afscheid en aankomst

Gisteren was een zware dag. Ik ben nooit goed geweest in afscheid nemen, en al helemaal niet gewend om 2 maand geen vrienden of famillie te zien. Maar dat hoort nu eenmaal bij de ervaring, hoe zwaar het ook mag zijn.
Eenmaal op de 1ste vlucht had ik geluk. Ik schatte de kansen iemand te vinden die ook naar Vancouver moest reizen op zowat nul, maar ik had geluk, er waren zelfs 6 mensen die ook naar Canada moesten. Met het gezin van 6 uit de Antwepse regio trotseerde ik de chaos van London Heathrow. En zelfs daar had ik geluk, mijn ticket werd geupgrade naar business class. Ik was ten zeerste verbaas: "but I didn`t pay for business class?". Ze vertelden me toen dat dat soms gebeurt als je geluk hebt, dan krijg je gratis champagne enzo vertrouwden ze me toe.
Ik was volledig in de wolken met mijn luxeplaatsje, 1 nadeel, ik heb geen zin om op een gewone plaats te zitten op de terugweg. Misschien als ik heel heel heeeeeel veel geluk heb...
Ik genoot dus van mijn gratis drankjes (toch maar geen champagne, mijn maag is nu ook niet zooo sterk dat het vliegen en alcohol kan doorstaan), mijn tv, kussentje, ijsjes, handdoekjes, toiletzakje, en toch nog een comfortabel slaapje tussendoor.
Na een lange vlucht kwam ik dan uiteindelijk aan in Vancouver. Ondertussen had ik al bijna 24h dag gezien, en dat was toch wel een beetje een vreemde ervaring.
Mijn grootste angst, mijn bagage verliezen, kwam al niet tot uiting. Mijn rugzak kwam mooi en netjes aan op de rolband. Nee echt, ik was panisch dat ze in londen mijn rugzak gingen kwijtspelen. Nu moest ik juist nog naar de 'desk' van het busje zoeken.
Wat ze daar verstaan onder 'desk' is blijkbaar een miniem klein tafelachtig constructietje met een plakaatje boven, maar ik was al lang blij dat de chauffeur me aan de juiste plaats er af liet, en me bovendien de weg wees naar de jeugdherberg.
Daar aangekomen bleek dat ik met 3 Britse meisjes op de kamer lag. De kamer was een puinhoop en rook naar een mengeling van zo ongeveer 3 deo's, 3 verschillende soorten parfum, en dan nog een kakafonie van andere geuren erdoorheen gemengd. Bovendien was het snikheet in de kamer, zowat onmogelijk om geen hoofdpijn of maagkanteling te krijgen in die kamer.
Uiteindelijk kon ik gaan slapen zo tegen 23h, want dan gingen de 3 Britse meiden nog uit. Ik was dankbaar voor de rust die er plots heerste, want het had meer dan een uur geduurd voor ze eindelijk hadden beslist wat ze precies gingen aandoen, of ze een taxi gingen nemen, kijken welk kleedje het beste bij hun haar en teint past, zich opmaken, kortom, dingen waar ik me niet echt comfortabel bij voelde. Ik stak men neus dan maar in een boek, maar het was onmogelijk om je op een verhaal te concentreren als daar 3 blonde meiden staan te kwetteren dat het niet schoon meer is om te horen.
Het slapen ging gemakkelijker dan verwacht, die jetlag zal dus wel vlug weggewerkt zijn. Ik was wel om kwart voor 5 wakker, maar dat was geen ramp. Ik sloop iets na 7 weg voor het ontbijt, en probeerde me met boekjes en dergelijke dan toch nog tot kwart na 9 bezig te houden, aangezien pas om 10.00h in de GLC office moest zijn. Daar ben ik nu nog steeds eigenlijk. Ik heb vrije tijd tot 18.00h, en ben van plan strakjes Vancouver te gaan ontdekken, of toch allesinds Stanley park. Daar me in de schaduw met een boekje zetten, eten zoeken, de zee gaan bekijken, misschien een message in a bottle verzenden? Of hou ik het toch beter via e-mail en blog?