niet nodig, alles was in orde, ze willen er gewoon zo vlug mogelijk in trekken.
Na de bezoekjes wandelden Allison en ik door de drukke winkelstraten naar English Bay. Het populaire strand waar regelmatig vuurwerk afgeschoten wordt. Zelf 's avonds laat zat het strand nog steeds volgepakt met voornamelijk jongeren.
Na deze extra wandeling vonden we dat we wel een ijsje verdienden, zeker omdat het ondanks het late uur nog steeds verzengend warm was. Iedereen blijft mij zeggen dat dit warme weer ongebruikelijk is voor Vancouver, maar ik heb toch sinds ik hier ben nog geen ander weer meegemaakt. Laat ik maar niet te veel klagen, ik heb geen zin in regenbuien.
We reden naar het befaamde 218 smaken ijssalon, een fantasiewereld voor de ijsjesliefhebber. Het allerleukste was dan nog dat je alles mocht proeven voor je besloot wat je precies wou. Ik probeerde champagne met aardbei, ice-tea,...
Uiteindelijk besloot ik de chocolade pindakaas en de Engelse toffee te nemen. Allison nam het avocadoijs. Aan sommige smaken waagde ik me toch maar niet, zoals die met de rode pepers.
Het is onvoorstelbaar, soms hebben ze lookijs, curryijs, peperijs, maanzaadijs,... misschien radijsijs?

heuvel op en af

Zondag hadden Allison en ik besloten de fietstocht naar mijn al eens wildlife centre te maken. De tocht ernaartoe ging heerlijk zijn, Allison en Steven wonen namelijk op de top van een heuvel.
De weg terug kon misschien wel eens tegenvallen. Maar we zaten vol energie en goede moed en begonnen vrolijk aan onze afdaling met onze spiksplinternieuwe fietshelmen. We bleven dalen en dalen en dalen, en ik werd al misselijk bij de gedachte straks terug naar boven te moeten fietsen. We fietsten door een wirwar van kleinere straten, het zou veel te gevaarlijk zijn de drukke hoofdweg te nemen. Ik vroeg me ondertussen ook af of mijn 'orientation skils' goed genoeg zouden zijn om effectief dinsdag alleen de weg naar het centrum te vinden. Ally verzekerde me dat dat geen probleem ging zijn: "Zolang je naar beneden gaat zit je goed"
GLC (mijn Canadese organisatie die me hier gekregen heeft) en mijn centrum hadden eigenlijk alle mogelijke manieren met bussen en sky-treinen al uitgestippeld, maar ik dacht, welja, het is slechts 5km, hoe erg kan het zijn met de fiets. En zoeiso, het laatste stuk moet je nog een heel eind wandelen, de fiets zou wel het handigst zijn.
In het centrum konden we even een korte blik werpen op de gebouwen, maar de echte kennismaking komt dinsdag.
We zetten ons schrap voor de terugtocht. Eenmaal de grote baan over was het 'all the way up to the top" (he, dat rijmt bijna, je moet gewoon top vervangen door tup, of up door op)
Het was nog niet zo erg als eerste instantie leek, het was de korte pijn, want het was (godzijdank) geen 5km bergop.
We beloonden onszelf met ijsjes, die toch ietwat anders bleken te zijn in België. Mijn ijsje leek op bevroren chocolade op een stokje, en dan nog niet eens lekkere chocolade. Ik heb het gevoel dat op culinair niveau wij in België allemaal rotverwend zijn.
De middag werd een heerlijke luilakmomentje. In de schaduw van de bomen boekjes lezen, muziek luisteren, blog schrijven,...
Ally en ik fietsten ook naar de mall, voor moest ik eens iets nodig hebben, dan kon ik er snel naartoe fietsen. De mall was weer zo iets typisch amerikaans, alle winkels en restaurants samengestampt, boompjes, fonteintjes,...
Na het avondeten gingen we nog wandelen langs het water, zo ongeveer waar we de vorige dag zicht op hadden van op Burnaby Mountain. De wandeling was mooi, langs strand en bos, en ik bleef me erover verbazen dat in en rond zo'n grote stad als Vancouver zich toch zoveel groen en natuur kon bevinden.

Alles is groter

Zaterdag is boodschappendag. Omdat we veel nodig hadden reden we wel naar 5 verschillende winkels. Eerst en vooral hadden we fietshelmen nodig. Hier in British Columbia is het namelijk verplicht een fietshelm te dragen. Daarvoor reden we naar Walmart, het is nu eenmaal niet nodig een dure fietshelm te kopen om er hier 2 maandjes mee rond te crossen. We vonden goedkope fietshelmen, maar de enige die mij pasten waren die voor kinderen, typisch... Welja, de enige reden waarom je het hier draagt is omdat je anders in de problemen komt met de politie.
Na de aankoop van de helmen gingen we naar de groenten en fruit winkel, waar de beste verse producten kon krijgen, de meeste kwamen van telers uit de buurt. We overladen onszelf met de heerlijke verse groenten en fruit en reden naar de volgende stop, de bakker. Brood is hier niet wat het bij ons is, bijna alles wordt in fabrieken gemaakt. Om bij een degelijke bakker te geraken moet je al een serieus eindje rijden. De bakker hier is eerder een winkel, het is groot, ik denk zo'n 4 tot 6 keer groter dan onze gezellige, bakkers waar je dan ook nog een gezellig babbeltje kan slaan.
We hadden nu al brood, groenten, fruit en fietshelmen, maar daarmee kom je nog niet toe voor een week. We reden verder naar de supermarkt, waar het woord SUPER wel mag uitvergroot worden. De winkel was gigantisch, en de porties die ze verkopen waren nog gigantischer: pizza'als karrewielen, zakken chips die je gegarandeerd niet binnengesmokkeld krijgt in de cinema,...
Toen kreeg ik nog te horen dat deze porties wel meevallen, in de VS is alles blijkbaar nog gigantischer. Dat kon ik me maar moeilijk voorstellen, maar ja, dit is en blijft Amerika.
De laatste winkel was de 'grote hoeveelheidenwinkel'. Daar verkopen ze alles in nog grotere hoeveelheiden. Joepie, nog groter dacht ik!
Thuis aangekomen moest alles nog in hun koelkast en diepvriezer geplaatst worden. Volgens Amerikaanse normen is de koelkast in dit huis klein, maar ik kan je verzekeren dat de koelkast hier naar Europese maatstaven groot is, groter dan de meeste koelkasten die ik ken.
Alweer, dit is Amerika, alles is groot.
Die middag gingen we de toerist uithangen en het uitzicht van op Burnaby Mountain gaan bekijken. Het adembenemend. Wat Vancouver zo speciaal maakt is de combinatie van al dat water (geloof me, hier is heel veel water) en de bergen.
Volgende bezoekje was aan de Simon Fraser University. Vancouver heeft 2 universiteiten: 1 aan de kust en 1 in de bergen. SFU lag in de bergen, redelijk op de top van een berg. Blijkbaar zijn er dagen in de winter waar de studenten afgesloten zitten door de sneeuwval in de bergen. Duidelijk was dit niet zo'n tactische plaats om een universiteit te zetten.
De gebouwen waren zo nieuw! Het was ontworpen door een bekende architect waarvan ik de naam vergeten ben, en het bestond voornamelijk uit beton. Het zag er niet mis ontworpen uit. Ik heb het niet zo voor beton, maar vele stukken waren mooi ontworpen.
Na het avondeten gingen we nog een wandelingetje maken in de ikea. Ja hoor, dat hebben ze hier ook. Een beetje belachelijk dat je enkele kilometers door een winkel moet lopen enkel en alleen voor een klein serviesje, een badmat en een serviethouder.

mijn plekje

Mijn middag in Stanley park was heel mooi, maar toch een beetje eenzaam. Het voelt vreemd om alleen de toerist uit te hangen. Bovendien was het tegen de middag slaaptijd in België. Echt moe was ik niet, maar het voelt toch raar te weten dat iedereen die je liefhebt gaat slapen. Bovendien was het misselijkmakend warm. Ik dacht bij mezelf, was het weer hier niet gelijkaardig aan dat van België? Na toch een wandeling te hebben gemaakt in de verzengende hitte en een sponsachtig broodje te hebben gegeten installeerde ik me in de schaduw met een boekje.
De wandeling die ik gemaakt had bleek een miniem deeltje van Stanley park te bevatten. Een park hier is niet een petieterig grasperk met 5 boompjes en een schommel. Alles is groter in Amerika.
Om 18h kwam mijn gastmoeder me halen maar daarvoor moest ik eerst de 'skytrain' nemen. Ik kon me niet helemaal indenken hoe dat er uit ziet, dus eenmaal dat ik er op zat merkte ik dat het eigenlijk hetzelfde is als een metro, maar dan boven de grond ipv er onder. Toen besefte ik dat het misschien een beetje dom was dat ik dat zelf niet kon bedenken. SKY - TRAIN.
Ik was erg blij eindelijk mijn gastgezin te ontmoeten. Allison en Steven zijn een jong getrouwd koppel. Het klikte meteen. Ze zijn rustig, relaxt, vriendelijk en ze wonen mooi op de top van een heuvel, dicht bij Deer Lake en Burnaby lake. Eenmaal thuis aangekomen werd ik bestormd door een wit pluizig beestje. Haar naam is Cashew, een maltezerwijfje van 1,5 jaar oud, net zo oud als onze eigenste lieve ludwig. De eerste indruk van Cashew was niet erg positief. In haar enthousiasme krabde ze aan men benen, beet in men tenen, grommelde en grouwde, maar moet je ons nu zien, samen in de schaduw zitten, genietend van het warme weer. Ze ligt heerlijk te soezen op men schoot. Steven en Ally zeggen dat ze er een nieuwe beste vriend bij heeft, en zo lijkt het inderdaad te zijn. Als ze wil spelen dan bijt ze wel nog steeds in mijn tenen en vingers, maar weetje, als ze niet oppast dan bijt ik gewoon terug.
Ik was verrukt toen ik mijn slaapkamer en badkamer zag, mijn plekje. Het is groter dan mijn eigen kamer, en het bed... het is heerlijk zacht en groot. Het zou best eens kunnen dat ik enkele oncomfortabele nachten ga hebben eenmaal terug in Belgie, dat krijg je als je verwend wordt...
Mijn eerste maaltijd in het gezin werd iets Amerikaans: Pizzahut pizza. Eigenlijk best wel lekker. Gelukkig is het hier niet elke dag meeneemeten. Groenten en fruit kunnen hier ook nog geapprecieerd worden.

afscheid en aankomst

Gisteren was een zware dag. Ik ben nooit goed geweest in afscheid nemen, en al helemaal niet gewend om 2 maand geen vrienden of famillie te zien. Maar dat hoort nu eenmaal bij de ervaring, hoe zwaar het ook mag zijn.
Eenmaal op de 1ste vlucht had ik geluk. Ik schatte de kansen iemand te vinden die ook naar Vancouver moest reizen op zowat nul, maar ik had geluk, er waren zelfs 6 mensen die ook naar Canada moesten. Met het gezin van 6 uit de Antwepse regio trotseerde ik de chaos van London Heathrow. En zelfs daar had ik geluk, mijn ticket werd geupgrade naar business class. Ik was ten zeerste verbaas: "but I didn`t pay for business class?". Ze vertelden me toen dat dat soms gebeurt als je geluk hebt, dan krijg je gratis champagne enzo vertrouwden ze me toe.
Ik was volledig in de wolken met mijn luxeplaatsje, 1 nadeel, ik heb geen zin om op een gewone plaats te zitten op de terugweg. Misschien als ik heel heel heeeeeel veel geluk heb...
Ik genoot dus van mijn gratis drankjes (toch maar geen champagne, mijn maag is nu ook niet zooo sterk dat het vliegen en alcohol kan doorstaan), mijn tv, kussentje, ijsjes, handdoekjes, toiletzakje, en toch nog een comfortabel slaapje tussendoor.
Na een lange vlucht kwam ik dan uiteindelijk aan in Vancouver. Ondertussen had ik al bijna 24h dag gezien, en dat was toch wel een beetje een vreemde ervaring.
Mijn grootste angst, mijn bagage verliezen, kwam al niet tot uiting. Mijn rugzak kwam mooi en netjes aan op de rolband. Nee echt, ik was panisch dat ze in londen mijn rugzak gingen kwijtspelen. Nu moest ik juist nog naar de 'desk' van het busje zoeken.
Wat ze daar verstaan onder 'desk' is blijkbaar een miniem klein tafelachtig constructietje met een plakaatje boven, maar ik was al lang blij dat de chauffeur me aan de juiste plaats er af liet, en me bovendien de weg wees naar de jeugdherberg.
Daar aangekomen bleek dat ik met 3 Britse meisjes op de kamer lag. De kamer was een puinhoop en rook naar een mengeling van zo ongeveer 3 deo's, 3 verschillende soorten parfum, en dan nog een kakafonie van andere geuren erdoorheen gemengd. Bovendien was het snikheet in de kamer, zowat onmogelijk om geen hoofdpijn of maagkanteling te krijgen in die kamer.
Uiteindelijk kon ik gaan slapen zo tegen 23h, want dan gingen de 3 Britse meiden nog uit. Ik was dankbaar voor de rust die er plots heerste, want het had meer dan een uur geduurd voor ze eindelijk hadden beslist wat ze precies gingen aandoen, of ze een taxi gingen nemen, kijken welk kleedje het beste bij hun haar en teint past, zich opmaken, kortom, dingen waar ik me niet echt comfortabel bij voelde. Ik stak men neus dan maar in een boek, maar het was onmogelijk om je op een verhaal te concentreren als daar 3 blonde meiden staan te kwetteren dat het niet schoon meer is om te horen.
Het slapen ging gemakkelijker dan verwacht, die jetlag zal dus wel vlug weggewerkt zijn. Ik was wel om kwart voor 5 wakker, maar dat was geen ramp. Ik sloop iets na 7 weg voor het ontbijt, en probeerde me met boekjes en dergelijke dan toch nog tot kwart na 9 bezig te houden, aangezien pas om 10.00h in de GLC office moest zijn. Daar ben ik nu nog steeds eigenlijk. Ik heb vrije tijd tot 18.00h, en ben van plan strakjes Vancouver te gaan ontdekken, of toch allesinds Stanley park. Daar me in de schaduw met een boekje zetten, eten zoeken, de zee gaan bekijken, misschien een message in a bottle verzenden? Of hou ik het toch beter via e-mail en blog?

korte mededeling

Ik ben gisteren rond 19.30h, lokale tijd toegekomen in Vancouver.
Ik heb de nacht doorgebracht in een jeugdherberg, en zal straks mijn gastgezin leren kennen.
Ik hoop dat ik dan tijd heb om daarna even een verslag van de vlucht en de trip te schrijven.

het laatste avondmaal

Dit was mijn laatste dag in België, althans, hopelijk nog niet mijn allerlaatste. Als alles goed gaat wordt mijn volgende volledige dag in België 14 september.
Het voelde toch een beetje raar. Chocolade gaan kopen, afscheid van mijn 2 hele heeeele goed vriendinnen en nog steeds die rotte tas verder pakken, maar nu lucht het wel op om daar mee klaar te zijn. Ik ben zogoed als klaar voor het vertrek. Het enige wat ik nu nog kan vrezen is dat mijn bagage niet meereist met mij.
Omdat dit mijn laatste avondmaal ging worden kreeg ik de eer om te kiezen wat het werd. Ik koos dus voor een heel typisch Belgisch gerecht: Thais. Gelukkig kon ik deze delen met mijn vrienden en gezinnetje. Zelf Ludwig mocht meegenieten van de scampistaarten.
De kriebels in mijn buik beginnen echt wel de bovenhand te nemen. Over welgeteld 24h hang ik, als alles goed gaat, boven de Atlantische Oceaan, op weg naar mijn droomland hopend op avontuur, op ervaring, levenslessen, vriendschappen, zelfstandigheid,...

De voorbereidingen

Het vertrek komt dichter en dichter. Toegegeven, deze reis maakt me best gespannen. Ik ben nooit erg goed geweest in valiezen maken.
Vandaag zal nog een rushdag worden om alles aan te schaffen wat nog noodzakelijk is. En oh ja, dat is ook nog waar, het is mijn verjaardag. Ik moet mezelf daar altijd aan helpen herinneren, want zoiets vergeet ik nogal gemakkelijk.
Wie had gedacht dat ik ooit volwassen ging worden. Als ik er over nadenk voel ik me nog steeds gewoon Nelle. Niet volwassen, geen kind, en eigenlijk ook geen tiener. Jammergenoeg is "Nelle" geen begrip in onze opvoedingsfases, dus laten we het officieel maar bij jongvolwassen houden.
Nuja, deze jongvolwassenheid en het 18-zijn zorgt er wel voor dat ik naar Canada mag vertrekken, dus zo erg kan het niet zijn om deze leeftijd te bereiken.
Maar zover als Canada zijn we nog niet. Eerst die vervelende tas in orde krijgen, en dan zal er al een last van men schouders vallen.

Eigenlijk is dit nu een misleidend berichtje. Er staat namelijk als titel bovenaan: "nelle in Canada", maar daar ben ik nog helemaal niet. Ik wou gewoon eens testen of ik in staat ben een blogbericht te schrijven...