kikkerdril met een rietje

Eindelijk, het was zover, ik mocht naar mijn centrum. Vandaag nog niet om te werken, maar wel voor een rondleiding en alle praktische informatie. Na de fietstocht waarbij de insecten het leuk vonden om in mijn oren en ogen te vliegen, kwam ik aan bij WRA Wildlife Rescue Association of BC. Ik maakte kennis met Linda, de vrijwilligersverantwoordelijke. Ik en Benedicte zijn de enige 2 vrijwilligers die full time als vrijwilliger werken. Benedicte is een franse en woont in Parijs. De rest van de vrijwilligers zijn mensen uit de regio die 1 maal per week 1 shift draaien. En dan zijn er ook de echte stafleden.
Na de volledige toer kwam klom ik weer de heuvel op. De temperaturen zijn hier nog steeds ondragelijk warm. Tegen dat ik boven was vertoonde mijn gezicht een sterke gelijkenis met een tomaat.
Na het avondeten reden we terug naar het centrum van Vancouver om de verhuur van het appartement verder te regelen. Door de hitte vonden we het een goed idee eerst nog een ijskoude koffie te halen, maar ik vergat even dat daar cafeïne in zit...
Na het papierwerk in het appartement dat meer aanvoelde als een sauna werd het tijd voor iets nieuws: een bubbel tea. Een bubbel tea is een soort van slushie, een aziatisch drankje (bestaat uit gecrushed ijs met gemixt fruit, en tapiocaparels). Tapioca kan vergeleken worden met kikkerdril, het ziet er hetzelfde uit en de textuur was lekker slijmerig. Een beetje twijfelachtig besloot ik dan toch een kansje te wagen. Het smaakt eigenlijk naar niets, maar de slijmerige substantie is toch vrij luguber om op te eten. Gelukkig smaakte het gecrushte ijs met mango heerlijk.
Eenmaal thuis moest ik nog een een geheel hoofdstuk uit de vrijwilligershandleiding lezen, en de cafeine veranderde plotsklaps van probleem naar voordeel.