duif met een hersenschudding

Vrijdag was een dag met wat nieuwigheden omtrent de dieren. Ik mocht 'staff only' dieren verzorgen zoals 'the great blue herron'. Die was niet echt onder de indruk en wapperde met zijn vleugels. Met veel kabaal begon hij boven mijn hoofd te vliegen, verbazend dat het vliegen van een reiger zoveel geluid maakt, je zou denken dat ze een beetje subtiel willen omspringen met het achtervolgen van potentiële prooien. (daarmee bedoel ik niet dat ik een potentiële prooi ben, ik bedoelde gewoon in het algemeen)
Later die dag werd een 'eastern cottontail' binnengebracht in het centrum, een lief klein konijntje dus. Het arme schaap was aangevallen door kraaien, maar vermoedelijk was hij al gewond voor hij door de vernielzuchtige beesten werd geataceerd. Ik had een sterk vermoeden dat hij het niet ging maken, en ik had gelijk. Toen ik vandaag naar het konijntje vroeg zeiden ze dat hij niet genoeg huid overhad om het te hechten, het was dus echt wel zwaargewond. Meer interessante dieren kwamen binnen: een nieuw stinkdier en een eekhoorn. (Alle dieren zijn interessant, maar de een al wat meer dan de andere).
Ook deze ochtend kreeg ik weer wat interessante dieren te zien. Een kleine wasbeer, aangereden door een auto. We testen hem om te zien hoe het met zijn evenwicht en dergelijke gesteld was. Hij kon duidelijk nog niet op zijn pootjes staan en rolde een beetje in het rond. Het was een zielig en schattig zicht tegelijkertijd: het was duidelijk een jong wasbeertje, nog niet volgroeid. Even later werd een klein stinkdiertje verzorgd. Hij was enkele dagen eerder binnengebracht met een verpakking voor een sixpack rond zijn nek. Hij heeft een grote snij-/schuurwonde rond zijn nek. Het diertje ruikt dan misschien slecht, maar het aanzicht van het mini stinkdiertje laat je hart, misschien niet smelten, maar toch lichtjes ontdooien.
Even later mocht ik voor de eerste keer meehelpen met een onderzoek van een nieuw binnengebrachte vogel. In dit geval een rock pigeon. Het arme dier werd helemaal bepoteld door mij, voelend en zoekend naar breuken, scheen met lichtjes in de ogen, de huid en veren afspeurend voor bloed. Veel was er niet te vinden, geen breuken of wonden, maar toen we hem voor verder onderzoek op de grond zetten bleek hij toch niet op zijn pootjes te kunnen staan. Dat wijst op hoofdtrauma (m.a.w. een hersenschudding), dus vermoedelijk is hij ergens tegen gevlogen. Het werd tijd om de medicijnen toe te dienen. Ik was er die ochtend al bij toen een meeuw zijn spalk werd verwijderd, daarvoor moest de meeuw onder verdoving worden gebracht, en bij het aanzicht van de naald in de meeuw zijn poot voelde ik me al niet goed, maar wonderbaarlijk, als je het zelf toepast is er helemaal niets engs aan. Ik spoot de medicijnen in de duif en voelde me erg trots, weer een hindernis overwonnen, geen angst meer voor naalden. (misschien wel nog als de naald in mij zou moeten gaan). Maar dat was nog niet het enige, het duifje was uitgedroogd, dus vloeistof moest worden toegebracht. Dit gebeurde met een ijzeren buisje die ik diep in het keelgat van de duif schoof, tot in zijn 'crop'. De crop is iets wat duiven hebben en andere vogels niet. Ze houden er hun eten in vast, dus nadat ik de vloeistof had toegediend voelde de crop aan als een waterzak.
De reiger die vrijdag boven men hoofd vloog was vrijgelaten, dus Susu begon zijn 'pen' uit te kuisen en te ontsmetten. Het gekke was dat er nog steeds een muisje rondliep in de kooi. Het werd het middelpunt van de belangstelling eenmaal het gevangen werd. Iedereen keek hem aan met medelijden in de ogen, want we wisten wat zijn lotsbestemming was: voer voor de reiger. Ik wou hem adopteren als huisdier, maar plots klonken mama's woorden scherp in mijn oren: "Jij neemt geen dieren mee uit Canada!"